Uzanto:RG72/Provejo: Malsamoj inter versioj
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 60: | Linio 60: | ||
::*→''Ŝanceliĝante li ekmarŝis brue laŭ malhela dometo kaj premiĝis al fenestro; ĉio fluis, ĉio estis ĉirkaŭvolvita je malseka '''vato''' de nuboj. Boris Ĥazanov. Malproksima vido de arbaroj. 1998.'' |
::*→''Ŝanceliĝante li ekmarŝis brue laŭ malhela dometo kaj premiĝis al fenestro; ĉio fluis, ĉio estis ĉirkaŭvolvita je malseka '''vato''' de nuboj. Boris Ĥazanov. Malproksima vido de arbaroj. 1998.'' |
||
:{{s3}} fibreca senforma materialo, uzata en konstruado, kemia industrio ktp. |
:{{s3}} [[w:minerala lano|minerala lano]] ks, fibreca senforma materialo, uzata en konstruado, kemia industrio ktp. |
||
:* {{ekz|Из расплавленных шлаков делают минеральную '''вату''' и литые конструкции ― фундаментные блоки и дорожные плиты. [Николай Малетин. Потребительская корзина для мусора // «Деловой квартал» (Екатеринбург), 2003.02.10}} |
|||
| ⚫ | |||
::*→''El fanditaj ŝlakoj oni faras mineralan '''vaton''' [lanon] kaj .'' |
|||
| ⚫ | |||
===={{Samsencaĵoj}}==== |
===={{Samsencaĵoj}}==== |
||
Kiel registrite je 06:18, 14 apr. 2021
rusa
Substantivo
Radiko: -ват-; finaĵo: -a-.
Ŝablono:Morfologio kaj sintakso
[{{{1}}}]
- Ŝablono:Aŭdo (singularo)
- Ŝablono:Aŭdo (pluralo)
Ŝablono:Signifologiaj ecoj
Ŝablono:Signifoj
- Ŝablono:S1 vato, kotono kombita kaj premita en molajn tavolojn.
-
- →Nek pelvo, nek globetoj de vato, nek sondiloj, nek bonaj tondiloj, nek eĉ akvo en sufiĉa kvanto. Anton Ĉeĥov. Insulo Saĥaleno. 1893–1895.
-
- →Kiel estas ĉe ŝi bone — domo ligna, kuŝejo, en la fenestroj vato, kovrita je diversaj lanaĵoj, kaj malantaŭ la fenestro estas vintro... K. A. korovin. Infaneco. 1930–1938.
- Ŝablono:S2 Ŝablono:Figurs. io kio aspektas kiel vato.
-
- →Tempo pasis malrapide, ĉio estis la sama kaj daŭris la sama densa nigra vato, absorbanta voĉojn kaj sonojn. A. S. Serafimoviĉ. Ĉe malvarma maro. 1909.
-
- →Ŝanceliĝante li ekmarŝis brue laŭ malhela dometo kaj premiĝis al fenestro; ĉio fluis, ĉio estis ĉirkaŭvolvita je malseka vato de nuboj. Boris Ĥazanov. Malproksima vido de arbaroj. 1998.
- Ŝablono:S3 minerala lano ks, fibreca senforma materialo, uzata en konstruado, kemia industrio ktp.
-
- →El fanditaj ŝlakoj oni faras mineralan vaton [lanon] kaj .
- Ŝablono:S4 Ŝablono:Ĵar. Ŝablono:Fak ĝeneraligo': same kiel ватник (en la senco: rusa patrioto).
Ŝablono:Samsencaĵoj
Ŝablono:Derivaĵoj
( <[[lingvo {{{2}}}|{{{2}}}]]: )?
Aŭtoritatoj de Ukrainio fermis opoziciajn televidkanalojn
La Ŝablono:W en Ŝablono:W ĉesisi funkcii tri ĉefaj opoziciaj televidkanaloj. Tio okazis post kiam prezidanto Ŝablono:W efektivigis decidon de la Konsilio pri Nacia Sekureco kaj Defendo pri apliko de personaj ekonomiaj kaj aliaj sankcioj. Anstataŭ bildo sur ekranoj de la reprezaliitaj televidkanaloj videblas nigra fono aŭ kolora reto. Ekde nun ili spekteblas nur ĉe Jutubo, sed la aŭtoritatoj klopodos ĉesigi ankaŭ tion.
Malpermesita opozicio
La prezidanto malpermesis funkciadon de pluraj televidkanaloj: 112 Ukrainio, ZiK, NewsOne, TV Vibor (TV Elekto), Nova Formato TV, Partnero TV, Ariadna TV kaj aliaj. Oni enkondukis ankaŭ sankciojn kontraŭ deputito Taras Kozak, kiu estas posedanto de la unuaj tri kanaloj. Li estas unu el estraranoj de la partio "Opozicia platformo — Por vivo" (OPPV), kies prezidanto Viktor Medvedĉuk pledas pri paca solvo de la konflikto en Donbaso kaj pli bonaj rilatoj kun Ŝablono:W. La fermitaj televidkanaloj ne rajtas ne nur elsendi, sed ankaŭ transdoni siajn intelektajn proprietaĵojn al aliaj personoj kaj firmaoj, iliaj licencoj estas nuligitaj, komercaj operacioj limigitaj, posedaĵoj blokitaj. La sankcioj estas preskribitaj por kvin jaroj.
La fermitaj kanaloj estis inter kvin plej popularaj en la lando. Ili produktis ankaŭ abundon da enhavoj, disvastigataj tra aliaj amaskomunikiloj. Ili gastigis politikistojn de ĉiuj partioj, sidantaj en la parlamento, sed ĝenerale subtenis la vidpunktojn de la opozicia partio de Viktor Medvedĉuk, kies populareco laŭ opinisondoj lastatempe kreskis kaj atingis 24,1% dum tiu de la partio de Volodimir Zelenskij falis ĝis 18,2%. Do per tiu ago la ukrainaj aŭtoritatoj fermis amaskomunikilojn de la plej populara partio en la lando.
Oni prognozis sankciojn kontraŭ la opoziciaj kanaloj jam somere 2019, kiam NewsOne anoncis telekonferencon inter Ukrainio kaj Rusio por pli bona interkompreniĝo de la du popoloj. La rusia partnero devis iĝi la ŝtata televidkanalo Rusio 24. La telekonferenco estis malpermesita, la iniciatinton oni minacis procesi kaj prezidanto de la Sekureca Servo de Ukrainio diris ke necesas starigi sankciojn kontraŭ tiu ĉi televidkanalo "por malebligo de realigo de kontraŭukrainia informa kampanjo fare de la ŝtato-agresoro".
Ministro pri kulturo de Ukrainio Aleksandr Tkaĉenko diris ke tio estis necesa ago kaj komparis tion kun decido de la angla ŝtata institucio Ofcom, malpermesinta elsendadon de la anglalingva televidkanalo China Global Television Network (CGTN), kiu estis deklarita "propagandilo de ĉinaj komunistaj aŭtoritatoj". Li diris ankaŭ ke la ministerio sin turnos al Jutubo kun peto ĉesigi dissendadon de la fermitaj kanaloj ankaŭ tie.
Reagoj
La fermitaj kanaloj nomis tion "reprezalioj kontraŭ malŝatatoj".
 |
|
La Nacia Unio de Ĵurnalistoj de Ukrainio kondamnis la fermon, dirinte ke la fermo okazis laŭ proceduro ne priskribita en leĝaro, do la aŭtoritatoj povos fermi tiel iun ajn amaskomunikilon.
_1.jpg)
La opozicio nomis la aferon kontraŭleĝa kaj promesis plendi pri tio en juĝejoj, inkluzive en tiuj eŭropaj. Ĝi promesis ankaŭ postuli elpostenigon de la prezidanto.
Dum kunsido de la Ŝablono:W ĉiuj membroj de la frakcio de la opozicia partio OPPV iris al tribuno kaj brue protestis. Unu el ĝiaj gvidantoj Vadim Rabinoviĉ nomis tion plia signo de faŝismo en Ukrainio.
|
|
Usona ambasadejo subtenis la decidon de la ukrainaj aŭtoritatoj, afiŝinte mesaĝon en sia konto ĉe Fejsbuko.
|
|
Reprezentanto de la Diplomatia Servo de Eŭropa Unio Peter Stano memorigis al Ukrainio, ke EU grave atentas esprimliberecon kaj ĉiaj limigoj fare de registaroj kontraŭ sendependaj amaskomunikiloj devas esti proporciaj al iliaj celoj. Li diris ke Eŭropa Unio plu atente sekvos la eventojn. Rusio klare kondamnis la fermon de la opoziciaj televidkanaloj, dirinte ke tio "malkongruas al internaciaj normoj kaj ĝenerala kompreno de libereco de amaskomunikiloj".
Volodimir Zelenskij diris ke la televidkanaloj estis fermitaj ne pro tio ke ili kritikis lin, sed pro tio ke ili prezentadis la militon en Donbaso kiel internan konflikton partopreatan ambaŭflanke de civitanoj de Ukrainio. Li diris ke tio proksimas al la pozicio de Rusio, kiun li siavice konsideras ŝtato-agresoro, do li decidis fermi la kanalojn kiel ĝiajn propagandilojn surbaze de leĝo, aprobita en 2014 reference al militaj cirkonstancoj. Samtempe li rifuzis akuzojn pri faŝismo, dirinte ke lia avo batalis dum la Ŝablono:W kaj liaj parencoj estis mortigitaj de faŝistoj.
Ekspertoj diras ke la ukrainaj aŭtoritatoj elektis ĝustan tempon por tiom nepopulara ago. Dum Usono kaj Rusio estas komplete okupitaj je internaj problemoj, la ukraina prezidanto esperas forpreni parton de subtenantoj de sia naciisma antaŭulo Ŝablono:W kaj tiel altigi sian popularecon, kiu falis ĝis ekstreme malalta nivelo.
Ukrainaj naciistoj manifestaciis apud sidejoj de pliaj opoziciaj televidkanaloj, postulante fermi ankaŭ ilin.
Fontoj
Ŝablono:Komentu Ŝablono:Interkonaj retejoj Ŝablono:Publikigita
Rusio enkondukos elektronikan vizon
La Ŝablono:W la Ŝtata Dumao de Rusio aprobis leĝon pri enkonduko de la unueca elektronika unufoja vizo por eniro al Rusio. La novaj vizoj estos eldonataj ekde la Ŝablono:W Ŝablono:W. Tiel la parlamento plenumis ordonon de la prezidanto Ŝablono:W, kiu celas evvluigon de turismo en la lando.
La elektronika vizo aplikeblos por turismaj, gastaj, komercaj kaj humanitaraj vizitoj. Ĝi devos esti eldonata dum kvar tagoj post prezentado de respektiva peto. La vizo validos 60 tagojn kaj ebligos dum tiu periodo eniri Rusion kaj resti tie ĝis 16 tagoj. La elektronika vizo kostos 50 dolarojn.
En 2019 Rusio jam enkondukis elektronikajn vizojn por eniro al Sankt-Peterburgo, Leningrada kaj Kaliningrada provincoj, la urbo Ŝablono:W kaj Ŝablono:W. Dum unu jaro estis eldonitaj pli ol 94 mil elektronikaj vizoj por eniro al Kalinigrada provinco kaj pli ol 105 mil por Sankt-Peterburgo kaj Leningrada provinco. La vizo riceveblis de civitanoj de 53 landoj. 80% de la ricevintoj uzis siajn vizojn.
Tiele ekde 2021 en Rusio ekzistos ses tipoj da vizoj: la diplomatia, oficista, ordinara, transita, vizo por provizora loĝanto kaj la elektronika.
Fontoj
Ŝablono:Komentu Ŝablono:Interkonaj retejoj Ŝablono:Publikigita
| Monaĥejo de Sankta Trionuio ruse Свято-Троицкий монастырь | |
|---|---|
_02.jpg)
| |
| Loko | |
| Ŝtato |  Rusio
|
| Municipo | Tjumeno |
| 57° 10′ 12″ N, 65° 30′ 45″ O (mapo)57.1765.5125Koordinatoj: 57° 10′ 12″ N, 65° 30′ 45″ O (mapo) | |
| Bazaj informoj | |
| Religio | kristanismo |
| Rito | Rusa Ortodoksa Eklezio |
| diocezo | la Tobolska kaj Tjumena eparĥio |
| dekanujo | la Tjumena |
| Uzado | vira monaĥejo |
| Arkitektura priskribo | |
| Konstrustilo | siberia baroko |
| Konstruado | 1616 |
| Specifo | |
| Konstrumaterialo | brikoj |
|
<mapframe>: The JSON content is not valid GeoJSON+simplestyle. The list below shows all attempts to interpret it according to the JSON Schema. Not all are errors.
| |
| Ligiloj | |
| Adreso | strato Kommunistiĉeskaja, 10 |
| Vikimedia Komunejo | Komunejo pri RG72/Provejo |
| Oficiala paĝaro | http://troica-tyumen.cerkov.ru/ |
La Monaĥejo de Sankta Trionuio (ruse Свято-Троицкий монастырь; ĝis 1715 — la Savinto-Transfiguriĝa, ruse Спасо-Преображенский) estas la funkcianta vira monaĥejo de la Rusa Ortodoksa Eklezio en Tjumeno (Rusio). Ĝi estis fondita en 1616.
Situo
La monaĥejo troviĝas en la Kalinina administra distrikto en la okcidenta parto de la urbo, rande de la historia urbocentro, sur la alta Transtjumenka kabo, formita de la riverbuŝoj de la riveroj Babarinko, Turo kaj Tjumenko, apud la historia urboparto Jamskaja sloboda (Koĉera kvartalo).
Historio
La Savinto-Transfiguriĝa monaĥejo
En 1621 la tjumenaj vojevidoj ricevis paperon el la Kazana prikazo, kiu interalie mencias ke en 1616 iu ermito Nifont la Kazana (ruse Нифонт Казанский) konstruis tiuloke la Transfiguriĝan monaĥejon[1]. Tio estas la unua skriba mencio dde la monaĥejo, fondita de Nifont el la Raifa Dipatrina monaĥejo. Tio estis la kvara monaĥejo, fondita en Siberio[2].
Origine la monaĥejo eĉ ne havis preĝejon[3]. En estis establita la Tobolska eparĥio. La unua siberia ĉefepiskopo Kipriano venis kun monaĥoj, kelkajn el kiuj li sendis al la Tjumena monaĥejo. En julio 1621 kiel monaĥejestro estis nomumita Avramij el Rostovo, la monaĥeja konstruisto iĝis la tonsurito el la Kirillo-Belozjora monaĥejo Iona Liĥarjov, la provizestro — la tonsuristo de la Antonij monaĥejo en Velikij Novgorod Onufrij. Ili estis taskigitaj konstrui monaĥejan preĝejon, loĝejojn por la monaĥoj ktp. En 1622 subestre de la metiisto Kornelij Ĥorev estis finita la unua hejtata ligna preĝejo, konsekrita kiel la Savinto-Transfiguriĝa (ruse Спасо-Преображенская). La 25-an de januaro 1622 la caro Miĥail Romanov subskribis la ordonon, en kiu estis ordonite pagi al la monaĥoj specialan salajron (ruse руга) kaj la monaĥejo ricevis por ekspluatado du fiŝkaptejojn[4][1].
Samjare subestre de la tjumena vojevodo Prokopij Izmajlov okazis granda konstruado de la Tjumena fortikaĵo.
La Triunia monaĥejo
.png)
En 1702 venis la nova siberia mitropolito Filofeo Leszczyński. En julio 1705 dum granda incendio Tjumeno preskaŭ komplete forbrulis, inkluzive de la Savinto-Transfiguriĝa monaĥejo. Restis nur la fortikaĵo kaj la Anunciacia (la unua brika konstruaĵo en la urbo)[3]. Tjumeno ne estis en la listo de la urboj, kie estis permesita brika konstruado, sed en 1706 la mitropolito Filofeo sukcesis ricevi permeson de la caro Petro la Granda pri konstruado en la monaĥejo de "eta ŝtona, koste de civilulaj donacoj, preĝejo"[5], kiucele la ŝtato asignis mil rublojn[6]. La preĝejo estis konstruita en 1708-1715 kaj konsekrita la 3-an de junio 1715 kiel la Triunia (ruse Троицкая), kio donis la nomon al la tuta monaĥejo. Ĝi iĝis la tria ŝtona konstruaĵo en Tjumeno — post la ŝtata stokejo (1702) kaj la Anunciacia preĝejo (1704)[3]. La 9-an de decembro 1714 estis eldonita cara ukazo, malpermesinta ĉian ŝtonan konstruadon ie ajn krom Sankt-Peterburgo. Tamen Filofeo Leszczyński sukcesis aprobigi konstruadon en 1717 de la eta dukupola preĝejo de Zosima kaj Savvatij, ankaŭ konata kiel la Preĝejo de 40 martiroj[3].
En 1717 en la preĝejo troviĝis tri altartabloj: la ĉefa — omaĝe al la Sankta Triunuo, la norda situanta en hejtata alkonstruaĵo — omaĝe al la Endormiĝa forpaso de Maria, super ĝi, sur ĥoruso alia — omaĝe al Transfiguriĝo de la Sinjoro, kaj en la okcidenta ĥoruso, turnita suden — omaĝe al la venerataj Antonio kaj Feodosio Kievo, miraklofarantoj el la Monaĥejo de la Grotoj de Kievo[7].
En 1722 la malpermeso estis nuligita, do Filofeo Leszczyński aprobigis konstruadon de la preĝejo de la apostoloj Petro kaj Paŭlo. Ĝi komenciĝis en 1726, sed post la morto de Filofeo Leszczyński malrapidiĝis kaj finiĝis nur en 1755. Konstruado de la monaĥejestra korpuso kaj muroj okazis en 1724-1739. La mitropolito Filofeo pasigis en la monaĥejo 11 jarojn (1709-1715, 1721-1727) kaj multe zorgis pri ĝia bonfarto kaj prospero. En sia testamento li petis la posteulojn zorgi ke la monaĥejo havu "kievan kantadon", estu ĉiam plibeligata kaj prizorgata[8].
En 1761 ĉe la monaĥejo estis fondita la latina lernejo[9]. En la mapo de 1766 unuafoje aperas la Nikola (Dunka) ĝardeno (ruse Дунькин сад)[10]. En la registro datita je la 26-a de februaro[jul.]/ 8-a de marto 1764[greg.] la monaĥejo estis listigita inter la tria, malsupra klaso[11][12]. Kun tempopaso ĉiuj konstruaĵoj grave kadukiĝis kaj minacis disfalon, kion plurfoje atestis samtempuloj ekde 1769. En 1780 estis ordonita riparado, kiu tamen komenciĝis nur en marto 1800 post kiam la monaĥejon ekestris la igumeno Margarit. Oni riparis la preĝejojn, fortikigis la riverbordon. En 1807 la preĝejoj de 40 martiroj ricevis feran tegmenton, farbitan je ruĝa koloro[13].
En 1842 en la urbo okazis granda incendio dum la preĝejo de la apostoloj Petro kaj Paŭlo forbrulis tiel, ke restis nur ĝiaj muroj. Komenciĝis restarigo, kiun gvidis la arĥimandrito Vladimir kaj financis la tjumena negocisto Semjon Trusov, oferinta tiucele pli ol 20 mil rublojn. Oni denove dispentris la murojn kaj translokis el la alkonstruaĵo omaĝe al la Endormiĝa forpaso de Maria de la Triunia katedralo ikonostazon — refarbitan kaj denove orumitan. En 1859-1862 en la katedralo mem aperis nova ikonostazo, al kiu oni translokis ikonojn el la antaŭa, pentritajn en la bizanca stilo ankoraŭ de ikonfaristoj el Kievo laŭ ordono de Filofeo. Samtmepuloj diris ke ili estis tiom solenaj kaj brilaj, ke iliaj herooj kvazaŭ eliris al la reala mondo. Pentristo Vinokurov denove pentris la murojn de la katedralo, inspirta ĉefe de prezentado de malnovtestamentaj kaj evangeliaj historioj en la okcidenteŭropa pentrarto[14]. En 1851-1853 ĝi estis restarigita kaj parte rekonstruita[15]. La ĵurnalisto Ippolit Zavaliŝin, ekzilita al Siberio kaj eldoninta en 1862 la libron "Priskribo de Okcidenta Siberio" (ruse Описания Западной Сибири) nomis la monaĥejon plej bona en Siberio post la Ĉieliro-Innokentij monaĥejo en Irkutsko[16].
En 1883 estis konstruita ligna korpuso, en kiu lokiĝis kuirejo, manĝejo, grenejo kaj loĝejoj por superaj monaĥoj kaj kuiristo. Ĝi aperis surloke de kadukiĝinta samcela konstruaĵo, ekzistanta ekde la 18-a jarcento. En tiuj jaroj sub gvido de la arĥimandrito Filareto estis ankaŭ renovigita fasado de la preĝejo de 40 martiroj, refarbitaj ĝiaj kupoloj kaj reorumitaj la krucoj. La preĝejo ekde la 1850-aj jaroj estis en malbona stato. En la 1890-aj jaroj ĝian restarigon financis A. F. Smagina[17].
La preĝejo de 40 martiroj kaj grandmartiroj Demetrio de Tesaloniko kaj Sankta Georgo
La preĝejo situis en la norda parto de la monaĥejo. Al ĝi estis alkonstruita unuetaĝa brika korpuso, en kiu lokiĝis kuirejo kaj loĝejoj de la monaĥoj[18]. De la okcidenta flanko ĝin apudis duetaĝa turo, en kies dua etaĝo, laŭ legendo, lokiĝis hejma preĝejo de la mitropolito Filareto kaj en la unua etaĝo estis lia loĝejo. En tiu alkonstruaĵo en 1891 estis restarigita preĝejo omaĝe al al la Bogolubova ikono de Dipatrino. Oni uzis betulojn el la monaĥeja bosko por fari novan ikonostazon kaj denove pentris la ikonojn[19].
Oni ĉiam prizorgis memoron pri Filofeo kiel la pleja (fakte sola) famulo de la monaĥejo. En 1810 la arĥimandrito Gavriil planis konstrui nartekson ĉe la okcidenta enirejo al la Triunia katedralo kaj beligi la tombon de Filofeo. Estis kreita la dezajno, sed la plano ne plenumiĝis. En 1821 la arĥimandrito Amvrosij kreis super la tombo tomboŝtonon kun surskribo, bildo de anĝelo kaj portreto de Filofeo. Super la tomboŝtono aperis malgranda fera ŝedo. En 1890 laŭ ordono de la arĥimandrito Filareto la portreto kaj la surskribo estis grandigitaj, anstataŭ ŝtona barilo aperis tiu ligna, kun feraj finaĵoj, aperis sufiĉe larĝa preĝeja perono. En tia stato ĝi aperas en la fotoj de la dua duono de la 19-a jarcento kaj ĝis la 1920-aj jaroj. Filaret permesis al dezirintoj entombigi siajn parencojn en la monaĥejo, kontraŭ pago. Li mem mortis en 1897 kaj estis sepultita inter la altaroj de la Triunia katedralo. De la monaĥejestra domo al la katedralo kondukis tilia aleo, la korto estis kovrita je herbo[20].
La monaĥejo akceptadis plenkreskajn virojn, kiuj estis fraŭloj aŭ vidvoj. La juĝataj estis rifuzataj. Novulo dum tri jaroj estis ekzamenata kaj kaze de obeema kaj inda konduto la monaĥejestro petis ĉe la eparĥia arĥijereo permeson tonsuri lin. Ĉiutage je la kvara matene oni ekbruligis kandelojn en preĝejo kaj sonoris, vokante la monaĥojn al la malgranda liturgio. Ĝis la fino de la diservo estis malpermesite eliri la preĝejon. En la preĝejon oni devis eniri en novaj vestoj, uzante la malnovajn por laboro. Fine denove sonoris la sonoriloj kaj komenciĝis labortago. Oni falĉadis herbon, kaptadis fiŝojn, hakadis brulŝtipojn, bredadis brutojn, ktp. La paŭzoj okazis por la granda liturgio (de la 8-a ĝis la 9-a matene) kaj vespera diservo (je la kvara tage) kaj por tagmanĝo. Dum la manĝado iu monaĥo kutime voĉlegis Evangelion, do estis malpermesite babili, ĉirkaŭrigardi aŭ ridi. Post la vespermanĝo ĉiu monaĥo devis iri al sia ĉelo por tie mediti kaj preĝi ĝis la fino de la tago. Verki leterojn aŭ skribo eltiraĵojn el la librojn povis permesi nur la monaĥejestro. Oni rajtis skribi nur uzante komunan inkujon kaj komunan paperon. Estis malpermesite viziti unu la alian sen ekstrema bezono, speciale vespere. La sola escepto estis konfesanto, vizitebla en iu jan tempo tage kaj nokte por pento[21].
La monaĥoj neniam speciale multis. En 1621 tie loĝis tri monaĥoj, diakono kaj sakristiano[22]. Post la reformo de 1764, klasifikinta la monaĥejojn kaj ŝtatiginta iliajn havaĵojn, la monaĥejo estis markita kiel la triaranga, do rajtis havi 12 monaĥojn. Tiu regulo estis ĝenerale observata, en 1767-1768 tie loĝis eĉ 14 homoj. Sed en la 19-a jarcento nombro de la monaĥoj malkreskis kaj neniam atingis 12, variante de tri ĝis dek. Fine de la 1870-aj jaroj dum du jaroj mankis eĉ la monaĥejestro, do la monaĥejon estris la vidva sacerdoto Pavel Serebrjannikov. Krom la monaĥoj tie loĝis nakaŭ ekzamenataj monaĥiĝontoj kaj diversaj sacerdotoj kaj laikoj, plenumantaj eklezian punon pro diversaj fuŝoj — ne okazigo de diservo dimanĉe, fumado, drinkado, volupto, ŝtelado ktp[23]. Tamen ofte ankaŭ la monaĥoj mem rompis reguloj, voluptis, kverelis kaj drinkis. Por bridi ilin la monaĥejestro ordonis al ili ĉiutage de matene ĝis vespere stari en preĝejo voĉlegante psalmojn kaj preĝojn, ĉiutage fari kun preĝo po 30 ĝisteraj kliniĝoj petante pardonon de siaj pekoj, malpermesis al ili manĝi merkrede kaj vendrede, fermis al karcero kie oni donis nur panon kun konfitaĵo, kvason kaj libron, foje batis. Tamen ĉiujare nombro de penitencoj kreskis[24].
En la unuaj jaroj la monaĥejo estis malriĉega, mankis eĉ ĉevaloj, do la monaĥoj anstataŭis ilin plugante per si mem teron, oferitan de la urbanoj. En 1622 la ŝtato donis al la monaĥejo de fiŝkaptejojn ĉe la rivero Turo. En 1623 la monaĥejo jam posedis vilaĝon 30 verstojn for de la urbo, kun 43 desjatinoj de plugata tereno (46,87 hektaroj), falĉejo kaj kamparanoj. Meze de la 17-a jarcento ĝi posedis jam 72 kamparanojn (virojn), lagon Ŝĉuĉje (la Ezoka) kaj muelejon. En 1662 la cara ukazo konfirmis tiun posedon. Iom post iom, danke al oferoj kaj donacoj fare de la ŝtato kaj lokanoj, kaj ankaŭ pere de aĉetoj la posedaĵoj de la monaĥejo kreskis. En 1744 ĝi jam havis ok vilaĝojn, 983 desjatinojn (1071,47 hektaroj), plurajn falĉejojn, tri muelejojn kaj 516 kamparanojn. Post la reformo, plenumita en 1764 de la imperiestrino Katerina la 2-a ĉiuj preĝejaj kaj monaĥejaj posedaĵj estis transdonitaj al la ŝtata Ekonomia Kolegio, do ankaŭ la monaĥejaj kamparanoj iĝis la "ekonomiaj". La monaĥejo estis klasifita al la tria rango kun jara buĝeto je 950 rubloj[25]. Tiutempe bovino kostis 4,5 rublojn, ĉevalo — 11 rublojn, 1000 brikoj — 1,6 rublojn. El tiu sumo ĝis 400 rubloj jare estis uzataj por riparado kaj pagado de servoj. Manĝis la monaĥoj ĉefe riverajn kaj lagajn fiŝojn (ezoko, perko, karaso) kaj panon. Bieron oni faris memstare[26]. Tamen la leĝo ne malpermesis al la monaĥejoj akiri novajn posedaĵojn kaj akcepti donacojn, do fine de la 19-a jarcento la monaĥejo jam havis du muelejojn, du betulajn boskojn, du falĉejojn, lagon kaj arbaron kun areo 350 desjatinoj (381,5 hektaroj). En 1913 ĝi posedis 118 desjatinojn da plugebla tero (128,62 hektaroj) kaj 290 desjatinojn da arbaroj (316,1 hektaroj). Multaj el tiuj posedaĵoj estis luigataj, donante monon al la monaĥejo. Krome ĝi ricevis pagojn pro personaj diservoj, vendado de kandeloj, stokado de varoj en la unua etaĝo, sepultado en la monaĥeja tombejo situinta oriente de la Triunia katedralo. En 1915 la monaĥejo estis altigita ĝis la dua rango. Tiujare ĝi gajnis 10 152 rublojn. Propraj enspezoj ne estis komplete konsumataj kaj formis kapitalon, kiu en 1917 konsistigis 22 337 rublojn, kio faris la monaĥejon la sesa laŭ kapitalo inter la monaĥejoj de Okcidenta Siberio. Tamen lertaj ikonfarantoj aŭ metiistoj mankis inter la monaĥoj, do ĉiuj haveblaj aĵoj estis sufiĉe simplaj. La originaj ikonoj faritaj de kievaj pentristoj, invititaj de Filofeo, kun tempopaso perdiĝis[27].
Kronikoj ankaŭ mankis, sed haveblis bona biblioteko. En 1761 tie estis malfermita latina lernejo (ruse латинская школа) — la unua lernejo en Tjumeno. Ĝi akceptis infanojn de sacerdotoj en Tjumena, Tavda kaj Turinska ekleziaj distriktoj. Poste ĝi estis transformita je la slavo-rusa lernejo kaj funkciis ĝis la fino de 1783. La 20-an de januaro 1784 sacerdotoj de Tjumena distrikto petis la Spiritan Administracion lasi iliajn infanojn hejmen por tiu jaro, pravigante tion per altaj kostoj de manĝaĵoj kaj loĝejoj, kaŭzitaj de malbona rikolto, kaj promesante instrui ilin memstare. En 1790 la instruado estis restarigita kaj daŭris ĝis la 15-a de junio 1803, kiam la eparĥia administracio ordonis establi rusan lernejon ĉe la Tobolska seminario. Ĝi devis instrui sacerdotajn infanojn de la tuta eparĥio kaj ĉiuj monaĥejoj devis helpi ĝin. La Tjumena Triunia monaĥejo promesis pagi elspezojn de dek infanoj kaj setli ilin en unu el ĉeloj. En 1810 la lernejo sidis en suda duetaĝa alkonstruaĵo ĉe la preĝejo de Petro kaj Paŭlo; ĝis funkciis almenaŭ ĝis la mezo de la 19-a jarcento[28].
En 1885 ĉe la monaĥejo malfermiĝis la paroĥa lernejo
La sovetia periodo
En januaro 1923 laŭ ordono de la Popola Komisariato pri Justico de la 24-a de aŭgusto 1918 la monaĥejo estis fermita[29]. La strato Granda Monaĥeja (ruse Большая Монастырская) estis alinomita je la Komunista (ruse Коммунистическая). En 1922 la monaĥejestran domon okupis la Tjumena gubernia arĥivo, poste transigita al la preĝejo de la Savinto[30]. En decembro 1929 la monaĥejo estis transdonita al la urba administracio pri infrastrukturo por loki en ĝi komunumajn instituciojn[29]. Komence de 1930 la Tjumena urba partia komitato ordonis detrui la tombejon de Filofeo Leszczyński, liaj restaĵoj estis transdonitaj al la kontraŭreligia muzeo, lokita en la Anunciacia katedralo[31]. En septembro 1941 la monaĥejo estis transdonita al la Tjumena garnizono[29].
.jpg)
En 1946 oni decidis konstrui sur la monaĥeja teritorio akvopurigaĵojn por kio estis detruitaj la preĝejo de 40 martiroj kaj la hejma preĝejo de la mitropolito Filofeo omaĝe al la Bogolubova ikono de Dipatrino[32]. La monaĥejo evitis kompletan detruon danke al la ordono de la Konsilio de ministroj de RSFSR N 389 "Pri gardado de la arkitekturaj monumentoj"[29]. La 22-an de majo 1948 aperis la ordono de la Konsilio de ministroj de Sovetunio N 503 kiu konfirmis kaj altigis gardostatuson de la monaĥejo[33]. En 1949-1950 la Tjumena provinca plenuma komitato ordonis ripari la monaĥejon[29]. La 30-an de aŭgusto 1960 aperis la ordono de la Konsilio de ministroj de RSFSR N 1327, deklarinta la monaĥejon arkitektura monumenta de la respublika graveco. En aprilo 1960 ĝi estis transdonita al la provinca administracio pri kulturo[29].
Renaskiĝo
En 1995 unuafoje post la fermo de la monaĥejo estis nmumita la monaĥejestro arĥimandrito Tiĥon (Bobov), kiu gvidis ĝin ĝis 2014. La 11-an de decembro 1996 komenciĝis transdonado al la Tobolska kaj Tjumena eparĥio de la Triunia katedralo, monaĥejestra korpuso kaj la preĝejo-paroĥa lernejo[34]. La 15-an de junio 2003 en pentekosto okazis la unua diservo en la rekonstruita Triunia katedralo. En decembro 1997 estis konsekrita la Tjumena ortodoksa spirita lernejo, por kiu en 2006 estis konstruita duetaĝa sidejo kontraŭ la monaĥejo, laŭ dezajno de la arkitekto Vladimir Silantjev[35]. Samjare dum rekonstruado de la Ĉieliro-Georga preĝejo estis malkovritaj la restaĵoj de Filofeo Leszczyński kaj solene translokitaj al la Triunia katedralo. Ekde 2014 la monaĥejestran postenon okupas la igumeno Miĥej (Seljakov).
Arkitekturo
.JPG)
La Triunia monaĥejo enspacigis ĉefajn tipojn de preĝejojn de tiu tempo: la tradicia kuba (la Triunia katedralo), la manĝofesta (la preĝejo de 40 martiroj) kaj kruca (la preĝejo de la apostoloj Petro kaj Paŭlo)[29].
La Triunia katedralo
.jpg)
En ĝia arkitekturo dominas la antikvorusaj motivoj, tamen senteblas influo de la ukraina baroko: la asketismon de la pova lakona kuba parto kontraaŭstaras la baroka ornamita fasado. Pro tio la tjumena arkitekto Boris Ĵuĉenko supozis ke la tobolska metiisto Matvej Maksimov nur komencis la konstruadon, dum finis ĝin lia ukraina kolego. La usona slavisto William Craft Brumfield eĉ vidis en ĝia arkitekturo aludojn al la konusa vertikala formo de stupao, propra al la budhisma arkitekturo de Sud-Orienta Azio[36].
En 1853-1856 ĝia interiero estis rekonstruita. En la hejtata alkonstruaĵo omaĝe al la Endormiĝa forpaso de Maria estis konstruita nova ikonostazo kaj altartablo konsekrita jam omaĝe al la Entempligo de la sanktega Virgulino[7].
En 2005 la katedralaj kupoloj estis kovritaj per titana nitrido, imitanta orumaĵon, kio laŭ iuj fakuloj malbonigis la aspekton de la tradicie severe monumenta konstruaĵo[15].
La preĝejo de Petro kaj Paŭlo
La preĝejo estis konsekrita la 30-an de aŭgusto 1755[37][7].
Krucformaj preĝejo populariĝis en la ukraina arkitekturo fine de la 17-a jarcento. La sovetia arkitekto Viktor Koĉedamov supozis, ke la preĝejo estis kreita laŭ ekzemplo de la Georga katedralo en Kievo kaj ke dezajnis ĝin la tobolskano Semjon Remezov[3]. Tamen la tjumena arkitekto Boris Ĵuĉenko opinias ke la arkitekton inspiris dezajno de la preĝejo de Ĉiuj Sanktuloj de la Monaĥejo de la Grotoj de Kievo[38]. La preĝeja sonorilturo havas pavilonan formon, tipan por la preĝeja arkitekturo antaŭ la 18-a jarcento[15].
Monaĥejestroj
- monaĥo Nifont (ruse монах Нифонт; 1616—1620)
- maljunulo Ilija (ruse старец Илия; 1620—1621)
- igumeno Avraamij (ruse игумен Авраамий; 1621—1622)
- igumeno Sergij (ruse игумен Сергий; 1622—1639)
- igumeno Varlaam (ruse игумен Варлаам; 1639—1648)
- igumeno Lavrentij (ruse игумен Лаврентий; 1648—1656)
- igumeno Feoktisto (ruse игумен Феоктист; 1656—1669)
- igumeno Adriano (ruse игумен Адриан; 1669—1698)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Антоний; 1698—1703)
- arĥimandrito Gerasim (ruse архимандрит Герасим; 1701)
- ieromonaĥo Vasilid (ruse иеромонах Василид; 1702)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Исаакий; 1703—1723)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Геннадий; 1719)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Гедеон; 1723—1733)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Даниил; 1734)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Димитрий; 1735)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Зиновий; 1737—1747)
- episkopo (ruse епископ Михаил; 1747—1751)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Александр; 1752)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Порфирий; 1752—1754)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Софроний; 1755—1777)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Феодосий; 1777—1781)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Никодим; 1781—1786)
- igumeno (ruse игумен Троадий; 1788—1796)
- igumeno (ruse игумен Андрей; 1794—1796)
- igumeno (ruse игумен Даниил; 1796—1798)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Андрей; 1798—1800)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Маргарит; 1800—1809)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Гавриил; 1809—1810)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Филадельф; 1810—1815)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Евграф; 1814)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Амвросий; 1815—1836)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Владимир; 1836—1870)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Антоний; 1870—1878)
- sacerdoto (ruse священник Павел; 1878—1879)
- sĥiarĥimandrito (ruse схиархимандрит Михаил; 1881—1883)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Филарет; 1883—1898)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Герман; 1898—1899)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Виталий; 1899—1902)
- igumeno (ruse игумен Моисей; 1902—1906)
- arĥimandrito (ruse архимандрит Алипий; 1907—1913)
- igumeno (ruse игумен Порфирий; 1913—1914)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Марк; 1914)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Павел; 1914, 1917)
- igumeno (ruse игумен Мартиниан; 1915)
- episkopo (ruse епископ Исидор; 1916—1917)
- ieromonaĥo (ruse иеромонах Корнилий; 1917)
- ĉefepiskopo (ruse Архиепископ Иоанн; 1917—1919)
- episkopo (ruse епископ Серафим; 1921—1923)
- episkopo (ruse епископ Тихон; 1995—2014)
- igumeno Miĥej (ruse игумен Михей; 2014-2019)
- ieromonaĥo ruse иеромонах Илларион; (2019)
Famuloj
- En 1711 al la monaĥoj aliĝis la mitropolito Filofeo Leszczyński, akceptinta la nomon Feodoro (ruse Феодор). Post emeritiĝo en 1720 li denove loĝis en la monaĥejo, kie mortis la 31-an de majo 1727 kaj laŭe al lia testamento estis sepultita kontraŭ la okcidenta pordo de la Triunia katedralo "por ke... preterirantoj tretu miajn restaĵojn".
- En 1746 en la Nikola (Dunka) ĝardeno estis sepultita la fama germana natursciencisto Georg Steller, mortinta dum sia vojaĝo tra Siberio. Luterana tombejo mankis en la urbo, do li estis sepultita ekster la monaĥejaja muroj. La tombo evidente falis kun parto de la bordo al la rivero Turo. En restaĵo de la ĝardeno en ... estis starigita monumento memore al la sciencisto[39].
Galerio
-
Vido de sur la ponto de Geamantoj -
Vido de sur la rivero Turo -
La tombo de Filofeo Leszczyński en la Triunia katedralo. 1912.
_2008.jpg)
.jpg)
Referencoj
- ↑ 1,0 1,1 (2011) Н. А. Завитневич: Тюмень 425. Моё достояние: историко-краеведческий альманах 1 (ruse), p. 52—53. ISBN = 978-5-904271-03-9.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 62. ISBN =.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Заварихин С. П., Жученко Б. А.. (2004) Н. А. Завитневич: Архитектура Тюмени 1 (ruse), p. 21—22, 32—50. ISBN = 5-93544-001-6.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 62. ISBN =.
- ↑ Архимандрит Тихон (Бобов). (2011) Н. А. Завитневич: Тюмень 425. Моё достояние: историко-краеведческий альманах 1 (ruse), p. 61–65. ISBN = 978-5-904271-03-9.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 63. ISBN =.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Маслова, Е. А.. (2002) Тарасова О. П.: Купола Тюмени (ruse), p. 10. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 64. ISBN =.
- ↑ Архимандрит Тихон (Бобов) (2011-10). “250 лет Тюменскому духовному училищу”, Православный просветитель (ru).
- ↑ Иваненко, А. С.. (2008) Новые прогулки по Тюмени (ruse), p. 47. ISBN = 5-93544-006-7.
- ↑ Указ Императрицы Екатерины II Именный, данный Сенату. — О раздѣленіи духовных имѣній и о сборѣ со всѣхъ Архиерейскихъ, монастырскихъ и другихъ церковныхъ крестьянъ съ каждой души по 1 рублю 50 копѣек... (ruse) (26-a de februaro[jul.]/ 8-a de marto 1764[greg.]).
- ↑ [2004] Г. Ф. Шафранов-Куцев: Большая Тюменская энциклопедия 2. И—П (ruse), p. 292. ISBN = 5-88664-171-8.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 64–65. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 65. ISBN =.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Козлова-Афанасьева, Е. М.. [2008] Архитектурное наследие Тюменской области (ruse), p. 232—238. ISBN = 978-5-9901237-2-4.
- ↑ [1862] Priskribo de Okcidenta Siberio (ruse), p. 215. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 65. ISBN =.
- ↑ Маслова, Е. А.. (2002) Тарасова О. П.: Купола Тюмени (ruse), p. 10. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 65–66. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 66. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 66–67. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 67. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 68. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 69. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 70. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 71. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 72. ISBN =.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 73. ISBN =.
- ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 29,4 29,5 29,6 Свято-Троицкий Тюменский мужской монастырь (ruse). La Tobolska kaj Tjumena eparĥio. Arkivita el la originalo je 2019-09-15.
- ↑ История архивов Тюменской области (ruse). La Administracio de la arĥivoj de Tjumena provinco. Arkivita el la originalo je 2013-02-02. Alirita 2013-01-25.
- ↑ Чернышёв, А. В. (2005). “К истории Благовещенского собора города Тюмени (1700-1932 гг.)”, Сибирская православная газета (ru) (10).
- ↑ (2005) “К 10-летию восстановления Тюменского Свято-Троицкого мужского монастыря”, Сибирская православная газета (ru) (9).
- ↑ Курмачёв, В. А. . “Собор Знамения Пресвятой Богородицы в Тюмени (часть 2)”, Сибирская православная газета (ru).
- ↑ Маслова, Е. А.. (2002) Тарасова О. П.: Купола Тюмени (ruse), p. 12. ISBN =.
- ↑ История Свято-Троицкого мужского монастыря г. Тюмени (ruse). la Triunia monaĥejo. Arkivita el la originalo je 2013-02-02. Alirita 2013-01-21.
- ↑ . Восточные мотивы в церковной архитектуре Сибири (ruse). Arkivita el la originalo je 2020-01-01.
- ↑ Чупин, В. А.. [1997] Священный уголок Сибири // Ежегодник Тюменского областного краеведческого музея: 1994 (ruse), p. 63. ISBN =.
- ↑ Жученко Б. А.. (2011) “Начало каменного строительства”, Н. А. Завитневич: Тюмень 425. Моё достояние: историко-краеведческий альманах 1 (ruse), p. 61–65. ISBN = 978-5-904271-03-9.
- ↑ Ярков А. П. (2007) Протестанты в Западной Сибири: из опыта разрешения межконфессиональных проблем в XVIII в. (ruse). Arkivita el la originalo je 2019-02-05.
Noktoklubo
Se vi iras al ночной клуб (noktoklubo), ĉe la pordoj vin plej verŝajne renkontos охранник (gardisto), kiu fakte estas elĵetisto. Lia tasko estas kontroli, ke en la klubon ne penetru homoj kiuj povus kaŭzi problemojn — jam ekstreme ebriaj, en malbelaj aŭ malpuraj vestoj, kun armiloj ktp. Krome ili zorgas ke neniu alportu manĝaĵojn kaj trinkaĵojn kaj konsumu nur varojn aĉetitajn surloke.
Okazos jena konversacio:
— Добрый вечер! Поднимите руки, пожалуйста (Bonan vesperon! Bonvolu levi la manojn [por pripalpado]). Откройте сумочку, пожалуйста (Bonvolu malfermi la saketon). Оружие, газовые баллончики имеются? (Ĉu vi havas armilojn, gasbaloneton?)
— Оружия нет, только баллончик (La armilojn ne, sole gasbaloneton).
— Вы должны оставить его здесь. После вам его отдадут (Vi devas lasi ĝin ĉi tie. Oni redonos ĝin al vi poste).
— У меня бутылка воды в сумке (Mi havas akvobotelon en la sako).
— Её тоже нужно оставить у администратора (Ankaŭ ĝin bonvolu lasi ĉe administranto). Проходите, приятного вечера! (Eniru, agrablan vesperon!)
Poste vin renkontos администратор (administranto), kiu metos sur vian manon paperan браслет (braceleto) kaj prenos vian входная плата (enirpago). Poste официант (kelnero) kondukos vin al via tablo. Memoru ke fumado en la noktokluboj ankaŭ estas malpermesita. Oni rajtas fumi nur ekstere aŭ en specialaj fumejoj, kutime plenŝtopitaj. Plejparton de vortoj rilataj al tiaj lokoj vi rekonos sentraduke, ĉar temas pri anglaĵoj. Kelkaj necesaĵoj: танцпол (dancejo), ведущий (animacianto), танцовщица (danicstino), танцор (dancisto), танец (danco), сцена (scenejo), микрофон (mikrofono), розыгрыш (mistifiko aŭ disdonado de premioj), приз (premio), конкурс (konkurso).