Nikolaj Afrikanoviĉ Borovko

Nikolaj Afrikanoviĉ BOROVKO (ruse Николай Африканович Боровко) (naskiĝis 1863 en Zastavne (Volinia gubernio), mortis 1913 en Simferopol (Krimeo)) estis unu el la unuaj pioniroj en Rusio.

Li ricevis militedukon sed la aresto kaj ekzilo en Zajsan (Siberio) interrompis lian militkarieron. Plue li laboris nur kiel privata instruisto kaj ĵurnalisto. Borovko fariĝis Esperantisto en la ekzilo en la unuaj jaroj de Esperanta movado (en 1889). Post finiĝo de la ekzilo, li loĝis en Odessa kaj tie vigle partoprenis la propagandon de Esperanto.

Li tradukis La ŝtona gasto de Puŝkin (1895), kunlaboris en La Esperantisto kaj Lingvo Internacia, redaktis Jarlibron Esperantistan (Uppsala, 1897). En 1988 la IEM en Vieno retrovis kaj publikigis novelon (20 paĝa) En la Tombo redaktita en jaro 1892, tiel plej frua proza literaturaĵo en Esperanto.

Laŭ demando de Borovko, Zamenhof skribis al li en 1895 (?) sian faman leteron pri la deveno de Esperanto.

En 1895, edziĝinte kun Esperantistino Antonina Ĉajkovskaja, Borovko transloĝiĝis Peterburgon kaj tie daŭrigis sian Esperanto-agadon. Post eksiĝo de F. Kanaloŝŝy-Lefler, Borovko estis elektita prezidanto de la Societo Espero 1896-1897. En 1911-1912 Borovko energie disputis kontraŭ Gaston Moch por fonetika skribado de propraj nomoj en Esperanto.

Li estas bopatro de Valdemar Langlet, kiu estis patro de Nina Borovko-Langlet.

Pseŭdonimo de Borovko estis Enbe.

Eksteraj ligoj

• recenzo pri En la Tombo