Antinomismo
Antinomismo (el la grekaj ἀντί, "kontraŭ" + νόμος, "leĝo"), en teologio komunikas la ideon laŭ la membroj de aparta religia komunumo ne estas devigataj obei la etikajn aŭ moralajn preceptojn. Antinomismo randas la precizan kontraŭon de la leĝismo, nome doktrino laŭ kiu la obeo al kodo de preceptoj aŭ religiaj normoj kondukas al la savo.
La latina lokucio sola fide ("pere de la sola fido") referencas al la origina protestanto doktrino de la savo pere de la sola fido, koncepto intense predikata de Marteno Lutero, sed kiu estis ankaŭ vibranta kritiko kontraŭ la antinomismo, kiel ekzemple en li tratado Kontraŭ la Antinomistoj (1539).
Se Jesuo kritikis la rigidan obeon al precepton de fariseoj, tio okazis kiel okazis pro formalismon kaj hipokritecon de iuj fariseoj. Vidu: Mt 12, 1-8; Mr .2, 23-28; Lk 6, 1-5, “La sabato estas por la homo kaj la homo por la sabato.”
Laŭ Paŭlo apostolo la paganoj kristanigitaj ne endas ĉar hebreismo apartenas al la pedagogia figuro nun anstataŭata de la Majstro Jesuo. Vidu: judkristana sinagogo. Sed tio en Paŭlo ne estis antinomismo ĉar temis pri normoj ne devigitaj de kristanoj, eĉ devenantaj el la sinagogo.
Iuj subtenantoj de gnostikismo, inklinis al fakta antinomismo ĉar forigantaj parton aŭ tutan, kiel Marciono, la malnovan testamenton. Kritiko kontraŭ "Nikolaismo", unu el la unuaj gnostikaj sektoj, troviĝas en Ap 2, 6-15.
Blaise Pascal akuzas pri antinomismo, en siaj lettres provinciales (provincaj leteroj), la jezuitan kazistikon kiu febligus la moralajn principojn.
Anoj[redakti | redakti fonton]
Antinomismo en judismo kaj islamo[redakti | redakti fonton]
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Katolikaj enciklopedioj:
- [1] Enciclopedia_Cattolica
- Cathopedia
- [2] Catholic_Encyclopedia