Batalfronto de Proksima Oriento (dua mondmilito)

Batalfronto de Proksima Oriento kaj Orienta Afriko.

La operaca fronto de Mezoriento kaj Orienta Afriko estis malfermita de la Itala Reĝlando kaj ties faŝisma registaro de Benito Mussolini dum la Dua Mondmilito, kiel klopodo konkeri la britajn koloniojn de la regiono. Kvankam Italio ne eniris en Mezoriento tra tero, ĝi faris ĝin aere per bombardado strategie kontraŭ naftorafinejoj, oleoduktoj kaj naftokampoj ĉefe en Palestino kaj foje en Barejno unusolan fojon. Francio kaj Britio plifirmigis sian povon en la teritorioj de la aktualaj Sirio kaj Irako. Sovetunio aliĝis al la potencoj de Okcidento en Irano.

Trans Arabio, Italio havis fortan potencon en la Korno de Afriko, nome en sia delonge kolonio Itala Somalio, el kiu ĝi invadis ankaŭ Etiopion. Kaj el Palestino kaj el la Korno de Afriko oni klopodis kontroli la trairejon de la Sueza Kanalo kaj de la Ruĝa Maro.

La landoj kiuj sendis gravajn kvantojn de trupoj al tiu fronto estis la jenaj: Germanio, Usono, Francio de Vichy, Libera Francio, Unuiĝinta Reĝlando, Brita Hindio, Aŭstralio, Nov-Zelando, Kanado, Itala Reĝlando kaj Unio de Sud-Afriko. Partoprenis ankaŭ trupoj de Etiopio, Regno Irako, de la Emirlando Transjordanio, de la Franca Mandato de Libano, de la Franca Mandato de Sirio, de la Angl-Egipta Sudano, de la Mandata Palestino, Persio (aktuala Irano), Sovetunio kaj aliaj landoj de la Komunumo de Nacioj, sed ties kontribuado ne estis tiom decidigaj.

Vidu ankaŭ

• Batalfronto de Mediteraneo, Proksima Oriento kaj Afriko (Dua Mondmilito)

Bibliografio

• Lion Bustillo, Javier. "Aliados o enemigos? La Segunda Guerra Mundial en el Próximo Oriente". Zaragoza, HRM Ediciones, 2013.