Varmbotelo
Varmbotelo (aŭ varmizola botelo, aŭ termoso, aŭ vakubotelo) estas fermebla ujo, kiu malrapidigas la temperaturinterŝanĝon inter la tie konservata likvo (trinkaĵo, supo) kaj la ĉirkaŭa medio. La temperaturo de la likvo povas esti altega aŭ malaltega kompare al la meditemperaturo. Eble la plej taŭga termino estas izolkruĉo, ĉar ĝi izolas la likvon aŭ kontraŭ malvarmiĝo aŭ kontraŭ varmiĝo.
Materio[redakti | redakti fonton]
La videbla eksteraĵo estas el plasto aŭ ŝtalo, kiu kutime enhavas duoblan parieton el vitro ene. Por plibonigi la varmizolon la ujo havas vakuan spacon inter la du vandoj kaj la materio reflektas la varmon. La fermilo iam estis korko, sed nuntempe estas el plasto.
Nuntempe anstataŭ ena vitra ujo, oni ofte uzas duvandan ŝtalan ujon. La izoleco estas iom malplibona, sed ĝi rezistas pli bone al ĉiutaga uzo, purigado, falo, ...
Ofte la ekstera formo nun estas kiel kruĉo aŭ kafkruĉo.
Historio[redakti | redakti fonton]
Reinhold Burger vendis en 1903 la patenton por varmbotelo.
La unuaj varmboteloj estis fabrikitaj en 1904 de la germana entrepreno Thermos GmbH, kiu nomis la ujojn.