Flaŭro de Alpoj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Sentiga genciano (Gentiana acaulis).

Dektri mil specioj de plantoj estis identigitaj en la alpaj regionoj.[1] Alpaj plantoj estas grupigitaj laŭ habitato kaj grundotipo kiuj povas esti el kalko aŭ ne-kalkaj. La habitatoj gamas el herbejoj, marĉoj, arbaroj (deciduaj kaj koniferaj) areoj al sengrundaj deklivaj rokeraroj kaj morenoj, kaj rokaroj kaj krestoj.[2] Natura vegetara limo kun altitudo estas markata pere de la esto de ĉefe deciduaj arboj — kverkoj, fagoj, fraksenoj kaj sikomoraj aceroj. Tiuj ne atingas precize ĝis la sama alto, nek ofte troviĝas kune; sed ties supra limo korespondas tre klare kun la ŝanĝo el moderklimata al pli malvarma klimato kio siavice pruviĝas per ŝanĝo en la esto de natua herbeca vegetaĵaro. Tiu limo kutime kuŝas ĉirkaŭ 1 200 m super la marnivelo ĉe la norda flanko de la Alpoj, sed ĉe la sudaj deklivoj ĝi ofte altiĝas al 1 500 m, foje eĉ ĝis 1 700 m.[3]

Pri arbaro, estas ofte strio de malaltaj pinoj (Pinus mugo), kiuj siavice estas anstataŭataj de Alpenrosen, nanaj arbustoj, tipe Rhododendron ferrugineum (sur acidaj grundoj) aŭ Rhododendron hirsutum (sur alkalaj grundoj).[4] Kvankam la Alpenrose (alpa rozujo) preferas acidajn grundojn, tiu plantoj troviĝas tra la tuta regiono.[2] Super la arbolinio estas la areo difinita kiel "alpa" kie en alpa herbejo troviĝas plantoj kiuj bone adaptiĝis al akraj kondiĉoj de malvarmaj temperaturoj, arideco, kaj altaj altitudoj. La alpa areo fluktuas ege multe pro regionaj fluktuoj en arbolinioj.[5]

A[redakti | redakti fonton]

Alpa rok-jasmeno (Androsace alpina)
Artemisia glacialis, la plej rara tipo de Genepi (vermoligno)
Rustofolia alpa rozo, (Rhododendron ferrugineum)
Glaĉera butertaso, (Ranunculus glacialis)
Saxifraga biflora, Zilertalaj Alpoj

C[redakti | redakti fonton]

D[redakti | redakti fonton]

E[redakti | redakti fonton]

G[redakti | redakti fonton]

H[redakti | redakti fonton]

I[redakti | redakti fonton]

L[redakti | redakti fonton]

M[redakti | redakti fonton]

N[redakti | redakti fonton]

O[redakti | redakti fonton]

P[redakti | redakti fonton]

R[redakti | redakti fonton]

S[redakti | redakti fonton]

T[redakti | redakti fonton]

V[redakti | redakti fonton]

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ Chatré, Baptiste, et al. (2010), 8
  2. ↑ 2,0 2,1 Reynolds, (2012), 43–45
  3. ↑ Shoumatoff (2001), 75
  4. ↑ Beattie (2006), 17
  5. ↑ Körner (2003), 9
  6. ↑ Vidu “” en: Plurlingva nomaro de sovaĝaj plantoj en Eŭropo - Bernhard Eichkorn - Eld. Villingen-Schwenningen - 1995. (816 p.) Detala priskribo de la verko: Flaŭro.
  7. ↑ Vidu “Cicerbito" en: Plurlingva nomaro de sovaĝaj plantoj en Eŭropo - Bernhard Eichkorn - Eld. Villingen-Schwenningen - 1995. (816 p.) Detala priskribo de la verko: Flaŭro.

Literaturo[redakti | redakti fonton]

  • Beattie, Andrew. (2006). The Alps: A Cultural History. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-530955-3
  • Chatré, Baptiste, et al. (2010). The Alps: People and Pressures in the Mountains, the Facts at a Glance. Permanent Secretariat of the Alpine Convention (alpconv.org). [1] Arkivigite je 2015-05-01 per la retarkivo Wayback Machine Konsultita la 4an de Aŭgusto, 2012. ISBN 978-88-905158-2-8
  • Körner, Christian. (2003). Alpine Plant Life. New York: Springer Verlag. ISBN 978-3-540-00347-2
  • Reynolds, Kev. (2012) The Swiss Alps. Cicerone Press. ISBN 978-1-85284-465-3
  • Shoumatoff, Nicholas kaj Nina. (2001). The Alps: Europe's Mountain Heart. Ann Arbor, MI: University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-11111-4

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Flaŭro_de_Alpoj&oldid=8235774"