Francisko de Vitorio

Reviziita versio de ĉi tiu paĝo, aprobita je 13 jan. 2017, estis bazita sur ĉi tiu versio.

Francisko de Vitorio (ĉ. 1492 en Burgoso aŭ Vitorio- m. la12-an de aŭgusto 1546 en Salamanko) estis dominika filozofo, teologo kaj juristo de la Hispana Renesanco, fondinto de la tradicio en filozofio konata kiel la Salamanka skolo. Li elstaris precipe pro siaj kontribuoj al la teorio de justa milito kaj internacia juro. Li estas konsiderita la "patro de internacia juro". Pro lia koncepto de respubliko li estis antaŭnelonge konsiderita kiel fondinto de tutmonda politika filozofio.

Francisko de Vitorio meritis statuon antaŭ la Sidejo de la Unuiĝintaj Nacioj de Novjorko kaj grandan portreton ĉe la Sidejo de Genevo ĉar konsiderita kiel antaŭanoncisto pri la ideo de “Unuiĝintaj Nacioj”, kaj defendanto de la rajtoj de la ĵus renkontitaj hindianoj.

Verkaĵoj

De potestate civili, 1528
Del Homicidio, 1530
De matrimonio, 1531
De potestate ecclesiae I eta II, 1532
De Indis, 1532
De Jure belli Hispanorum in barbaros, 1532
De potestate papae et concilii, 1534
De augmento caritatis et diminutione, 1535
De eo, quod tenetur homo, cum primum venit ad usum rationis, 1535
De simonia, 1536
De temperantia, 1537
De arte magica, 1540
De regno Christi, ca. 1528
Relectiones Theologicae, 1557
Summa sacramentorum Ecclesiae, 1561