Epinal-bildo: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Ssire (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
Ssire (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 25: | Linio 25: | ||
La tradicia mana kolorado postvivis longtempe ĝis [[1989]] dum presado evoluis nur iomete dank' al [[litografio]]. Tiam, la bildfarado evoluas al la plej modernaj pres-teknikoj. |
La tradicia mana kolorado postvivis longtempe ĝis [[1989]] dum presado evoluis nur iomete dank' al [[litografio]]. Tiam, la bildfarado evoluas al la plej modernaj pres-teknikoj. |
||
Komenve de la 20a jarcento, la produktoj de la bildfabriko konatiĝis mondskale. Paperaj teatroj, artikitaj fadenpupoj kaj diversaj konstruaĵoj el kartono konsistigis gravajn disvendajn sektorojn, al kiuj aldoniĝis post la unua mondmilito, la militaj temoj. |
|||
<!-- |
|||
Ek de 1980, la bildfabrikado pligrandigis sian famon, eldonante verkojn de famaj desegnistoj kiel Tardi kaj Fred. Ĝi ĝuas plie pri unu regula televida elsendo ĉe franca ŝtata televidado. Tamen finance ne bone flegata, la entrepreno iom post iom sinkis ĝis bankroto. En 1984, aro de 50 akciuloj decidis reorganizi la kapitalon por renaski tiun gravan eron de la lokala vivo: ja Epinaj ŝuldas sian famon kvazaŭ nur al la fabriko.<br> |
|||
Sous le [[Premier Empire]], l'imagerie célébra l'empereur, sa famille, ses maréchaŭ, ses armées et ses victoires. Vers [[1860]], l'apparition de la [[lithographie]] offrit de plus larges possibilités à l'artiste. |
|||
La entreprena stirado tiam iĝis multe pli oportuna kaj ŝparema, ŝirmante la specifecon de la bildfarado, nome la perŝablona kolorigado. |
|||
Nun, uzante ek de 1989 plej modernajn presteknikojn, la fabriko plu eldonas bildojn kiel en la pasinteco. Sep artistoj laŭstile malsamaj sed komplementaj verkas bildoj laŭ temoj tiel diversaj kiel "La piano", "La futbala franca teamo, monda ĉampiono en 1998", aŭ "Cyrano de Bergerac"... |
|||
À l'aube du {{XXe}} siècle, la production de l'Imagerie est connue dans le monde entier. Les [[pantin]]s, les [[théâtre de papier|théâtres de papier]], les [[maquette en carton|constructions]] puis lors de la [[Première Guerre mondiale]], les sujets militaires sont autant de domaines où la diffusion est importante. |
|||
Ĝi plie disponigas gravan muzeon pri presado, kiu akceptas pli ol 200 000 vizitantojn jare. |
|||
Au début des années 1980, l'imagerie connait un essor médiatique relatif en éditant des artistes aussi reconnus que [[Tardi]] ou [[Fred (auteur de bande dessinée)|Fred]] et en bénéficiant d'une couverture télévisuelle quotidienne via l'émission pour enfants "[[Récré A2]]" sur [[Antenne 2]]. |
|||
Cependant l’entreprise s’écroule peu à peu financièrement; s’en suit un dépôt de bilan. |
|||
En [[1984]] un groupe de 50 actionnaires spinaliens décident de recapitaliser l'Imagerie pour faire renaître ce patrimoine cher au cœur des spinaliens et de tous ceŭ qui ont été bercés depuis leur plus tendre enfance par ces images populaires offertes en récompense aŭ enfants sages. |
|||
La direction de l’entreprise est alors judicieuse et économe, elle préserve le caractère propre de la maison, le coloris au pochoir. En [[1989]] l'imagerie adapte ces réalisations aŭ techniques d'impression les plus modernes. |
|||
Elle retrouve ses racines dans l'expression graphique et artistique de son époque. Un premier artiste, Antonio Gacia, collabore alors avec l’entreprise et adapte son talent aŭ exigences de l'imagerie. |
|||
--> |
|||
<!-- FONTOJ. PROVIZORE NE TUŜU. DANKON ! |
|||
L’imagerie d’Épinal a été fondée en [[1796]] p <BR>Des batailles napoléoniennes aŭ contes pour enfants en passant par des devinettes, l’Imagerie était au {{XIXe siècle}} ce que sont aujourd’hui les journaŭ ou les magazines.<BR>Elle a d’ailleurs joué un rôle prépondérant dans la propagande du temps du Premier Empire. |
|||
L’imagerie a grandement participé à l’essor de la cité et lui a offert une réputation de dimension nationale et internationale. |
|||
<BR>Aujourd’hui, l’Imagerie continue à fabriquer des images comme par le passé. Sept artistes différents et complémentaires créent les images nouvelles sur des thèmes aussi variés que l |
|||
...... les images d'Épinal doivent leur nom à [[Jean-Charles Pellerin]], qui fut le premier imprimeur à éditer en série ce type d'image, et qui habitait la ville d'[[Épinal]] ([[Vosges (département)|Vosges]]). ........ |
|||
== L'expression "image d'Épinal"== |
|||
L'expression '''image d'Épinal''' a pris au fil du temps un sens figuré, qui désigne une vision emphatique, traditionnelle et naïve, qui ne montre que le bon côté des choses. |
|||
L''''imagerie d'Épinal''' ([[Vosges (département)|Vosges]]) a été fondée en [[1796]] par [[Jean-Charles Pellerin]] où furent imprimées les premières [[Image d'Épinal|images d'Épinal]] en série. |
|||
==De nos jours== |
|||
Aujourd'hui, l’Imagerie continue à fabriquer des images comme par le passé. Sept artistes différents et complémentaires créent les images nouvelles sur des thèmes aussi variés que le "[[Piano]]", "[[Équipe de France de football en 1998|l'Équipe de France, championne du Monde de Football]]" ou encore "[[Savinien de Cyrano de Bergerac|Cyrano de Bergerac]]". |
|||
Elle est devenue également un [[Musée de l'image|musée]] qui accueille plus de 200 000 visiteurs par an afin de leur faire découvrir le monde merveilleŭ des images et ses secrets. |
|||
--> |
|||
Kiel registrite je 06:30, 5 jun. 2007
Epinal-bildo estas viv-kolora gravuraĵo pri popola temo. Pasinte vendataj far migrantaj vendistoj (kolportistoj), ili ŝuldas sian nomon al la franca urbo Epinal, kie unuafoje produktiĝis tiuj bildoj, en la jaro 1796.
Epinal-bildo pra-nepas de la bildigado, popola negoccela arto naskita en la 15a jarcento, precipe celanta la malklerajn kamparanojn.
La esprimo "Tio estas Epinal-bildo" rilatas al la fifamo de tiuj bildoj (vidu ĉi sube).
Temoj
La temoj estas tre diversaj, sed plej oftas religio, Historio, (Franca Revolucio, Bataloj, Militistaj uniformoj...) aŭ popularaj romanoj/rakontoj.
Nur ununura bildo tutpaĝa ĉe la komenco, Epinal-bildo evoluas progresive al sekvenca serio de bildoj, kiuj priskribas rakonton, kanzonon aŭ io tia. En tiu formo, oni povas jam ĝin nomi bildrakonto.
Alia speco tre ofta: la enigmo-bildo, en kiu oni devas trovi kaŝitan objekton (aŭ vivantan estaĵon), bildigitan nur pere de la strekoj uzitaj por la aliaj eroj de la bildo. Plej ofte, oni bezonas turni kapopiede la bildon, por fine vidi la serĉaĵon.
Plu fabrikataj, la modernaj Epinal-bildoj temas plej diverse, ekzemple "La piano", "La franca futbala teamo de 1998, monda ĉampiono", "Cyrano de Bergerac", ktp.
Eco kaj famo
Unue destinita al publiko ne tre klera, la Epinal-bildoj restis enhave tre simplaj, falante ofte en naiveco. Ili tutnature uziĝis por morala propagando, eĉ ofte politika, kiel ekzemple sub la Unua Imperio, per kiu oni multe festis la imperiestron, lian familion, liajn armeojn kak ties venkoj. Tio klarigas la duoblan famon de la Epinal-bildo:
- Pozitiva, kiel ekzemplo de tute aparta arta stilo, iel praavo de la modernaj bildstrioj,
- Negativa kiel sinonimo de emfaza vido, reakcie tradicia, naiva, stultece sisteme optimista, blinda koncerne la malbonajn flankojn de ĉio.
Historio de la fabriko en Epinal
La unuaj Epinal-bildoj aperis en 1796, serie presitaj far Jean-Charle Pellerin. Afero de metiisto ĉe la komenco, la Epinal-bilda farado progresive industriiĝis larĝskale.
La tradicia farado konsistis el du fazoj: unue en presado per mana presilo nomita « Gutenberg » de bildo gravurita en ligna tabulo (lignografio); due, mana kolorado per truŝablonoj kaj rondaj penikoj, de la diversaj koloroj necesaj por la fina rezulto.
La tradicia mana kolorado postvivis longtempe ĝis 1989 dum presado evoluis nur iomete dank' al litografio. Tiam, la bildfarado evoluas al la plej modernaj pres-teknikoj.
Komenve de la 20a jarcento, la produktoj de la bildfabriko konatiĝis mondskale. Paperaj teatroj, artikitaj fadenpupoj kaj diversaj konstruaĵoj el kartono konsistigis gravajn disvendajn sektorojn, al kiuj aldoniĝis post la unua mondmilito, la militaj temoj.
Ek de 1980, la bildfabrikado pligrandigis sian famon, eldonante verkojn de famaj desegnistoj kiel Tardi kaj Fred. Ĝi ĝuas plie pri unu regula televida elsendo ĉe franca ŝtata televidado. Tamen finance ne bone flegata, la entrepreno iom post iom sinkis ĝis bankroto. En 1984, aro de 50 akciuloj decidis reorganizi la kapitalon por renaski tiun gravan eron de la lokala vivo: ja Epinaj ŝuldas sian famon kvazaŭ nur al la fabriko.
La entreprena stirado tiam iĝis multe pli oportuna kaj ŝparema, ŝirmante la specifecon de la bildfarado, nome la perŝablona kolorigado.
Nun, uzante ek de 1989 plej modernajn presteknikojn, la fabriko plu eldonas bildojn kiel en la pasinteco. Sep artistoj laŭstile malsamaj sed komplementaj verkas bildoj laŭ temoj tiel diversaj kiel "La piano", "La futbala franca teamo, monda ĉampiono en 1998", aŭ "Cyrano de Bergerac"...
Ĝi plie disponigas gravan muzeon pri presado, kiu akceptas pli ol 200 000 vizitantojn jare.