Nuntempa hispana poezio
La Nuntempa hispana poezio estas konsiderata tiel ekde la dua duono de la 20-a jarcento, kiam ĝi estis emancipita el la postmilita literaturo. Ĝi komencis ĉirkaŭ la 1960-ajn jarojn kun apero de novaj poetoj kiuj havas novan stilon.
La Novísimos (noveguloj) kaj samtempuloj[redakti | redakti fonton]
Kiel reago kontraŭ la nomita “sociala poezio” (ankoraŭ ligata al la sociaj temoj rilate al postmilita epoko) aperis fine de la 1960-aj jaroj grupo de poetoj kies plej elstara karaktero estis granda atento al stilo, kion la sociala poezio ne situis unuarange, kaj granda intereso al fenomenoj nome amaskulturo: kino, bildostrio, popmuziko, inter aliaj.
La literaturhistoriisto kaj kritikisto Josep Maria Castellet elektis kelkajn por sia antologio Nueve novísimos poetas españoles (Naŭ novegaj hispanaj poetoj).[1] Tiuj estis: José María Álvarez, Félix de Azúa, Guillermo Carnero, Pere Gimferrer, Antonio Martínez Sarrión, Vicente Molina Foix, Ana María Moix, Leopoldo María Panero kaj Manuel Vázquez Montalbán.
1980-aj jaroj[redakti | redakti fonton]
1990-aj jaroj[redakti | redakti fonton]
2000-aj jaroj[redakti | redakti fonton]
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ [Nueve novísimos poetas españoles. Seix Barral. 1970. ISBN 84-211-0004-1. Reeldonita en 2001 de Ediciones Península ISBN 84-8307-336-6. Reeldonita denove en 2006 de Ediciones Península ISBN 84-8307-755-8]
