Alopatio
Alopatio (de la malnova greka ἄλλος állos, "malsama" kaj πάθος páthos 'sufero, malsano'), (origine) estis origine kreita termino de Samuel Hahnemann, la fondinto de homeopatio, por iuj ne-homeopatiaj kuracmetodoj. La esprimo unue estis eldonita en 1816 en la antaŭparolo al la dua volumo de Reinen Arzneimittellehre (Pura Farmakologio) de Hahnemann[1]. Hahnemann poste etendis la esprimon al ĉiuj formoj de terapio establita en tiu tempo kaj instruita en medicinaj lernejoj, nuntempe ankaŭ uzata kiel alternativa nomo por la "konvencia medicino".
En la 20-a jarcento alopatio kaj naturopatio estis komprenitaj kiel kontraŭdiraj al homeopatio[2]. La vorto alopatio estas ankoraŭ uzata hodiaŭ por ĝenerala medicino, kiu estas instruita laŭ sciencaj kaj bazitaj pruvoj, kaj foje por rekomendantoj de aliaj alternativaj terapiaj aliroj, kiuj ne baziĝas sur homeopatio.
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
Robert Jütte : Historio de Alternativa Medicino. De popola medicino ĝis la nekonvenciaj terapioj de hodiaŭ. CH Beck, Munkeno 1996, ISBN 3-406-40495-2, paĝoj 23-27, 32-35 kaj 238.
Rudolf Tischner : Historio kaj signifo de la vorto "alopatio". En: Allgemeine Homeopathische Zeitung. Vol.184, 1936, paĝoj 125-128.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Robert Jütte (1996), paĝo 25.
- ↑ Vgl. etwa: A. Müller (Allopathie und Naturheilkunde), R. W. Schlecht (Homöopathie) und Alexander Früh (Biochemie): Der Weg zur Gesundheit: Ein getreuer und unentbehrlicher Ratgeber für Gesunde und Kranke. 2 Bände, 31. bis 44. Auflage. C. A. Weller, Berlin 1929 bis 1931.