Burgo Großvargula
| Burgo Großvargula | |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
| |||||
| burgo | |||||
| Geografiaj informoj | |||||
| Lando |  Germanio
| ||||
| Geografia situo | 51° 6′ 54″ N, 10° 47′ 3″ O (mapo)51.11490610.78409Koordinatoj: 51° 6′ 54″ N, 10° 47′ 3″ O (mapo) | ||||
| |||||
| |||||
La restoj de Burgo Großvargula troviĝas en Großvargula en Germanujo sur duoninsulsimila kurbo en la rivero formita fare de rivero Unstrut kaj iam estis apartigitaj de la resto de la ejo per fosaĵo. La Unstrut-biciklovojo pasas proksime.
Historio[redakti | redakti fonton]
Schenken-oj de Vargula estis ministerioj de la landgrafoj de Turingio. Rudolf von Vargula estis konata en 1178. Li estis vinisto de la landgrafoj. La loko estis menciita jam en 785. La kastelo estis menciita en dokumento de 1281. Ekde 1385 la instalaĵo estis posedata fare de urbo Erfurto.
Post la malvenko de la franca tirano Napoleono Bonaparte, Vargula venis al Prusio kaj en 1816 estis asignita al la distrikto Langensalza. En 1816 la Lutterodt-familio akiris la Grossvargula-kastelon kaj grandbienon. En 1855/56 la registara konsilisto August Zachariae aĉetis la grandbienon kaj kastelon Großvargula. En 1906 la biendomo estis vendita al la terposedanto Lange.
Nun ekzistas pensiulejo ĉe la grandbiena konstruaĵo. La kastelo aliaflanke estis vaka ekde la translokiĝo al la nova konstruaĵo.
Evoluo de la kastela komplekso[redakti | redakti fonton]
Hodiaŭ ekzistas nur simpla konstruaĵaro kun la oficeja konstruaĵo, baroka konstruaĵo kun centra elstaraĵo el 1727. Nur la enirdometo kun pinta arkbarelo kaj ŝtonĉarniroj en la trairejo estas de mezepoka origino. Pli malnovaj reprezentadoj permesas la eblecon de rekonstruo konstrua:
La antaŭa ejo estis laŭflankita per kvar rondaj angulturoj; la levoponto daŭre estis alkroĉita al la kastelo en 1856. La domina konstruaĵo estis potenca loĝturo (kamerego) el la 15-a jarcento, kiun la urbo Erfurto konstruis. Ĝi estis 19 metrojn longa, 9 metrojn larĝa kaj havis murojn 4 metrojn dikaj kaj 12 metrojn altaj. Tio estis sekvita per parapeto kun koksa tegmento kaj fendoj de lumo kun kelkaj malgrandaj fenestroj. La ogiva enirejpordego estis sur la plej malalta etaĝo, la aliaj etaĝoj estis atingeblaj per ŝtuparo ene de la muro. Tiu ĉi loĝturo estis malkonstruita en 1861 kaj la materialo estis uzata por konstrui garbejon.
La hodiaŭa baroka kastelo[redakti | redakti fonton]
En 1727 laŭ la planoj de Gottfried Heinrich Krohne estis starigita en la kastelregiono kiel konstruaĵo sur turingia grundo de la princepiskopoj de Majenco, kiu ankoraŭ hodiaŭ estas konservita. Poste, de 1816, ĝi funkciis kiel la grandbieno de la rilata grandbieno. Ĝi estas duetaĝa mansardtegmentostrukturo kun naŭ aksoj. La kortflanko direkte al la okcidento estas senornama kun la escepto de la baroka kolonportalo, kiu estas kronita per la Sommerfeld-blazono. Aldone al la restaĵoj de la kolorskemo, la parkflanko havas centran avankorpe elsaltantan kolonon ornamitan kun jonikaj kolosaj pilastroj kaj fenestraj kanopeoj. Ĉi tio finiĝas en la triangula gablo kun stukaj ornamaĵoj. Interne la bone proporcia, reprezenta balsalono okupas la tutan profundon de la supra etaĝo. Ĝi havas spegulan plafonon kun kurbaj stukaj muldaĵoj, dume la muroj estas strukturitaj per pilastroj kaj simetriaj kamentuboj kun stukaj ornamaĵoj. Super la pordoj sur la longaj flankoj de la halo estas supraj pordoj kun ĝardenpejzaĝoj (enskribaĵo F.P.), En la vestiblo estas tri-ala ŝtuparo kun lignaj balustroj.
Literaturo[redakti | redakti fonton]
- Michael Köhler: Thüringer Burgen und befestigte vor- und frühgeschichtliche Wohnplätze, Jenzig-Verlag, 2001, ISBN 3-910141-43-9, p. 257-258
- Thomas Bienert: Mittelalterliche Burgen in Thüringen, Wartberg-Verlag, 2000, ISBN 3-86134-631-1, p. 306
- Georg Dehio: Handbuch der deutschen Kunstdenkmäler. Thüringen.Unua eldono. Deutscher Kunstverlag München/Berlin 1998, ISBN 3-422-03050-6, p. 549.