Hipermovebleco
La sindromo de benigna artika hipermovebleco estas kondiĉo, en kiu okazas malstreĉoj ligamenta kaj artika, do la persono povas facile plenumi nekutimajn movadojn super la normala artika gamo. La ĉeesto de hipermovaj artikoj rilatas al genetikaj faktoroj, kiuj povas okazi en 10 ĝis 30% de homoj kaj estas pli ofta ĉe virinoj.
Benigna komuna hipermovebleco ofte ne havas simptomojn kaj ne postulas specifajn traktadojn se la persono estas sensimptoma. Tiel, kutime ne ekzistas pli granda risko por la persono kaj iuj el ili - kiel dancistoj, gimnastikistoj kaj muzikistoj - vere povas profiti de pliigita fleksebleco. Tamen povas okazi doloro kaj artika/muskola rigideco (kiel en la genuoj, koksoj, kubutoj kaj fingroj), ĉar la persono faras netaŭgajn movadojn, pliigante la riskon de artika kaj muskola damaĝo. En ĉi tiuj kazoj estas pli alta efiko de delokiĝo (kiel dislokita ŝultro) kaj tordiĝo de la implikitaj artikoj. Nespecifaj simptomoj kiel kronika laceco, dormaj perturboj, kapdoloro ankaŭ povas ĉeesti.
Persono kun artika hipermovebleca sindromo ankaŭ povas havi kelkajn aliajn simptomojn rilatajn al mankoj en konektaj histoj tra sia korpo, kiel ekzemple ŝanĝoj en la digesta sistemo, kaj aliaj plendoj kiel urina inkontinenco, hernioj, prolapso de pelvaj organoj, varikoj, plata piedo, emo facile kontuziĝi kaj disvolvi vergetojn kaj maldikan aŭ elastan haŭton.
Artika hipermovebleco ankaŭ estas trajto de pli signifa, rara, hereda malsano nomita Ehlers-Danlos-Sindromo, kiu estas karakterizita per malforto de la korpaj konektaj histoj. Ankaŭ ĝi estas ofte vidata ĉe homoj kun Down-sindromo kaj ĉe homoj kun Marfan-sindromo. [1]