Katolika Premio pri literaturo
| Katolika Premio pri literaturo | ||
| literaturpremio | ||
|---|---|---|
| Lando | Francio | |
| Fondita en | 1945 | |
Katolika Premio pri literaturo, estas literatura premio asignita de la asocio de katolikaj verkistoj franclingvaj. La verko estas selektita de ĵurio, kies membroj devas esti verkistoj.
Kreita en 1945, spure de ĝia antaŭanta samcela «Franca Renoviĝo», ĝi nombras inter la fondintoj Jacques Maritain [1] kaj Jacques Madaule [2]: Pro ĝia publika resono kaj, eble, pro emo al emfazado, oni ĝin nomas ankaŭ Granda Katolika Premio de Literaturo. Ĝia monsumo varias laŭ la donacemo de sponsoroj; ĝi estas festata kaj publike aklamata komence de la printempo. Kelkjare ĝi ne estis asignita.
En Francio famas ankaŭ alia ŝajnsimila premio, tiu nomata «Premio por Religia Literaturo», kies celo koncernas alian kulturan objekton, kaj ĝiaj antaŭenigantoj estas la asocio de prireligiaj librejoj.
Premio-laŭreatoj[redakti | redakti fonton]
- 2011 : Alain Besançon pro Cinq personnages en quête d'amour. Aparta mencio pri Christophe Carichon pro Agnès de Nanteuil 1922-1944 une vie offerte kaj pri Nadine Cretin pro Histoire du Père Noël.
- 2010 : Claire Daudin pro Le sourire
- 2009 : Claude-Henri Rocquet pro Goya kaj Dominique Ponnau pro la tuto de sia verko.
- 2008 : Philippe Sellier pro La Bible expliquée à ceux qui ne l’ont pas encore lue
- 2007 : Charles Le Quintrec pro la tuto de sia verko.
- (?) : Aparta mencio pri Dorian Malovic pro Le Pape jaune
- 2006 : Fabrice Hadjadj pro Réussir sa mort. Anti-méthode pour vivre
- 2005 : Jean Dutourd pro Journal intime d'un mort
- 2004 : Jean Sévillia pro Historiquement correct : Pour en finir avec le passé unique ; Yves Viollier pro L’Orgueil de la tribu
- 2003 : André Courtaigne pro La mère du printemps ; Bernard Quilliet pour La tradition humaniste
- 2002 : Mansour Labaky pro Kfar Sama ou les enfants de l'aurore
- 2001 : Anne Bernet pro Histoire générale de la chouannerie
- 2000 : Bertrand de Margerie pro Le mystère des indulgences
- 1996 : Jean-Luc Barré pro Algérie, l'espoir fraternel
- 1995 : Xavier Emmanuelli pro Dernier avis avant la fin du monde
- 1994 : Olivier Germain-Thomas pro Bouddha, terre ouverte
- 1993 : Christian Bobin pro Le Très-Bas
- 1986 : Jeanne Bourin pro Le grand feu
- 1985 : Christian Chabanis pro "Dieu existe-t-il ? oui"
- 1984 : Pierre Pierrard pro L'Église et les ouvriers
- (1981 ?) : Jean Mialet pro Le déporté (la haine et le pardon)
- 1980 : P. Jean-Robert Armogathe pro Paul, ou l’impossible unité
- 1978 : Maurice Schumann pro Angoisse et Certitude
- 1977 : Jean Delumeau pro Le Christianisme va-t-il mourir ?
- (1976?) : Jacques de Bourbon Busset pro Au vent de la mémoire (Journal VI)
- 1974 : François Varillon pro L’humilité de Dieu
- 1973 : Valentin Mudimbe pro Entre les eaux
- 1972 : Michel Huriet pro La fiancée du roi
- 1971 : Patrice de la Tour du Pin pro Une Lutte Pour La Vie
- 1970 : Jacques Loewe pour l'ensemble de son œuvre ; Jean Rivière pour La vie simple
- 1966 : Renée Massip pro Le Rire de Sara
- 1964 : Jean Sulivan pro Mais il y a la mer
- (1962?) : Lucien Guissard pro Écrits en notre temps
- 1960 : Jean Pélégri proLes Oliviers de la justice
- 1959 : Maurice Zermatten pro l'ensemble de son œuvre
- 1957 : Jean-Claude Renard pour Père, voici que l'homme
- 1956 : Yvonne Chauffin pro Les Rambourt.
Laŭreatoj de Franca Renoviĝo[redakti | redakti fonton]
- 1950 : Pierre-Henri Simon pro Les Raisins verts
- 1949 : Henri Queffélec pro Au bout du monde
- 1948 : Raïssa Maritain pro Les grandes amitiés