Uzanto:Reni porter/provejo

Virginian Patterson Hensley (septembro 8, 1932 - marto 5, 1963), konata profesie kiel Patsy Cline, estis amerika kantisto. Parto de la fruaj 1960-aj jaroj Naŝvilsono, Cline sukcese "krucis inte" al pop-muziko kaj estis unu el la plej influaj, sukcesaj kaj aklamitaj kantistoj de la 20-a jarcento. [1] [2] Ŝi mortis en la aĝo de 30 en plurmortiĝa kraŝo en la privataviadilo de sia manaĝero, Randy Hughes. Klinskalo estis plej konata por ŝia riĉa tono, emocie esprimplena kaj aŭdaca ald voĉo [3] kaj ŝia rolo kiel kontreindustriopioniro. Kune kun Kitty Wells, [4] ŝi helpis pavimi laŭ la manieron por virinoj kiel fraptitolprezentistoj en la ĝenro. Klinskalo estis citita kiel inspiro fare de kantistoj en pluraj stiloj. [5] Libroj, filmoj, dokumentarioj, artikoloj kaj teatraĵoj dokumentas ŝian vivon kaj karieron. Ŝiaj sukcesoj komenciĝis en 1957 kun Donn Hecht kaj After Midnight de la Walkin de Alan Block«", Hank Cochran kaj tiu de Harlan Howard " mi Falo al Pecoj ", Got You de Hank Cochran " Ŝi ", tiu de Willie Nelson " Freneza " kaj finita en 1963 kun tiu de Don Gibson " Dolĉaj Sonĝoj ". Milionoj da ŝiaj rekordoj vendiĝis ekde ŝia morto. Ŝi gajnis premiojn kaj laŭdojn, kaŭzante multajn por rigardi ŝin kiel ikonon sur la nivelo de Jim Reeves, Johnny Cash kaj Elvis Presley. Dek jarojn post ŝia morto, en 1973, ŝi iĝis la unua ina soloartisto induktita al la Country Music Hall of Fame (Lando Varieteo de Famo). En 1999, ŝi estis voĉdonita numero 11 pri la specialaĵo de VH1, The 100 Greatest Women in Roko and Roll, fare de membroj kaj artistoj de la rokindustrio. [6] En 2002, kontreartistoj kaj industriomembroj voĉdonis ŝian unuon pri La 40 Greatest Women of Country Music (Plej granda Virinoj de Kontreo) de CMT kaj vicigis 46-a en la "100 Greatest Kantistoj de Ĉia Tempo" emisio de Rolling Stone revuo. Laŭ ŝi 1973 Country Music Hall of Fame-plakedo, "Her heredaĵo de sentempaj registradoj SIC atestaĵo her arta kapacito". Enhavo 1 Fruaj jaroj 1.1 Infanaĝo 1.2 Adoleskojaroj 2 Persona vivo 2.1 Unua geedziĝo 2.2 Dua geedziĝo 3 Registradkariero 3.1 Four Star Records 3.2 Arthur Godfrey kaj "Walkin' After Midnight" 3.3 1961 reveno - "mi Falo al Pecoj" 3.4 Grand Ole Opry kaj Naŝvilsceno 3.5 La Klinskalo 3.6 Aŭtoakcidento 3.7 "Freneza" 3.8 Sentimentally Yours 3.9 Ĉe la pinto 3.10 La Lastaj Sesioj 4 Morto 5 Familio 6 Heredaĵo 6.1 Efiko kaj influo 7 Poste Tiam 7.1 1963-1985 7.2 1990-2000 7.3 2000-nunaj 8 Portretadoj 8.1 Filmoj kaj dokumentarioj 8.2 Ludoj kaj muzikaloj 9 Diskografio 10 kaŝversioj da Cline-kantoj 11 Referencoj 12 Plia legaĵo 13 Eksteraj ligiloj Fruaj jaroj

Infanaĝo Klinskalo estis naskita Virginian Patterson Hensley en Gore, Virginia, proksimume 12 mejlojn de Winchester, [7] la plej maljuna infano de Sam Hensley, 43-jaraĝa forĝisto, kaj Hildan Patterson, [8] 16-jaraĝa kudristino. Ŝi baldaŭ havis pli junan gefratojn, Samuelo'n kaj Sylvia. Ili estis konataj en la familio kiel Ginny, Johano, kaj sis. La familio ofte moviĝis, antaŭ finfine ekloĝado en Winchester kiam Patsy estis ok. Sam Hensley dizertis de sia familio en 1947, sed la orfejo estis laŭdire feliĉa tamen.

La hejmo de klinskalo en Winchester, Virginio. Ŝi vivis ĉi tie de aĝo 16 ĝis 21. Klinskalo estis enkondukita en muziko en frua aĝo, kantante en preĝejo kun ŝia patrino. Ŝi ŝatis stelojn kiel ekzemple Kay Starr, Jo Stafford, Hank Williams, Judy Garland, kaj Shirley Temple. Ŝi havis perfektan sonsenton. Memlernita, ŝi ne povis legi muzikon. Kiam Patsy estis dek tri, ŝi estis hospitaligita kun gorĝinfekto kaj reŭmatisma febro. "La febro influis mian gorĝon kaj kiam mi resaniĝis mi havis tiun tondran voĉon kiel Kate Smith ". Adoleskojaroj Por helpi apogi ŝin nun senpatra familio, Cline falis el mezlernejo kaj laboris kiel sodskutiro kaj servistino de tago pri la Triangulo-Manĝanto, [11] [ ne en citaĵo antaŭfiksita ] trans la strato de ŝia iama lernejo, John Handley High. Post observado de prezentistoj tra la fenestro ĉe la lokaradia stacio, ŝi demandis al WINC diskĵokeo kaj talentkunordiganto Jimmy McCoy ĉu ŝi povis kanti en sia spektaklo. Ŝia efikeco en 1947 estis bone ricevita, kaj ŝi estis demandita reen. Tio kaŭzis aperojn en lokajn noktoklubojn, portante franĝajn okcidentajn kostumojn kiujn ŝia patrino faris de la dezajnoj de Patsy. Klinskalo farita en diverseco kaj talentekspozicio en la Winchester kaj Tri-ŝtataj lokoj. Kune kun tio kaj kreskantaj lokaradiaj aperoj en loka radio akiris ŝin granda sekvantaro. En 1954 Jimmy Dean, jam juna landostelo, aŭdis de ŝi kaj ŝi iĝis kutima kliento kun li en Town and de Connie B. Gay Country Jamboree radiospektaklo, elsendi labortagposttagmezojn vivas sur WARL en Arlington, Virginio. Persona vivo

Unua geedziĝo Patsy geedziĝis kun entreprenisto Gerald Cline la 7-an de marto 1953. La geedziĝo finiĝis en eksgeedziĝo la 4-an de julio 1957. La fiasko de ilia geedziĝo estis kulpigita sur la konflikto inter ŝia deziro kanti profesie kaj liajn dezirojn ke ŝi estu simple dommastrino. Ili havis neniujn infanojn. Dua geedziĝo Ŝi geedziĝis kun dua fojo al linitip funkciigisto Charlie Dick la 15-an de septembro 1957. Ili estis la gepatroj de du infanoj, Julie Dick (naskita la 25-an de aŭgusto 1958) kaj Randy Dick (naskita la 22-an de januaro 1961). [12] Ŝia edzo postvivis ŝin, mortante la 8-an de novembro 2015, en la aĝo de 81. Registradkariero

Kvarstelaj Diskoj Bill Peer, ŝia dua manaĝero, donis al ŝi la nomon Patsy, de ŝia meza nomo, Patterson. En 1955 li akiris ŝin kontrakto en Four Star Records, la etikedon kun kiujn li tiam estis aligita. Kvar stelo estis sub kontrakto al la Coral-filio de Decca Records. Patsy subskribita kun Decca ĉe sia unua ŝanco tri jaroj poste. Ŝia unua kontrakto permesis ŝin al rekordkunmetaĵoj nur de Four Star-verkistoj, kiu Klinskalo trovis limigadon. Poste, ŝi esprimis bedaŭron super subskribado kun la etikedo, sed opiniante ke nululo alia havus ŝin, ŝi prenis la interkonsenton. Ŝia debutdisko por Four Star estis "A Church, A Courtroom & Then Good-Bye (Preĝejo, Courtroom & Then Good-Bye)", kiu altiris malmultan atenton, kvankam ĝi kaŭzis aperojn en la Grand Ole Opry. Ĉar tiuj prezentoj ne estis "diskoj" en si mem, ili ne estis regitaj per ŝia kontrakto, kaj ŝi povis kanti kion ŝi deziris, ene de racio. Tio iom moderigis ŝian "duone sufokitan" senton. Inter 1955 kaj 1957, Cline registris honkitonk materialon, kun kantoj kiel "Fingrospuroj", "Pick Me Up On Your Way Down", "Don't Ever Leave Me Again", kaj "A Stranger In My Arms (Stranger In My Arms)". Klinskalo ko-skribis ĉi-lastajn du. Neniu el tiuj kantoj akiris rimarkindan sukceson. Ŝi eksperimentis kun bluzroko. Laŭ Decca Records produktanto Owen Bradley, la Four Star-kunmetaĵoj nur insinuis la potencialon de Patsy. Bradley opiniis ke ŝia voĉo estis plejbone-taŭga por pop-muziko, sed Cline helpis al Peer kaj la aliaj Four Star-produktantoj, insistante ke ŝi povis nur-rekordajn kantrikantojn, ĉar ŝi kontrakti ankaŭ deklaris. Ĉiun fojon Bradley provis ŝin kantos la sentimentalkantojn kiuj iĝus ŝia subskribo, ŝi panikiĝus, sopirante she konatan landfiolon kaj havajgitaron. Ŝi ofte ribelis, nur dezirante kanti kantrion kaj jodli. [10] Ŝi surbendigis 51 kantojn kun Four Star. Arthur Godfrey kaj "Walkin' After Midnight" La 1-an de julio 1955 Klinskalo faris ŝian televidretodebuton sur la mallongdaŭra televidversio da la Grand Ole Opry sur ABC-TELEVIDA. Tio estis sekvita per prezentiĝo sur Ozark Jubilee de la reto poste tiun monaton, [14] : p. 80 antaŭ revenado al la spektaklo en aprilo. [ klarigo bezonis ] En 1956, Cline renkontis Winchester indiĝenan Charlie Dick, linitipfunkciigiston kaj bonaspektan sinjorinviron kiuj vizitadis la lokan klubcirkviton Cline intrigitan je semajnfinoj, en Berryville, VA, ok mejlojn de Winchester, je Armory-danco kie ŝi estis la kantisto. Lia kruda ĉarmo kaj persisto rezultigis aferon - kvankam daŭre edziĝinte al Cline, kaj implikita en sur denove/for denove rilato kun manaĝero Bill Peer. [10, Honky Tonk Angel, The Intimate Story of Patsy Cline (Blankulo Tonk Angel, La Intima Rakonto de Senfortulo-Klinskalo), Paĝoj 52-55. ] Poste tiu jaro, serĉante materialon por ŝia unua albumo, Patsy Cline, " After Midnight de Walkin " ekaperis, verkita fare de Donn Hecht kaj Alan Block. Klinskalo komence ne ŝatis la kanton ĉar ĝi estis, laŭ ŝi, "nur malgranda malnova popkanto". [10] Tamen, la verkistoj kaj muzikeldonejo de la kanto insistis ke ŝi disko ĝi. En la malfrua aŭtuno de 1956, ŝi aŭdiciis por Arthur Godfrey's Talent Scouts en Novjorko, kaj estis akceptita por kanti en la CBS-TELEVIDA spektaklo la 21-an de januaro 1957. La eltrovo de Godfrey" de Cline estis tipa. Ŝia skolto (fakte ŝia patrino) prezentis Patsy, kiu komence laŭsupoze kantis " Poor Man's Roses (Aŭ Rich Man's Gold) ". Tamen, la produktantoj de la spektaklo insistis ke ŝi kantas "Walkin' After Midnight" anstataŭe, ĉar estis metite esti liberigita baldaŭ poste fare de Decca Records. Kvankam la kanto estis anoncita kiel kantrikanto, kaj registrita en Naŝvilo, la stabo de Godfrey insistis ke Klinskalo aperas en koktelrobo prefere ol en unu el la man-kreitaj bovistinkostumoj de ŝia patrino. La entuziasmaj ovacioj de la spektantaro puŝis la aplaŭdomezurilon al ĝia apekso, gajnante la konkuradon pri ŝi. Post la Godfrey-spektaklo, aŭskultantoj komencis voki siajn lokaradiajn staciojn por peti la kanton, tiel ke ŝi liberigis ĝin kiel unuopaĵo. Kvankam Klinskalo rezultis dum preskaŭ jardeko kaj aperis en ŝtata televido tri fojojn, prenis Godfrey por igi ŝin stelo. Por du semajnoj poste, Cline aperis regule en la radioprogramo de Godfrey. Malkonsentoj super kreiva kontrolo igis Godfrey maldungi ŝin. Sur ŝia eksgeedziĝo de Cline, ŝi geedziĝis kun Charlie Dick la 15-an de septembro 1957. Klinskalo rigardis Dick kiel "la amon por ŝia vivo". Ĝi estis geedziĝo kun multe-diskonigitkonflikto - kaj poste, asertis fitraktado - sed ĝi daŭris ĝis ŝia morto. "Walkin' After Midnight" atingis Nr. 2 en la landa furorlisto kaj Nr. 16 en la popfurorlisto, igante Klinskalon unu el la unuaj kantrikantistoj se temas pri havi interkruciĝ popmuzikon trafita. La unuopaĵo movis ŝian sukceson por la venonta jaro aŭ tiel. Ŝi restis videbla farante personajn aspektojn kaj rezultadon regule en la spektaklo, same kiel rezultadon de Godfrey dum pluraj jaroj sur Ozark Jubilee (pli posta Jubileo-Usono). Ŝi havis neniujn aliajn sukcesojn kun Four Star. En 1957, Cline registris "A Stranger in My Arms (Fremdulo en My Arms)" kaj "Don't Ever Leave Me Again", verkitan fare de amikoj Lillian Clarborne kaj James Crawford, la nurajn konatajn eldonojn sur kiuj Cline kontribuis muzikon (ŝi povis ludi pianon de orelo) sub she naskiĝnomo Virginia Hensley. Tamen, Four-Star Records listigas Cline kiel kontribuanton al la 1956 melodio de Barbara Vaughn "Wicked Love", kondukante al konjekto ke ŝi eble tranĉis demonstraĵon de la kanto. Se tiel, ĝi neniam ekaperis. [10, paĝo 81, Honky Tonk Angel: La Intimate Story of Patsy Cline [1993]. Post la naskiĝo de ilia filino, Jorgia, en 1958, Cline kaj ŝia edzo proponita al Naŝvilo. 1961 reveno - "mi Falo al Pecoj" En 1959 Klinskalo renkontis Randy Hughes, sesiogitariston kaj reklamadviron. Hughes iĝis ŝia manaĝero kaj helpis al ŝi ŝanĝi etikedojn. Kiam ŝia Four Star-kontrakto eksvalidiĝis en 1960, ŝi subskribis kun Decca Records-Nashville, rekte sub Owen Bradley, legendan produktanton de inaj kantrikantistoj. Li respondecis pri multo da la sukceso de Cline kaj pozitive influis la karierojn de kaj Brenda Lee kaj Loretta Lynn. Eĉ se ŝi daŭre estis timema de la abundaj Nashville Sound aranĝoj, Bradley konsideris la voĉon de Klinskalo plejbone-taŭga por lando-pop-interkruciĝaj kantoj. Lia direkto kaj aranĝoj helpis glatigi ŝian voĉon en la silkeca, sentimentalkantostilon por kiuj ŝi gajnis famon.

Klinskala varba foto baldaŭ antaŭ ŝi 1961 vivminaca trafikakcidento La unua eldono de klinskalo por Decca estis la landa popbalado " mi Falo al Pecoj " (1961), skribita fare de Hank Cochran kaj Harlan Howard. La kanto estis reklamita kaj venkis en sukceso sur kaj lando kaj popstacioj. Sur la landfurorliston, ĝi malrapide grimpis al la pinto, rikoltante ŝian unu-unuan rangotabelon. En grava atingo por kantrikantistoj tiutempe, la kanto ankaŭ renkontis Nr. 12 la popmuziko kaj Nr. 6 la aktualadulta furorlisto, igante ŝin bonkonata nomo kaj montrado ke virinoj povis atingi same multe da interkruciĝsukceso kiel viroj. Grand Ole Opry kaj Naŝvilsceno La 9-an de januaro 1960, Cline realigis dumvivan sonĝon kiam la Grand Ole Opry akceptis ŝian peton aliĝi al la rolantaro, igante ŝin la nura persono por atingi membrecon en tia modo. Ŝi iĝis unu el la plej grandaj steloj de la Opry. Eĉ antaŭ tiu tempo, kredante ke ekzistis "ĉambro sufiĉe por ĉiuj", kaj memcerta de ŝiaj kapabloj kaj alogo, Cline amikigis kaj instigis virinojn komencantajn eksteren en la kontreokampo en tiu tempo, inkluzive de Loretta Lynn, Dottie West, Jan Howard, 16-jaraĝa Brenda Lee kaj 13-jaraĝa havajgitarludanto nomis Barbara Mandrell (kun kiu Cline siatempe travojaĝis). Ĉio citis ŝin kiel gravan influon. Laŭ kaj Lynn kaj Okcidenta, Cline ĉiam donis de ŝi mem al amikoj, aĉetante al ili nutraĵvarojn kaj meblaron kaj eĉ dungante ilin kiel vestogardejasistantoj. Okaze, ŝi pagis ilian lupagon tiel ili povis resti en Naŝvilo kaj daŭri trakti siajn sonĝojn. Honkitonkpianisto kaj Opry-stelulo Del Wood diris, "Eĉ kiam ŝi ne havis ĝin, ŝi donacus ĝin - kaj ne ĉiam al ŝi mem. Ŝi dissendus al iu ajn la jupon she dorsflanko se ili bezonus ĝin". La Klinskalo Ŝi kultivis impertinentan kaj malafablan eksteron kiel "unu el la knaboj", amikigante virajn artistojn ankaŭ. Inter ili estis Roger Miller, Hank Cochran, Faron Young, Ferlin Husky, Harlan Howard kaj Carl Perkins, kun kiuj ĉiu ŝi societumis ĉe la fama Tootsie's Orchid Lounge, plej proksima al la Opry. En la 1986-datita dokumenta The Real Patsy Cline, kantisto George Riddle diris de ŝi, "estis ne nekutime ke ŝin sidiĝus kaj havi bieron kaj rakonti ŝercon, kaj ŝi neniam estus ofendita ĉe la ŝercoj de la uloj ĉiu el ambaŭ, ĉar plej de la tempo ŝi rakontus ŝercon pli maldecan ol vi! Patsy estis plena de vivo". Klinskalo uzis la esprimon de flatado "Hoss" al ŝiaj amikoj, kaj viraj kaj inaj, kaj nomis sin "The Cline (La Klinskalo)". Ŝi renkontis Elvis Presley en 1962 ĉe kvestisto por St. Jude Children's Research Hospital kaj ili interŝanĝis telefonnumerojn. [14] Vidis lin rezulti dum malofta Grand Ole Opry-apero, ŝi admiris sian muzikon, nomis lin La Granda Hoss, kaj ofte registris kun lia rezervogrupo, The Jordanaires. Antaŭ tiu tempo, Cline kontrolis sian propran karieron, igante ĝin malbari al ĉio implikis ke ŝi povis alfrunti iun viron, vorte kaj profesie, kaj estis preta defii ilin se ili influis ŝin. En tempo kie koncertreklamantoj ofte trompis stelojn per promesado pagi al ili post la spektaklo sed transsalti eksteren kun la mono antaŭ ol la koncerto finiĝis, Cline postulis ŝian monon antaŭ ol ŝi prenis la scenejon: ŝia "No dough, no show (Neniu pasto, neveno)", iĝis la regulo. [ citaĵo bezonita ] Laŭ amiko Roy Drusky en la The Real Patsy Cline (La Reala Senfortulo-Klinskalo): "Antaŭ unu koncerto, ni ne estis pagitaj. Kaj ni parolis pri kiu rakontos al la spektantaro ke ni ne povis rezulti sen salajro. Patsy diris, "mi rakontos al ilin!" Kaj certe!" Dottie West memoris kun miro proksimume 25 jarojn poste ke "estis ofta scio ĉirkaŭ urbo ke vi ne trompis "La Klinskalon!" " Aŭtoakcidento La 14-an de junio 1961, ŝi kaj ŝia frato Sam estis implikitaj en alfronta kolizio sur Old Hickory Boulevard en Naŝvilo. La efiko ĵetis Cline en la antaŭan glacon, preskaŭ mortigante ŝin. Sur alvenado en la scenon, Dottie West elektis vitron de la hararo de Cline, kaj iris kun ŝi en la ambulanco. Kiam helpo alvenis, Cline insistis ke la ŝoforo de la alia aŭto estu traktita unue. Ŝi poste diris ke ŝi vidis la inan ŝoforon de la alia aŭto morti antaŭ she okuloj. [16] (Okcidenta travivis tion, kaj la impreso forlasita sur ŝin eble kontribuis al malfeliĉa decido ŝi faritajn proksimume tri jardekojn poste. En 1991, kiam Okcidenta estis grave vundita en trafikakcidento, ŝi insistis ke ŝia ŝoforo estu traktita unue. Okcidenta mortis pro ŝiaj vundoj, eventuale ĉar ŝi malkreskis esti traktita tuj. [16] ) Klinskalo pasigis monaton en la hospitalo, suferante de dentita tranĉo trans ŝia frunto kiu postulis kudrerojn, rompitan pojnon, kaj ŝancelitan kokson. Ŝia amiko kiun Billy Walker (kiu mortis en veturilakcidento en 2006) diris al Cline redediĉita ŝia vivo al Kristo dum en la hospitalo, kie ŝi ricevis milojn da kartoj kaj florojn de adorantoj. [14] Kiam ŝi estis liberigita, ŝia frunto estis videble cikatra. (Por la resto de ŝia kariero, ŝi portis perukojn kaj ŝminkon por kaŝi la cikatrojn, kune kun kaprubandoj por trankviligi la premon kiu kaŭzis kapdolorojn. ) Ses semajnojn poste, ŝi revenis al la vojo sur lambastonojn kun nova aprezo por vivo. Serio de registradoj titolita Patsy Cline: Live at the Cimarron Ballroom, de ŝia unua koncerto post la kraŝo, estis publikigita en 1997 kaj trajto Cline interaganta kun la spektantaro, revizianta ŝin vivas prezentojn. Registrite en Tulsa, Oklahomo, kiel solida ĉeko, tiuj arkivoj estis trovitaj en la subtegmento fare de pli posta posedanto de unu el la loĝejoj de Cline kaj ricevis al la familio. "Freneza" Nekapabla kapitaligi sur la sukceso de "I Falo Pecoj" pro ŝia hospitalrestado, Cline serĉis alian registradon por reestabli sin. Se enkondukite en " Crazy ", kanto skribita fare de Willie Nelson, Cline esprimis abomenon pro la rakonto en la demonstraĵregistrado de Nelson. Ĵaŭde, la 17-an de aŭgusto 1961, kun Cline sur lambastonoj, la sesio estis la rara tempo kiam tiu Klinskalo ne povis kompletigi registradon en unu preni. Laborante en Quonset-kabano (kie la origina Barn Studio de Bradley situis antaŭ moviĝado al Opryland), ŝi provis sekvi la idiosinkrazian rakontan stilon de Nelson. Klinskalo asertis ke tio estis tro malfacila, [ klarigo bezonis ] kaj ŝiaj ripoj, lezitaj en la kraŝo, igis ĝin malmola por ŝi atingi la altajn notojn. En epoko kie estis norme surbendigi kvar kantojn en tri-hora sinsekvo, tiuj en la "Freneza" sesio pasigis kvar horojn en ununura kanto. Estis poste decidite ke Klinskalo revenus la sekvan lundon kaj simple kantus la kantotekston, overdubante ŝian kanton en la plej bona instrumenta trako. Kapabla post ripozo por atingi la altajn notojn, ŝi registris she parton en ununura prenas. La publikoĉarmo de la fina versio ricevis al la administrado de Bradley de la timo de Cline, ĉar li konvinkis ŝin saturi la registradon kun ŝia unika rolulo. La kanto iĝis intima reprezentado de Cline kaj estas vidita kiel tute male al la versio de Nelson. Nun klasikaĵo, "Crazy" finfine iĝis la signalkanto de Cline. De malfrua 1961, "Crazy" estis interkruciĝ sukceso, interkrurigante la lando- kaj popĝenrojn, kaj atingis la Supraj 10 sur la furorlisto. Ĝi iĝis la plej granda popsukceso de Cline. [17] [20] La kanto poste atingis Nr. 9 sur Usono Varma 100 kaj Nr. 2 sur kaj la Varma Landa Kantoj kaj la Plenkreskulo-Samtempulo listigas. Albumo publikigita en novembro 1961, rajtigis Patsy Cline Showcase , rolis ambaŭ de la sukcesoj de Cline de tiu jaro. [ citaĵo bezonis ] Loretta Lynn poste raportis pri ŝia albumo, mi Remember Patsy, kiuj sur la nokto Cline premieris "Frenezan" ĉe la Grand Ole Opry, ŝi ricevis tri ovaciojn. Sentimentally Yours En la aŭtuno de 1961, Cline estis reen en la studio por surbendigi suprenalvenalbumon por liberigo frue en 1962. Unu el la unuaj kantoj [21] estis " Got You de She ", verkita fare de Hank Cochran. Cochran prezentis la kanton super la telefono al Cline kaj ŝi enamiĝis al ĝi tuj. Ĝi estis unu el la malmultaj kantoj ŝi ĝuis registradon. Liberigite kiel unuopaĵo en januaro 1962, ĝi baldaŭ krucis super, atingante Nr. 14 sur la popfurorlisto, Nr. 3 sur la aktualadulta furorlisto (origine nomitaj "Easy Listening"), kaj kiel ŝia duelatestanto kaj finan furorlist pli pintan, Nr. 1 en la landa furorlisto. Ŝi neniam denove enirus la popmuzikfurorliston dum she vivdaŭro. "She's Got You" ankaŭ estis la unua eniro de Cline en Britio Unuopaĵoj-diagramo, atingante Nr. 43. La kovro de Alma Cogan, unu el la plej popularaj artistinoj de Britio de la 1950-aj jaroj, rezultis precipe ankaŭ. (La plej granda Furorlista UK rekordvendeniro antaŭ ŝia morto estis ŝia versio de la normaj Kordoloroj, atingante la Supran 30 in malfrue 1962. ) [22] Sekvante la sukceson de "She's Got You", Cline liberigis kordon da pli malgrandaj landsukcesoj, inkluzive de la Supra 10 " Kiam I Get Thru' With You (Ricevu With You de Thru) ", "Imagine That", " Tiel Malĝusta ", kaj "Kordoloroj". Tiuj ne estis grandaj interkruciĝsukcesoj, sed daŭre atingis la Supra 20 kaj Supraj 10. En 1962, Cline aperis sur American Bandstand de Dick Clark kaj publikigis ŝian trian albumon, Sentimentally Yours en aŭgusto. Se demandite en WSM-AM-intervjuo pri ŝiaj laŭtaj titoladoj, ŝi diris, "Oh, ke mi ĵus kantas like mi vundis internon". Vivo sur la vojo komencis uzi sur Cline. Ŝi sopiradis por pasigi pli da tempo kun she infanoj, Jorgia kaj Randy, kaj komencis paroli pri hiato. Sed Lasciva, ŝia manaĝero insistis ke ili devis striki dum la fero estis varma. Ĉe la pinto Klinskalo estis la unua ina kontreostelo al fraptitolo sia propra spektaklo kaj ricevas fakturaj super la viraj steloj kun kiu ŝi travojaĝis. Dum grupoj tipe subtenis la kantistinon, Cline gvidis la grupon dum la koncertoj anstataŭe. [ klarigo bezonis ] Ŝi estis tiel respektata de viroj en la industrio tio prefere ol prezentado de ŝi al spektantaroj kiel "Belulino Miss Patsy Cline", kia ŝiaj inaj samtempuloj ofte estis, ŝi ricevis pli majestan enkondukon - kiel ekzemple tio donita fare de Johnny Cash sur ilia 1962 turneo: "sinjorinoj kaj sinjoroj, La Unu kaj Nur - Patsy Cline". Kiel artisto, ŝi tenis she adorantojn en ekstreme alta rilato, multaj el ili iĝante amikoj, restante dum horoj post koncertoj por babili kaj subskribi aŭtografojn. Klinskalo estis la unua virino en kontreo se temas pri rezulti ĉe Carnegie Hall de New York, partumante la fakturon kun kunulaj Opry-membroj Minnie Pearl, Jim Reeves, Faron Young, Bill Monroe, kaj avon Jones. La prezento rikoltis akran malaprobon de gazetisteto Dorothy Kilgallen, al kiun Cline elokvente pafis reen. En Los-Anĝeleso, ŝi elstarigis la Holivudan Bovlon kun Kontantmono. Kaj en decembro 1962, ŝi iĝis la unua virino en kontreo se temas pri elstarigi she propran spektaklon en Las Vegas, ĉe la la centra Mint Casino. Tiu sukceso ebligis Klinskalon aĉeti ŝian revloĝejon en la Goodlettsville antaŭurbo de Naŝvilo, ornamante ĝin en sia propra stilo. Ĝi havis oran polvon superŝutetitan en la banĉambrokaheloj kaj muzikejo per la plej bona solida ekipaĵo. En La Reala Senfortulo-Klinskalo, Lynn memoris: "Ŝi vokis min en la antaŭĝardenon kaj diris,' Estas ne tiu bela? Nun ke mi neniam estos feliĉa ĝis mi havas I Mama oni ĵus ŝatas ĝin. ' " Klinskalo nomis ĝin "la domo kiun Vega konstruis", ĉar la mono de la Mento kovris it koston. Post ŝia morto, la loĝejo de Cline estis vendita al kantisto Wilma Burgess. Kun la nova postulo je Cline venis pli alta gajno. Laŭdire, al ŝi estis pagita almenaŭ 1,000 USD per aspekto direkte al la fino de sia vivo. Tio estis neaŭdita sumo por kontreovirinoj, kies mezaj pagoj estis malpli ol 200 USD da spektaklo. Ŝia antaŭlasta koncerto, tenis en Birmingham, Alabamo, atingis 3,000 USD. [ konfirmo bezonis ] Por egali ŝian novan sofistikan sonon, Cline ankaŭ reinventis ŝian personan stilon, deĵeti ŝiajn varmarkajn okcidentajn bovistinkostumojn por pli elegantaj roboj, koktelroboj, pikitaj kalkanoj, kaj ormetalfadenŝtofo anhelas. En la tagoj antaŭ la skintight-ledkalsonoj de Tanya kaj la ruĝa robo de Reba fama ŝokis la kontreopotencularon, la nova bildo de Patsy estis konsiderita pli riska kaj pli sekseca ol io ajn iu ajn iam vidis. Kontreindustriopersonaro kaj ventoliloj estis pli alkutimigitaj al vidado de katuno kaj katunroboj. Kiel ŝi solida, la stilo de Cline en modo komence estis mokita, tiam kopiite. Ŝi ankaŭ amis danglyorelringojn, rubenruĝa lipoŝminko kaj ŝia favoratparfumo estis Wind Song . Dum ŝi 5 1 ⁄ 2 - jarkariero, Cline ricevis dekduon premioj por ŝiaj atingoj, kaj tri pli sekvantaj ŝiaj morto de la Muziko-Raportisto, Billboard Awards kaj Cashbox . Klinskalo verkis de ŝia sukceso en letero al amiko Anne Armstrong: "Ĝi estas mirinda - - sed kion laŭ kion mi faras por '63? Ĝi ricevas tiel eĉ Klinskalon ne povas sekvi Cline!" Dum la sama periodo, Dottie West, June Carter Cash, kaj Loretta Lynn memoris Klinskalon rakontantan al ili ke ŝi sentiĝis sento de urĝa pereo kaj ne atendis vivi multe pli longe. [24] Klinskalo, jam konata pro ŝia troa malavareco, komencis fordoni personajn erojn al amikoj; ŝi skribis she volon pri Delta Air Lines-skribvaroj kaj petis al proksimaj amikoj ŝati she infanojn io ajn devus okazi al ŝi. Ŝi rakontis la baskantiston de The Jordanaires Ray Walker kiam ŝi forlasis la Grand Ole Opry la semajnon antaŭe she morto: "Mielo, mi havis du malbonajn (akcidentoj). La tria unu aŭ estos ĉarmo aŭ ĝi mortigos min". La Lastaj Sesioj En frua februaro, Cline estis reen en la Quonset-kabano por registri ŝian kvaronon kaj kio iĝus ŝia fina albumo el nova materialo, origine rajtigis Faded Love. Miksadaj landnormoj kaj tiaj selektitaj popklasikaĵoj kiel tiu de Irving Berlin " Ĉiam " kaj "Damainoj Your Korbato por Me", tiuj sesioj estis la plej nuntemp-sonaj el ŝia kariero. Ili havis plenan kordsekcion per neniuj konvenciaj kontreinstrumentoj. Antaŭ ŝia morto, ĉar Owen Bradley rakontis Patsy verkinto Margaret Jones, li kaj Cline parolis pri farado de albumo de spektaklomelodioj kaj normoj, inkluzive de Can't Help Lovin' Dat Man (Ne povas Helpi al Dat MAN de Lovin) , ĉar Cline estis tia adoranto de Helen Morgan, kiu surbendigis la kanton reen en 1927. Klinskalo iĝis tiel engaĝita kun la rakontoj en la kantoteksto de la kantoj, ŝi laŭdire ploris tra la plej granda parto de siaj finaj sesioj. La kruda emocio povas esti evidente aŭdita en tiaj trakoj kiel "Sweet Dreams" kaj ĉe la fino de "Faded Love". Ĉe la reludigpartio, tenis post la sesioj la 7-an de februaro, laŭ kantisto Jan Howard en la dokumenta Remembering Patsy, Cline tenis supren kopion de ŝia debutdisko kaj gestadis direkte al la registradbudreferencing ŝiajn plej novajn spurojn kaj diris, "Bone, ĉi tie ke ĝi estas ... la unua kaj la lasta". Loretta Lynn, ankaŭ nuna ĉe la reludigpartio post akiris kaj ŝian edzon Mooney supren for el lito laŭ la peto de la kantisto, admonis ŝin. "Oh, Patsy!" ŝi ploris. Prenita surprize, la kantisto diris, "Oh, ne iĝas agitita. mi nur parolis pri I unuaj registradoj kompariblis al tiuj certe ĉi-vespere. Aŭskulti al la diferenco". Klinskalo monaton poste mortis. Morto

Patsy Cline-aviadila kraŝloko, Camden, Tenesio Ĉefa artikolo: 1963 Camden PA-24-kraŝo La 3-an de marto 1963, Cline elfaris avantaĝon ĉe la soldatoj kaj Sailors Memorial Hall, Kansas City, Kansas (Kansaj grandurbo, Kansaso), por la familio de diskĵokeo- "Kakto-" Jack-Voko. Li mortis en aŭtokraŝo al malgranda dum monato pli frue. Voko estis delonga diskisto por KCKN, sed ŝanĝis al KCMK semajnon antaŭ lia morto la 25-an de januaro 1963, en la aĝo de 39. [25] Ankaŭ rezultanta en la spektaklo estis George Jones, George Riddle kaj The Jones Boys, Billy Walker, Dottie West, Wilma Lee kaj Stoney Cooper, George McCormick, la Clinch Mountain Boys same kiel Cowboy Copas kaj Hawkshaw Hawkins. Klinskalo, malsana kun la gripo, donis tri prezentojn, ĉe 2 p.m. kaj 5:15 p.m., kun 8-p.m. ekspozicio aldonite pro populara postulo. Ĉiuj spektakloj estis reputaci-fruaj nur. Por la 2-p.m. ekspozicio, ŝi portis lazuran tul-ŝarĝitan robon; por la 5:15 spektaklo ruĝa ŝokromano; kaj por la ferma spektaklo ĉe 8 p.m., Cline eluzis blankan ŝifongazon, fermante la vesperon al tondranta ovacio. Ŝia fina kanto estis la lasta ŝi registris la antaŭan monaton, "I'll Sail My Ship Alone". Klinskalo, kiu pasigis la nokton ĉe la Town House Motor Hotel (Urbo House Motor Hotel), estis nekapabla flugi eksteren la tagon post la koncerto ĉar Fairfax Airport estis konfuzita enen. Okcidenta demandis al Patsy rajdi en la aŭto kun ŝi kaj administri, Bill, reen al Naŝvilo (16-hora veturado), sed Cline rifuzis, dirante, "Don't worry about me, Hoss (Ne maltrankvilu pri mi, Hoss). =When it's my time to go, it_ (Kiam ĝi estas mia tempo iri, ĝi) estas mia tempo". [10] La 5-an de marto, ŝi telefonis al she patrino de la motelo kaj elregistriĝis je 12:30 p.m., irante la mallongan distancon al la flughaveno kaj surirante Piper PA-24 Comanche aviadilon, aviadilo-registrnumeron N-7000P. La aviadilo unufoje ĉesis en Misouri por benzinumi kaj poste alteriĝis en Dyersburg Municipan Flughavenon en Dyersburg, Tennessee ĉe 5 p.m. [26] Hughes estis la piloto, sed ne estis edukita en instrumentaviado. Hawkins akceptis la lokon de Billy Walker post kiam Walker foriris dum komerca flugo prizorgi stricken-familianon. La Dyersburg-, Tenesia, flughavenmanaĝero sugestis ke ili stabiligu la nokton pro altaj ventoj kaj ŝtorma vetero, ofertante al ili liberajn ĉambrojn kaj manĝojn. Sed Hughes respondis, "I've jam veni tiom malproksima. =We'll be there before you know it". [10] La aviadilo ekis je 6:07 p.m. (la fluginstrukciisto de Hughes, Elmo Merriwether, [27] ankaŭ trejnis Jim Reeves, kies aviadilo kraŝis la sekvan jaron. Nek piloto estis instrument-indicita kaj ambaŭ provis uzi vidajn flugregulojn konatajn kiel VFR, kiu pruvis malebla en la veturanta pluvo konfrontita per ambaŭ flugoj. ) La flugo de klinskalo kraŝis en peza vetero dum la vespero de marto 5, 1963. Ŝia reakirita brakhorloĝo ĉesis je 6:20 p.m. kiun La aviadilo estis trovita proksimume 90 mejlojn (140 km) de it Naŝvilcelloko, en arbaro ekster Camden, Tennessee. Krimmedicina ekzameno finis ke ĉiu surŝipe estis mortigita senprokraste. [28] [29] Ĝis la vrakaĵo estis malkovrita la post tagiĝo kaj raportis pri la radio, amikoj kaj familio ne prirezignis esperon. Senfinaj vokoj ligis supren la lokajn telefoncentralojn certagrade tia ke aliaj krizalvokoj havis problemon trapasantan. La lumoj ĉe la celloko Cornelia Fort Airpark estis konservita en funkcio dum la nokto, kiam raportoj de la mankanta aviadilo estis elsendo en radio kaj televido.

La tombo de Patsy Cline Frue en la mateno, Roger Miller kaj amiko iris serĉi pluvivantojn: "Tiel rapide kiam mi povis, mi prizorgis traen la arbaron timkriante siajn nomojn - tra la broso kaj la arboj - kaj mi venis supren super tiu malmulte da pliiĝo, oh, mia dio, tie kiun ili estis. Ĝi estis terura. La aviadilo kraŝis nazon malsupren". [30] Baldaŭ post kiam la korpoj estis forigitaj, tumultrabistoj vulturis la areon. Kelkaj el la eroj kiuj estis reakiritaj estis poste donacitaj al La Country Music Hall of Fame (Lando Varieteo de Famo). Inter ili estis la brakhorloĝo de Cline, konfederitflaga cigared-fajrigilo, ferlis zonon kaj tri parojn de ora metalfadenŝtofbabuŝo. La pago kaj ŝia vesto de klinskalo de la lasta prezento neniam estis reakiritaj. Ĉar per ŝiaj deziroj, Cline estis alportita hejmon por ŝia funebra ceremonio, kiuj miloj partoprenis. Ŝi estis entombigita ĉe Shenandoah Memorial Park en sia hejmurbo de Winchester, Virginia. Ŝia tombo estas markita kun bronzplakedo, kiu legas: "Virginio H. (Patsy) Klinskalo "Death Can_ _not Kill What Never Dies: =Love"". Kun la helpo de Loretta Lynn kaj Dottie West, belfrido estis konstruita ĉe la tombejo en ŝia memoro, kiu ludas himnojn ĉiutage je 6:00 p.m., la horo da ŝia morto. Alia monumento markas la precizan lokon for Fire Tower Road en Fatty Bottom, Tenesio, kie la ebeno kraŝis en la ankoraŭ-malproksima arbaro. Familio

La patrino de klinskalo, Hilda Hensley, mortis en 1998 el naturaj kialoj ĉe 82; ŝia patro mortis pro hepatcirozo en la mez-1950-aj jaroj. Mrs. Hensley estis kudristino en Winchester, Virginia, helpante kreskigi ŝiajn nepojn, kaj malofte donis intervjuojn. La filino de klinskalo, Julie Dick Fudge, diris en 1985: "granie amis mian patrinon tiel multe ke ĝi daŭre estas forte por ŝin paroli pri (la akcidento)". En ŝiaj pli postaj jaroj, Hensley diris, "mi neniam sciis tiel ke multaj homoj amis mian filinon". [ citaĵo bezonis ] Ĉar Hilda estis nur 16 jarojn pli maljuna ol Patsy, la du estis tre proksimaj. La frato de klinskalo mortis en 2004. Ŝia fratino daŭre vivas en Virginio. Ĝis lia morto la 8-an de novembro 2015, la vidvo de Cline, Charlie Dick, loĝis en Naŝvilo, produktante dokumentariojn pri Cline kaj sekvante fanfunkciojn. [31] En 1965, li geedziĝis kun kantisto Jamey Ryan, kiu subskribis mallongan kontrakton kun Columbia Records antaŭ ekhavado de filo. Ili divorcis en la fruaj 1970-aj jaroj. En la filmo Sweet Dreams, Ryan disponigis la kanton por unu kanto: " Blua Kristnasko " (melodio Cline neniam registris). Filino Jorgia havas kvar infanojn (unu, Virginio, nomita por Cline, estis mortigita en aŭtoakcidento en 1994) kaj ses nepojn. [ citaĵo bezonis ] Ŝi reprezentas la biendomon de Cline ĉe publikaj funkcioj. Heredaĵo

Efiko kaj influo En la libro Remembering Patsy, (2003) gitarist-produktanta Harold Bradley diris de Cline: "Ŝi prenis la normojn por esti kontreokantisto, kaj levanta la drinkejon. Eĉ nun, virinoj provas veni al tiu drinkejo ... . Se vi estos kantrikantisto, kaj Se vi ne iras kopii ŝin - kaj la plej multaj homoj venas al urbo faranta ĵus tion - tiam vi devas esti konscia de ŝia tekniko. Estas ĉiam bone scii kio estis en la pasinteco, ĉar iu eble opinios ke ili estas bele varmaj ĝis ili aŭdas ŝin ... . Ĝi donas ĉiujn kantistinojn venantajn en io por mezuri ilian inteligenton kontraŭ. Kaj I atendas ke ĝi faras eterne". [ citaĵo bezonis ] Kiam Klinskalo faris ŝiajn unuajn komercajn registradojn en 1955, Kitty Wells estis la pinta ina kantisto en la kampo. Antaŭ la tempo Cline trarompis kiel kohera sukceso-faristo, Wells, konata kiel La Reĝino de Kontreo, daŭre estis la plej granda ina stelo de lando. Klinskalo detronigis ŝin en 1961-62, aliflanke, gajnante la Billboard Magazine Premion por Favorite Female Country & okcidenta Artisto dum du jaroj en vico same kiel la Music Reporter Stelon de La Jara Premio por 1962. [ citaĵo bezonis ] Sudaj Philadelfianaj poppunkbandaj The Wonder Years-referencoj Cline kiel la bazo por "A Song For Patsy Cline (Song For Patsy Cline)" de la albumo No Closer To Heaven. La kanto referenceas la urĝan sencon de Cline de pereo kaŭzanta supren ŝian morton, kiel ekzemple ŝia ploro ĉe la fino de "Faded Love". Poste Tiam

1963-1985 Tri el la kantoj de Cline iĝis postmortaj Supraj 10 landsukcesoj: " Dolĉaj Sonĝoj ", " Leavin estas sur Your Mind " kaj " Paliĝinta amo ". Anstataŭe de la lastaj sesioj estantaj programita en albumon propra kaj liberigita sendifekta, duobla albumo rajtigis The Patsy Cline Story (La Patsy Cline Story) estis liberigita en junio 1963 fare de Decca (nun Universal Music Group). La albumo havis multajn el ŝiaj plej bonegaj sukcesoj, kelkajn unuopaĵojn kiuj neniam estis antaŭe liberigitaj en albumoj, kaj koncerne la duonon de la materialo registris dum la februaro 4-7 sesioj de 1963. En 1988, la materialo estis publikigita preskaŭ en sia tuteco kiel La Lastaj Sesioj . Prefere ol estado programita en albumon kiam ĉiuj ŝiaj antaŭaj eldonoj estis, tiu liberigo simple prezentis la trakojn en ilia origina kronologia sesiosinsekvo. Du trakoj de la periodo - la unua trako surbendigita la 4-an de februaro (Paliĝinta amo), kaj la lasta trako surbendigita la 7-an de februaro (mi faras Sail My Ship Alone) - ne aperas en tiu kompilo. [ citaĵo bezonis ] De la mez-1960-aj jaroj, MCA akiris Decca kaj daŭra por eldoni Cline-albumojn en la fruajn 1970-aj jarojn, rikoltante la artiston pluraj postmortaj sukcesoj laŭ la maniero. Kelkaj el la pli rimarkinda komenco frue en 1964 kun Supra 25 lando trafis "He Called Me Baby", kanton surbendigitan dum ŝiaj "lastaj sesioj" en 1963. La trako estis publikigita sur ŝi al 1964 albumo That's How a Heartache Begins. Ŝia Greatest Hits albumo, publikigita en 1967, daŭre foje aperas sur la kontreofurorlisto kaj estis la plej longa albumo por resti sur la landfurorlisto en kontreohistorio ĝis Garth Brooks superis ĝin en la 1990-aj jaroj. En 1973, Cline estis la unua ina soloartisto estanta induktita en la Country Music Hall of Fame (Lando Varieteo de Famo). Johnny Cash sciigis la honoron ĉar la CMA-Premioj montras, televidigis vive de Ryman Auditorium. En la malfruaj 1970-aj jaroj, la nomo de Cline foje aperis en revuartikoloj kaj televidintervjuoj kun okcidenta kaj Lynn, kiuj meritigis ŝin je inspiro por sia sukceso. Kvankam Lynn diris en ŝi 1976 aŭtobiografion kiun ŝi neniam surbendigus albumon de la sukcesoj de Patsy "ĉar ĝi dolorus tro multe", certe ĵus ke jaron poste. La tributalbumo, mi Remember Patsy, estis liberigita en 1977 kaj enhavis la unuopaĵon "She's Got You" modifebla memoro kun Cline en 1962, kaj interpretadojn de tiaj aliaj Klinskalfavoratoj kiel "Crazy", "Dorso en Baby's Armiloj" kaj "Sweet Dreams". [ citaĵo bezonis ] la 1976 aŭtobiografio de Lynn, Coal Miner's Daughter, havis tutan ĉapitron dediĉitan al ŝia amikeco kun Cline. Spektantoj estis reenkondukitaj al Patsy kiam la biograffilmo da la samnoma kvar jarojn poste estis publikigita. Post kiam Coal Miner's Daughter malfermiĝis, MCA re-liberigita " Ĉiam ". La muziko liberigis uzis la originan 1963 kanton kaj overdubas de multaj el la Nashville Sound-muzikistoj kiuj estis parto de la origina sceno. La kanto atingis Nr. 18 en la Hot Country Songs listo en 1980. En 1981, du elektronike produktitaj duetoj estis liberigitaj inter Cline kaj Jim Reeves, kiuj mortis la jaron poste ŝin en alia kraŝo. Ilia dueto de "Have You Ever Been Lonely (Havi You Ever Been Blue)" estis Nr. 5-landa sukceso tiun jaron kaj ilia dueto de "mi Falo al Pecoj" iĝis interesa piednoto en muzikhistorio. Kiel Klinskalo, Reeves akiris masivan admirantaron post sia morto, same kiel kordon de reeldonitaj unuopaĵoj. En 1985, la filmo Sweet Dreams ekaperis, ĉefroligante Jessican Lange kiel Patsy. [ citaĵo bezonis ] 1990-2000 En 1992, la Usona Poŝto kreis special-malantaŭajn poŝtmarkojn por honori Patsy Cline, kune kun aliaj landsupersteluloj kiel ekzemple Hank Williams, la Carter Family kaj Bob Wills. Patsy Cline-ekspoziciaĵo estis prezentita en 1993 kiam la Grand Ole Opry malfermis ĝiajn pordojn en Naŝvilo por ĝia inaŭgura sezono. Pluraj de ŝiaj premioj, scenkostumoj, perukoj, ŝminko, harbrosoj, kaj tute meblita kopio de la muzikejo de ŝia revhejma estis sur ekrano. La jaro markis la 30-an datrevenon da ŝia morto, tiel ke la Opry igis ĝian sabatnokton segmenti tributon al Cline, Hawkins kaj Copas. Kun la vidvo de Cline kaj ilia filino en partopreno, ŝia delonga amiko Jan Howard laŭdis Cline kantante "I Falo Pecoj" (ko-skribitan fare de la eksedzo de Howard, Harlan Howard); Lynn sekvis kun la klasikaĵo "She's Got You". Poste tiun jaron, Lynn, Dolly Parton kaj Tammy Wynette inkluzivis la kovron de Klinskalo de "Lovesick Blues" en ilia Honky Tonk Angels triopalbumo, kantante kune kun la origina kanto de Cline levitaj for al la fruaj plurtrakaj bendoj. Jaron poste, Cline iĝis membro de la Teksasa Bovistino-Halo de Famo. En 1997, la registrado de Cline de "Crazy" estis nomita la numero unu diskogurdsukceso de ĉiuj tempoj. " mi Falo al Pecoj " envenis ĉe Nr. 17. En 1998, ŝi estis nomumita al La Trotuaro de famo en Holivudo fare de diligenta adoranto, kaj ricevis she stelon postmorte en 1999; poste, strato estis nomita laŭ ŝi sur la esterstudia filmejo de Universal Studios. Ankaŭ en 1999, VH1 nomis Klinskalnumeron 11 sur sia 100 Greatest Women of Rock and Roll. Ŝi ankaŭ estis honorita kun la Naŝvilo Ora Voĉo-Premio en ĝia Legend Category tiun saman jaron. 2000-nuna En 2002, CMT nomis Klinskalon unue en ĝia 40 Greatest Women of Country Music (Plej granda Virinoj de Kontreo), voĉdonita fare de membroj de la muzika industrio. " mi Falo al Pecoj " estis listigita ĉe Nr. 107 en la listo de RIAA de Songs of the Century (Kantoj de la Jarcento) en 2001. Lynn publikigis daŭrigon al she aŭtobiografio, Coal Miner's Daughter, nomita Still Woman Enough kaj denove dediĉis ĉapitron al she amikeco kun Cline (nomita "Kvieta Pensado de Senfortulo"). [ citaĵo bezonis ] Frue en 2005, Patsy Cline's Greatest Hits estis atestita fare de la RIAA kiel Diamanto, rekonante la vendon de 10 milionoj da kopioj. La albumo estis listigita kiel Longest-Charting Title fare de Artistino en la eldono (2005) de la Guinness Book of World Records (Guines Libro de Mondo-Rekordoj) . Por ĝia 40-a-datrevena reeldono en 2007, Bob Ludwig readaptis la albumon kaj havis la originajn 1967 kovrilarton. Poste en 2007, la infanaĝo de Cline hejme en Winchester, Virginio, estis aljuĝita elstaran sur-ejan signon gisitan en bronzo por loko en The National Register of Historic Places (La Registrado de Historiaj Lokoj). La domo estis poziciigita en la Virginia Landmarks Register kaj ecojn Ŝtaton de Virginia Historical Marker sur la straton plej antaŭe. Ĉiu jaro, dum Laboristotag semajnfino, miloj da adorantoj festas la naskiĝtagon de Cline ĉe Shenandoah Memorial Gardens. La vidvo de klinskalo, filino, kaj ĉiuj ŝiaj nepoj kaj granda-genepoj, same kiel aliaj familianoj, partoprenis la 20-an ĉiujaran renkontiĝon la 8-an de septembro 2007. Post multmilion-dolara renovigado en ŝia iama lernejo, konstruita en 1923, aŭtoritatoj dediĉis The Patsy Cline Theatre (La Patsy Cline Theatre) tie en 2009. [34] Winchester ankaŭ konstruis memoran belfridon ĉe Shenandoah Memorial Park kaj nomis du vojojn laŭ ŝi, la Patsy Cline Memorial Highway kaj Patsy Cline Boulevard. Portretadoj

Filmoj kaj dokumentarioj

Tiu sekcio bezonas kromajn citaĵojn por konfirmo . Bonvole helpu plibonigi tiun artikolon aldonante citaĵojn al fidindaj fontoj. Senfonta materialo povas esti defiita kaj forigita. (aprilo 2012) En Coal Miner's Daughter , Beverly D'Angelo portretis Patsy kune kun Sissy Spacek kiel Loretta Lynn. La filmo akiris larĝan spektantaron. Anstataŭe de mimado al la originaj registradoj, kiel estis ofta dum la periodo, ambaŭ aktorinoj kantis. Kontraŭe al la filmmanuskripto, Cline kaj Lynn neniam travojaĝis kune. [10] Klinskalo ankaŭ neniam posedis buson (kvankam ŝi planis aĉeti unu antaŭ sia morto), kaj steloj dum ŝia tempo kutime vojaĝis en ruldomoj kaj limuzinoj. En 1985, HBO/Tri Star Pictures liberigis Sweet Dreams: La Vivo kaj Times of Patsy Cline (La tempoj de Patsy Cline) , ĉefroligante Jessican Lange en la gvidrolo kun Ed Harris kaj Ann Wedgeworth kiel ŝia edzo Charlie Dick kaj ŝia patrino Hilda Hensley, respektive. La filmo estis bazita sur esplorado fare de Bernard Schwartz. Lange mimis al la originaj registradoj de Cline. La filmo prezentis la geedziĝon de Klinskalo al Dick tiel malkvietan, portretante Klinskalon kiel viktimo de hejma perforto; tamen, kiel Dottie West komentis en intervjuo de 1986: "estis ĉiam tre interesi observi - ĉar vi ĉiam sciis ke Patsy venkos! Li estis ŝia viro. Li estis ŝia amanto". La patrino de klinskalo estis citita en temo de homoj (1985) kiel dirante, "La produktant told me ili were ir al fabrikaĵ po- amrakontaj. mi vidis la filmon unufoje. Tio estis sufiĉe. Jessica (Lange) faris bone kun kun kio ŝi devis labori". Charlie Dick deklarita en la sama artikolo: "Ĝi estas bonega filmo - se vi ŝatas fikcion". La resto de la familio de Cline kaj proksime amikoj asertis ke multaj sekvencoj en la filmo estis malprecize fikciigitaj por Holivudo kaj ne estis kontentaj kun la fina produkto. Pluraj eraroj en Sweet Dreams rondiris ĉirkaŭ la kraŝo. La aviadilo uzita estis Cessna 172 Skyhawk, ne sakŝalmludanta Comanke, kaj la kialo de la kraŝo estis portretita kiel malfacileco rekomencanta la motoron post interŝanĝado de benzinujoj. La filmo ankaŭ prezentis la aviadilon trafantan en montoklifo kaj eksplodantan en flamojn, kvankam ekzistas neniuj montoj ĉe la fakta kraŝloko kaj la aviadilo ne eksplodis. (En la revizio de Afiŝtabulo de Ellis Nassour 1981 Patsy Cline: An Intimate Biography, la recenzisto donas grandan laŭdon al Nassour por sia esplorado en rekreado la okazaĵoj gvidantaj ĝis la kraŝo kaj la kraŝo mem. En la reviziita eldono el 2008 [Chigago Review Press, 2008] de la dua biografio de Nassour, Honky Tonk Angel: La Intimate Story of Patsy Cline (Intima Rakonto de Senfortulo-Klinskalo) [xxx], kiun Nassour inkludas al plia dokumentaro akirita de la oficiala TAKSIO (Civil Aeronautics Board) raporto sur la kraŝo, kiu estas konservita ĉe la regiona oficejo de la Ŝtatarkivo en Atlanta, Kartvelio. Sweet Dreams estis modesta sukceso kaj Lange estis nomumita por Akademia Premio por ŝia efikeco, oni ŝi menciis kiel favoraton. La muziko, havanta plurajn nombrojn trosinkronigitajn kun novaj orkestraj aranĝoj, estis sukceso, kaj la registradoj de Cline komenciĝis surgrimpi la furorliston denove, kiel estis la kazo post la publikigo de Coal Miner's Daughter. Ĉar la pli frue trosinkronigitaj registradoj faris tiel bone, Bradley kaj organizanto Bill McElhiney metis ŝian originan kanton sur ciferec-registrita fono por freŝa nova sono. Tiuj novaj registraĵoj resendis la voĉon de Klinskalo al atento denove, produktante plurajn sukcesojn kun Walkin' After Midnight Lovesick Blues kaj Foolin' Round de la muziko. Poste, pli precizaj videodokumentarioj estis produktitaj, inkluzive de Sweet Dreams Still: The Live Collection, The Real Patsy Cline kaj Remembering Patsy. Ĉi-lasta estis re-redaktita kaj uzita en la spektaklo Biography sur la A&E Kablostacio en la mez-1990-aj jaroj. Dek jarojn post Sweet Dreams, Patsy denove estis portretita en Big Dreams and Broken Hearts: The Dottie West Story, CBS-portelevida filmo (1995) havanta Tere Myers kiel Patsy kaj Michelle Lee kiel Dottie. En 2007, biograffilmo rajtigis Frenezan, koncerne la vivon de Hank Garland, ĉefgitaristo en multaj el la rekordoj de Patsy, havis Mandy Barnett de Ĉiam ... Patsy Cline famo kiel Patsy. Ludoj kaj muzikaloj

Tiu sekcio bezonas kromajn citaĵojn por konfirmo . Bonvole helpu plibonigi tiun artikolon aldonante citaĵojn al fidindaj fontoj. Senfonta materialo povas esti defiita kaj forigita. (aprilo 2012) A Closer Walk with Patsy Cline (Closer Walk kun Patsy Cline) kaj Ĉiam ... Patsy Cline estas la nuraj teatraĵoj aprobita fare de la Patsy Cline Estate kaj licencita fare de Legacy, Inc. , la familiofirmao. A Closer Walk with Patsy Cline, (Closer Walk kun Patsy Cline,) kreita fare de dekano Regan en 1991, estas muzika tributo kiu ekspozicias ŝian vivon kaj muzikon. Ĝi estis produktita trans Usono kaj Kanado, kun multoblaj produktadoj fare de la Springer Opera House kaj Trupo-Ameriko, Inc. Ĝi kuris sub la nomon Patsy! ĉe la Grandioza Palaco en Branson, Misurio, por jaro, ĉefroligante Gail Bliss. Aliaj prezentistoj en la rolo estis Julie Johnson, Devra Straker, Sara-Jeanne Hosie, Bridget Beirne kaj Alison MacDonald. Ĉiam ... Patsy Cline, produktita fare de Ted Swindley, premieris en 1988. La rakonto estis prenita kaj disetendiĝis de sekcio de la Cline-biografio Honky Tonk Angel de Ellis Nassour. Ĉiam kronikas ŝian renkonton en 1961 per Louise Seger, adoranto kaj Misisipa indiĝeno kiuj frue alvenis en la Esquire Ballroom en Houston por la efikeco de Cline. Renkontiĝo antaŭ la spektaklo, la du formis daŭrantan amikecon. En la muzikalo, Cline rakontas al Seger ŝiajn zorgojn pri la partopreno tiun nokton, kaj Seger rakontas al ŝi ke ŝi havos neniun problemon plenigantan la halon. Ŝi poste persvadas Cline por pasigi la nokton ĉe she domo prefere ol hotelo. Ili maldormas ĉiun nokton parolante, kaj faras radiovarbaĵon en la mateno. La muzikalo dependis de leteroj kiujn Seger ricevis de Cline. Ili donis proksiman rigardon ĉe la ĉiutaga vivo de Cline. La titolo venis de la signo-de Cline uzita ĉe la fino de ĉiu letero. La spektaklo ludis trans Usono, estante etkadra en Novjorko kaj por pli ol jaro ĉe Ryman Auditorium de Naŝvilo, kie ĝi vendis sia animon nokta, ĉefroligante kantiston Mandy Barnett. Diskografio

Ĉefa artikolo: Patsy Cline-diskografio Por diskografio da postmortaj eldonoj, vidu Patsy Cline-postmortan diskografion. Studialbumoj 1957: Patsy Cline 1961: Patsy Cline Showcase 1962: Sentimentally Yours Postmortaj studialbumoj 1963: The Patsy Cline Story (La Patsy Cline Story) , Decca Records-kompilo 1964: A Portreto de Senfortulo-Klinskalo 1964: That's Metodo Kordoloro Begins 1980: Ĉiam Kaŝversioj da Cline-kantoj

Tiu sekcio ne citas iujn ajn fontojn . Bonvole helpu plibonigi tiun sekcion aldonante citaĵojn al fidindaj fontoj. Senfonta materialo povas esti defiita kaj forigita. (oktobro 2013) " After Midnight de Walkin " estis registrita fare de Kellie Pickler kaj Madeleine Peyroŭ. Pickler origine kantis la kanton sur la sezono (2006) de American Idol . La Kentukiaj Rekrutantoj surbendigis la kanton en sia Big Boss Man-albumo publikigita en 2005. Vivanta versio de la kanto estis kovrita fare de Bryan Adams, Garth Brooks, Kelly Clarkson kaj Megan Joy. Fiona Apple ankaŭ prezentis la kanton. Tejana punkbando Girl in a Coma (Knabino en Komato) inkludis kovron da tiu kanto en sia albumo (2010 ) Adventures in Coverland (Aventuroj en Coverland). Kanadaj homo-rokuloj Cowboy Junkies ankaŭ surbendigis version de la kanto, kiu aperas en la 1990 albumo de la grupo, La Trinity Sesioj. Ankaŭ, la industria grupo Braindead Soundmachine kovris tion en la fruaj 1990-aj jaroj sur la Wax Trax-etikedo inkluzive de remiksaĵoj de Industrial Rock Gurus KMFDM. La kanto ankaŭ estis kovrita fare de nov-golfeta landogrupo Rubber Rodeo. " mi Falo al Pecoj " estis kovrita fare de landartistoj Michael Nesmith, LeAnn Rimes, Lynn Anderson, Linda Ronstadt, Loretta Lynn, Ray Price, la Greg Kihn Band kaj Willie Nelson. En 1992, ĝi estis kovrita fare de ĵazgitaristo Marc Ribot en la albumo Yo! mi Killed Your God. En 1995, kovro de pop-mizera grupo Screeching Weasel estis inkludita en ilia kompilliberigo Kill the Musicians (Mortigu la muzikistojn). En 2003, ĝi estis kovrita fare de Natalie Cole sur tributo KD al Cline. "Freneza" (skribita fare de Nelson) estis kovrita fare de artistoj inkluzive de Linda Ronstadt, LeAnn Rimes, Diana DeGarmo, Loretta Lynn, Dottie West, Wandan Jackson, Julio Iglesias, Don McLean, Norah Jones, Kidneythieves kaj La Mortigoj. La kanto ankaŭ estis remiksita fare de DJ Simple Simon kaj The Fabulous Wonder Twins (La Rava Miro-Ĝemeloj). " Got You de She " estis registrita fare de Loretta Lynn, Dottie West, Lee Ann Womack, LeAnn Rimes, Rhiannon Giddens, kaj Cat Power. Ĝi iĝis Nr. 1 sukceso por Lynn en 1977. Ankaŭ, versio de la kanto Got You de titolita " Malino " estis kovrita fare de Ricky Van Shelton en 1990 kaj en 2004 de Elvis Costello en la albumo "Almost Blue". La kovro de Jimmy Buffett por liaj 1994-datita albumaj fruktkukoj miksis la masklajn kaj inajn perspektivojn en unu kanton. " Leavin estas sur Your Mind " estis kovrita fare de LeAnn Rimes, Loretta Lynn kaj Rissi Palmer. " Dolĉaj Sonĝoj ", originale modifebla memoro por Faron Young en la 1950-aj jaroj, estis reformitaj de kaj Emmylou Harris kaj Reba McEntire iĝis sukcesoj por ambaŭ de ili en la 1970-aj jaroj. Aliaj versioj inkludas prezentojn de Skeeter Davis, kantverkisto Don Gibson, Elvis Costello'n kaj Tommy McLain. Ekzistas ankaŭ instrumenta versio de gitaristo Roy Buchanan, kiu estis prezentita kune kun la originalo de Cline en 2006's La Mortinto . Tammy Wynette surbendigis la kanton en 1968 por ŝia D-I-V-R-C-E albumo, kaj elfaris ĝin dum apero (1970) en la televidekspozicio Hee Haw " Paliĝinta amo " estis registrita fare de Ray Price, Willie Nelson, La Statler Fratoj kaj Loretta Lynn. Ĝi estis origine modifebla memoro por Bob Wills en 1950 kaj antaŭ tio, origina fiolo la patro de instrumenta Wills kreis. La pli juna frato de Wills Billy Jack Wills skribis la kantotekston. " Imagu ke Tio " estis kovrita fare de Sara Evans kaj estis en ŝiaj albumo Three Kordoj kaj la Vero . "Stranga" estas kovrita fare de Sharam kaj Kid Cudi en domremiksaĵo-titolita "She Came Along" kiu estis publikigita en 2009. Ĝi ankaŭ estis kovrita fare de Alex Turner ( Arctic Monkeys) en akustika radiosesio per Triobla J en januaro 2012. Referencoj

^ CBS News (18-a de februaro 2009). " Remembering Patsy Cline " . Elŝutite 2012-01-16. ^ Browne, Ray, Browne, Pat (eds) (2001). The Guide to United States Popular Culture . Popular Press, p. 180. ISBN 978-0-87972-821-2 . ^ Corliss, Rikardo (Aug. 19, 1996. Music : Inclined to be just like Patsy . Time Magazine . ^ Duke, Alan (18 July 2012). "Kitty Wells blazed country path for women". CNN. Retrieved 6 March 2013. ^ "Patsy Cline, Country Star". legacy.com. Retrieved April 25, 2012. ^ Rock On The Net. VH1 : '100 Greatest Women of Rock & Roll' . ^ Pae, Peter (August 27, 1995). "Crazy Over Cline: Va. Towns Tussle Over Braggin' Rights to Country Star". The Washington Post (Washington, D.C.: WP Company LLC d/b/a The Washington Post). pp. B1. Retrieved February 20, 2015. ^ Hilda Hensley mortstatistiko accessed 4/4/2015 ^ "A Tribute to Patsy Cline". Patsy.nu. Retrieved September 21, 2014. ^ a b c d e f g da h da I j "The Patsy Cline Story". holeintheweb.com. ^ "Triangle Diner". Facebook. Retrieved 2012-01-31. ^ Ellis Nassour's Honky Tonk Angel, The Intimate Story of Patsy Cline (Skt. Martin's Press, 1993]; " Patsy Cline, An Intimate Biography " [Tower/Leisure Books; Dorchester Publishing, 1981, 10 printings] ^ " Charlie Dick , Widower of Patsy Cline , Dies at 81 " , Billboard , 8-a de novembro , 2015 ^ a b c d e Nassour, Ellis (1994), Honky Tonk Angel: The Intimate Story of Patsy Cline, St. Martin's Paperbacks; Expanded edition, ISBN 0-312-95158-2En letero hejme, Cline rilatas al januaro 1956 Ozark Jubilee apero sed ne donas la daton. ^ Patsy Cline Biography at Allmusic ^ a b Jones, Margareta (1999). Patsy: La Vivo kaj Times of Patsy Cline (La tempoj de Patsy Cline) Da Capo-Gazetaro ISBN 978-0-306-80886-9 ^ a b "Crazy by Patsy Cline". Retrieved April 25, 2012. ^ "Crazy - Patsy Cline". Song Lyrics / Chart History / Artist Information. oracleband.net. Retrieved April 25, 2012. ^ See Liner Notes, 12 Greatest Hits , Patsy Cline, lumdisko MCAD-12, MCA Records ^ "500 Greatest Songs of all Time". Rolling Stone. Retrieved April 25, 2012. ^ Recorded 17-a de decembro 1961. See Liner Notes, 12 Greatest Hits , Patsy Cline, lumdisko MCAD-12, MCA Records. ^ "Retro Charts". everyHit.com. 2000-03-16. Retrieved 2012-01-31. ^ From the 1993 documentary Remembering Patsy ; originally referenced in Cline's conversations with manager Randy Huges in Ellis Nassour's " Patsy Cline " , reprinted in " Honky Tony Angel " ^ 10, Ellis Nassour's biographies, also referenced in The Encyclopedia of Country Music . Paul Kingsbury, Editor. New York: Oxford University Press. pp. 98-9. ^ "Jack Wesley "Cactus Jack" Call (1923-1963) - Find A Grave Memorial". Findagrave.com. Retrieved 2012-01-31. ^ Ellis Nassour's 1981 "Patsy Cline, An Intimate Biography: and further researched and reported in his 1993 "Honky Tonk Angel: The Intimate Story of Patsy Cline" and noted in Patsy: the life and times of Patsy Cline - Margaret Jones - Google Books. Books.google.com. Retrieved 2012-01-31. ^ Larry Jordan. "What really happened in the Patsy Cline plane crash". boardhost.com. Retrieved 2015-06-19. ^ Patsy Cline at Countrypolitan.com ^ a b "Knowing of Your Own Death". bard.org. Utah Shakespeare Festival. Retrieved April 26, 2012. ^ Ellis Nassour's " Patsy Cline " and " Honky Tonk Angel " from exclusive 1979 and 1980 interviews with Miller ^ Dauphin, Chuck (November 8, 2015). "Charlie Dick, Widower Of Patsy Cline, Dies At 81". billboard.com. Retrieved November 8, 2015. ^ a b " la Premioj de Patsy Cline kaj Atingoj " , patsified.com; alirite la 22-an de aprilo 2015. ^ " Patsy Cline Greatest Hits " , Soundstage.com; accessed 29-a de novembro 2014. ^ "Seat Sponsorships in The Patsy Cline Theatre at John Handley High School" (PDF). Winchester Education Foundation. Retrieved 1 July 2015. ^ Gomery, Douglas. "Patsy Cline (1932-1963)". Encyclopedia Virginia. Retrieved 1 July 2015. Wikimedia Komunejo havas amaskomunikilaron ligitajn al Patsy Cline . Plia legaĵo

Bego, Marko. mi Falo al Pecoj: La Muziko kaj la Life of Patsy Cline (Vivo de Patsy Cline). Adams Media Corporation. Hazen, Cindy kaj Mike Freeman. Love Always, Patsy (Elkore Ĉiam, Patsy). La Berkley Eldonado-Grupo. Hofstra, Warren R. (red.), Sweet Dreams: La World of Patsy Cline. (Mondo de Patsy Cline.) Urbana, IL: universitato de Illinois Press, 2013. Jones, Margareta (1998). "Patsy-Klinskalo". En La Enciklopedio de Kontreo. Paul Kingsbury, Redaktisto. New York: Oxford University Press. pp. 98-9. Wolff, Kurt. Country Music: The Rough Guide. Pingvena Eldonado. Gomery, Douglas Patsy Cline: La Kreado de Ikono. Trafford-Eldonado. Eksteraj ligiloj

Patsy Cline ĉe DMOZ Tributo al Patsy Cline: ŝia Vivo kaj Kariero Patsy Cline ĉe la Kontreo-Halo de Famo La Patsy-Klinskala Kraŝo " Por Patsy Cline's Hometown, Brakumo tiu Took Decades ", Dan Barry, The New York Times , 23 decembro 2012 v t e Patsy-Klinskalo Studialbumoj Patsy-Klinskalo Patsy-Klinskala Montraĵo Sentimentally Yours Postmortaj studialbumoj Portreto de Senfortulo-Klinskalo Tio estas Kiel Heartache Begins Ĉiam Koncertdiskoj Vivu ĉe la Opry Vivu, Vol. 2 Vivu ĉe la Cimarona Balsalono Kun Jim Reeves Plej granda Sukcesoj de JIM Reĝoficistoj & Patsy Cline Memorante Patsy Cline & Jim Reeves Muzikoj Dolĉaj Sonĝoj Kompilaĵoj Golden Hits de Patsy Cline Decca kaj MCA kompiloj La Patsy-Klinskala Rakonto Greatest Hits de Patsy Cline La Sono de Senfortulo-Klinskalo La Lando-Halo de Famo - Patsy Cline Hodiaŭ, Morgaŭ, kaj Eterne Kordoloroj Ĉesu, Aspekto, & Aŭskultu La tributo de kantverkisto Paliĝinta amo La Lastaj Sesioj La Patsy Cline Collecton Miaj Plej bonegaj Kantoj La Plejbone de Senfortulo-Klinskalo Senfortulo-Klinskalo Sings Kantoj de Amo Senfortulo-Klinskalo Sings Pli Da Granda Kantoj de Amo La Tre Plejbonaĵo de Senfortulo-Klinskalo 20-a Century Masters: La Jarmilo-Kolekto - La Plejbone de Senfortulo-Klinskalo True Love: Standards Collection La Definitiva Kolekto Patsy-Klinskala Oro Kantlisto via Maniero Aliaj postmortaj kompiloj Jen estas Patsy Cline Lando Bonega! Post Noktomezo Patsy Cline, La Legendo Sonĝado ... 20 Oraj Sukcesoj La sonĝoj de Walkin: ŝia First Recordings, Vol. 1 Malsata pro amo: ŝia First Recordings, Vol. 2 La flanko de la Rockin: ŝia First Recordings, Vol. 3 La Definitiva Patsy-Klinskalo Patsy Cline en Her Best Eterne kaj Ĉiam En Prizorgo de la Bluso After Midnight de Walkin Amis kaj Lost Again La Naskiĝo de stelo La Esenca Patsy-Klinskalo Patsy Cline Duest, Vol. 1 La Finfina Kolekto Aldonaj ludodaŭroj Kantoj de Patsy Cline Patsy-Klinskalo Patsy-Klinskalo Patsy-Klinskalo Ŝi estas Got You Tiel Malĝusta/Vi estas Stronger Than Me Videalbumoj La Reala Patsy-Klinskalo Memorante Patsy-Klinskalon Sweet Dreams Still: La Antologio Freneza - Portreto de Senfortulo-Klinskalo Rilataj artikoloj Diskografio Postmorta diskografio Kvarstelaj Diskoj Decca Records Winchester, Virginio v t e Patsy Cline-unuopaĵoj Kantoj de Patsy Cline "Preĝejo, Tribunalejo, kaj Goodbye" "Hidin estas Eksteren" Patsy-Klinskalo " After Midnight de Walkin " "Tri Cigaredoj (En Cindrujo)" "mi ne Faras Wanta" Ne-albumaj unuopaĵoj (1957-60) "Maldaŭrigu la mondon (Kaj Let Me Off)" "Envenu (Kaj Make Yourself hejme)" "mi Can See Anĝelo" "Se I Could See la mondo" "Kara dio" "Jes mi Komprenas" "Ĉu Lot de Ritmo Iru-al en My Soul" " Amorema Bluso " "Frenezaj Sonĝoj" " Iam ajn " Patsy-Klinskala Montraĵo " mi Falo al Pecoj " " Freneza " Sentimentally Yours " Got You de She " " Kordoloroj " Tiel Malĝusta/Vi estas Stronger Than Me " Tiel Malĝusta " Ne-albumaj unuopaĵoj (1962-63) " Kiam mi Ricevas tra kun vi " " Leavin estas sur Your Mind " B-muzikaĵoj " Poor Man's Roses (Aŭ Rich Man's Gold) " "Kriaĉu Ne pro mi" "Sur kiu Can I-kalkulo" "Stranga" " Imagu Tion " "Vi estas Stronger Than Me" "Kial Povas ne He Be You" v t e Membroj de la Grand Ole Opry Roy Acuff Spuro Adkins Davido "Fazeolo" Akeman Bill Anderson Jack Anglin Eddy Arnold Ernest Ashworth Chet Atkins DeFord Bailey Bobby Nuda Embarasita Brother Oswald Humphrey Bate Dierks Bentley Dixie Clodhoppers de Binkley Brothers Clint Black Margie Bowes Bastono Brasfield Garth Brooks Jim Ed Brown La Brunoj Carl Butler kaj Perlo Archie Campbell Bill Carlisle Marthan Carson La Carter-fratinoj Maybelle Carter Johnny Cash Junia Carter-Kontantmono Roy Clark Terri Clark Zeke Clements Patsy-Klinskalo Jerry Clower John Conlee Stoney Cooper Wilma Lee Cooper Vakero Copas Charlie Daniels Skeeter Davis La Delmore Fratoj La DeZurik Fratinoj Diamanto-Rio Malgranda Jimmy Dickens Joe Diffie Danny Dill Jimmy-Drivligno Roy Drusky La Duko de Paducah Ilekso Dunn La Everly Brothers Lester Flatt Red Foley Bukla Vulpo Lefty Frizzell Larry Gatlin Dono Gibson Vince Gill Billy Grammer Jack Greene La Montfendaj ĵerzoj Theron Hale Tom T. Hall George Hamilton IV Sid Harkreader Emmylou Harris Hawkshaw Hawkins George D. He Ululo Hester Goldie Hill David Houston Jan Howard Ferlin Husky Alan Jackson Thomas Jonathan Jackson Sonny James Jim & Jesse Johnnie & Jack George Jones Avo Jones La Jordanaires Kerry Marx Doug Kershaw Hal Ketchum Bradley Kincaid Piso Eta King Alison Krauss Malgranda Granda urbo Fadenbulo Locklin Lonzo kaj Oskaro Bobby-sinjoro La Louvin Fratoj Charlie Louvin Ira Louvin Pasteĉo Senama Bob Luman Loretta Lynn Onklo Dave Macon Pliiĝis Maddox Barbara Mandrell Martina McBride Del McCoury Mel McDaniel Reba McEntire McGee Brothers Jesse McReynolds Ronnie Milsap Bill Monroe Montgomery Gentry Craig Morgan George Morgan Lorrie Morgan Luno Mullican Willie Nelson Jimmy C. Newman Norma Jean La Kverkaj Krestaj knaboj Malnova Crow-Medicina Ekspozicio Osborne Brothers Brad Paisley Dolly Parton Johnny Paycheck Minnie Pearl Stu Phillips Webb Pierce Ray-Kuseno Ray-Prezo Charley Pride Jeanne Pruett Kanajlaj Apartamentoj Del Reeves Jim Reeves Rajdantoj sur la Ĉielo Tex Ritter Marty Robbins Darius Rucker Johnny Russell Rusta kaj Doug Grafo Scruggs Jeannie Seely Blake Shelton Ricky Van Shelton Jean Shepard Ricky Skaggs Mississippi Slim Carl Smith Connie Smith Arthur Smith de Fiddlin Mike Snider Fadenbula Neĝo Red Sovine Ralph Stanley Marty Stuart Teksasa Ruby B. J. Tomaso Onklo Jimmy Thompson Mel Tillis Pam Tillis Tompall & la Glaser Fratoj Randy Travis Travis Tritt Ernest Tubb Justin Tubb Josh Turner Carrie Underwood Keith Urban Leroy Van Dyke Portisto veturigisto Billy Walker Charlie Walker Steve Wariner Kitty Wells Dottie West La Whites Slim Whitman La Wilburn Fratoj Dono Williams Hank Williams Boxcar Willie La Willis Brothers Diketa Saĝa Del Wood Marion Worth Johnnie Wright Tammy Wynette Trisha Yearwood Faron Young v t e Kontreo-Halo de Famo 1970-aj jaroj La Carter Family (1970) Bill Monroe (1970) Art Satherley (1971) Jimmie Davis (1972) Chet Atkins (1973) Patsy-Klinskalo (1973) Owen Bradley (1974) Pee Wee King (1974) Minnie Pearl (1975) Paul Cohen (1976) Kitty Wells (1976) Merle Travis (1977) Grandpa Jones (1978) Hubert Long (1979) Hank Snow (1979) Aŭtoritatkontrolo WorldCat Identities VIAF: 51831496 LCCN: n87141298 ISNI: 0000 0000 5512 5610 GND: 119260719 SUDOC: 159835666 BNF: cb13185069k (datenoj) MusicBrainz: ad82dd72-0df3-4a09-8d7a-1af9c9e80522 NDL: 00690129 Navigacio Original Article (en) Hazarda artikolo Hazarda artikolo (14 days) View Source Link Removal

Serĉo Bonvole donacu por helpi al WikiTrans daŭrigi

Donacu al WikiTrans en EUR

EUR Donacu al WikiTrans en USD USD Page translated on: 2016-04-09 15:45:14 Tiu teksto estas havebla sub la Creative Commons Atribute-ShareAlike-Licenco; kromaj kondiĉoj povas validi. Vidu Kondiĉoj de uzo por detaloj. Wikipedia® estas registrita varmarko de la Wikimedia Fonduso, Inc. , ne-profita organizaĵo. Link Removal