Brahmo

Brahmo (sanskrite brahma ब्रह्म) estas la koncepto de la spirito plej alta trovata en Hinduismo. Brahmo estas la realeco neŝanĝanta, enrestanta, kaj transcenda kiu estas la Fundo Dia de la tutaj materio, energio, tempo, spaco, esto, kaj ĉio transa en ĉi-tiu universo. La naturo de Brahamo priskribatas tiel kiel transpersona, persona, kaj nepersona laŭ malsamaj skoloj saĝamaj. En la Rigvedo, Brahmo ekzistigas la estaĵo praa Hiranjagarbha, kiu egaligatas kun la Dio kreanta Brahmao. La trimurti sekve tiel konsidereblas kiel personigito de Hiranjagarbha kiel la principo aganta kiu realigas la aperaĵojn de la universo. La vidantoj kiuj plivigligis la verkadon de la Upaniŝadoj asertis ke la animo liberigita (ĝiŭanmukta) realigintas ĝian samecon kun Brahmo kiel ĝian memon veran.

La vorto “Brahmo” devenas de la verbo brh (sanskrite: kreski), kaj sugestas grandecon. Tekstas la Upaniŝado Mundaka:

Om- Ke Brahmo plej alta estas senfina, kaj ĉi-tiu Brahmo kondiĉita estas senfina. La senfina elvenas el la senfina. Do per scio, komprenanta la senfinecon de la senfineca, ĝi restas tiel kiel la senfina sola.