Elir-sako

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Diagramo de elir-sako.

Elir-sako, nomata ankaŭ memmortig-sako, estas ilo konsistanta el plasta sako kun ŝnureto aŭ bendo, uzata kiel memmortiga metodo. Ĝi estas unuafoje menciita en la libro de Derek Humphry Final Exit (1991).[1][2] Ĝenerale ĝi estas uzata kune kun inerta gaso, kiel heliumonitrogeno, kio evitas la panikon, sufokan senton kaj baraktadon, eĉ en senkonscia stato (respondo al hiperkapnika alarmo), kaŭzitaj de la manko de oksigeno en la ĉeesto de karbona dioksido. Grupoj por la rajto morti rekomendas ĉi tiun memmortig-manieron kiel certa, rapida kaj sendolora, laŭ studo de 2007.[3]

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. Humphry, Derek. (1991) Final Exit: the Practicalities of Self-Deliverance and Assisted Suicide for the Dying. Nov-Jorko: Delta Trade Paperback. ISBN 0385336535.
  2. Humphry, Derek. (2002) Final Exit: the Practicalities of Self-Deliverance and Assisted Suicide for the Dying (3a eldono). Nov-Jorko: Delta Trade Paperback. ISBN 9780385336536.
  3. (Dec 2007) “Asphyxial suicide by inhalation of helium inside a plastic bag.”, Am J Forensic Med Pathol Vol. 28 (n-ro 4), p. pp. 364–7. doi:10.1097/PAF.0b013e31815b4c69.