Kinolono

El Vikipedio, la libera enciklopedio
4-Kinolono
4-kinolono
Plata kemia strukturo de la p-kinolono
4-kinolono
Tridimensia kemia strukturo de la p-kinolono
Alternativa(j) nomo(j)
  • 4-hidrokso-kinolino
Kemia formulo
C9H7NO
CAS-numero-kodo 529-37-3
ChemSpider kodo 5816
PubChem-kodo 69141
Fizikaj proprecoj
Aspekto blankaj aŭ flavecaj kristaloj
Molmaso 145,161 g·mol-1
Denseco 1,034g cm−3
Fandpunkto 200°C[1]
Bolpunkto 346,7°C
Solvebleco Akvo:Malmulte solvebla
Mortiga dozo (LD50) 331 mg/kg (buŝe)
Sekurecaj Indikoj
Riskoj R21 R22
Sekureco S20 S21 S22 S36/37/39
Pridanĝeraj indikoj
Danĝero
GHS Damaĝo Piktogramo
07 – Toksa substanco
GHS Signalvorto Averto
GHS Deklaroj pri damaĝoj H315, H319, H335
GHS Deklaroj pri antaŭgardoj P261, P264, P271, P280, P302+352, P304+340, P305+351+338, P321, P332+313, P337+313, P362, P403+233, P405, P501[2]
Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

KinolonoC9H7NO estas organika aromata komponaĵo, apartenanta al la familio de la kinolinoj, blankaj kristaloj kiuj oscilas en la likva formo sub la taŭtomera formoj de la alkohola hidrokso-kinolino kaj la ketono formo de la kinolono. Krom la pedagogia intereso, kinolonoj reprezentas grandan klason da gravaj drogoj kun biologiaj proprecoj.

Proprecoj[redakti | redakti fonton]

Kutime, la kemia sintezo de la kinolonoj implicas en ringofermaj reakcioj. Tiaj reakcioj ofte rezultas en pozicio de hidroksila grupo sur la nitrogena ringo. Kinolinoj, fluorokinolinoj, klorokinolinoj, hidroksokinolinoj kaj la samaj derivaĵoj por la kinolonoj (fluorokinolono, klorokinolono, hidroksokinolono, fenilkinolono) estas gravaj farmaciaĵoj uzataj en la traktado kontraŭ tuberkulozo, artritoj, kontraŭinflamaĵoj, antibakteriaĵoj, krom la produktoj uzataj en la medicina kemio kaj agrikulturo.

Sintezoj[redakti | redakti fonton]

Sintezo 1[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per reakcio inter 2-amino-benzoata acido kaj acetileno:

2-amino-benzoata acido+acetilenokinolono+akvo

Sintezo 2[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per reakcio inter 2-amino-benzila alkoholo kaj acetileno en ĉeesto de oksidiganto:

2-amino-benzila alkoholo+acetilenokinolono

Sintezo 3[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per reakcio inter 2-amino-benzaldehido kun acetileno:

2-amino-benzaldehido+acetilenokinolono+akvo

Sintezo 4[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per interagado de anilino kaj 1,3-dufluoro-2-propanolo:

anilino+1,3-dufluoro-2-propanolo kinolono+2fluorida acido + 2 akvo

Sintezo 5[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per interagado de anilino kaj 1,3-dukloro-2-propanolo:

anilino+1,3-dukloro-2-propanolokinolono+2klorida acido+2akvo

Sintezo 6[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per interagado de anilino kaj 1,3-dukloro-ketono:

anilino+1,3-dukloro-ketonokinolono+2klorida acido +akvo

Sintezo 7[redakti | redakti fonton]

  • Preparado per traktado de anilino kaj 1,3-propanoduolo:

anilino+1,3-propanoduolokinolono+ 4 akvo

Reakcioj[redakti | redakti fonton]

Reakcio 1[redakti | redakti fonton]

  • Taŭtomera ekvilibro de la kinolona molekulo oscilante inter la alkohola funkcio kaj ketona grupo:

Reakcio 2[redakti | redakti fonton]

  • Preparado de fluoro-kinolono:[3][4] Fluorokinolonoj estas efikaj kontraŭ vasta gamo da malsanoj kaŭzataj de bakterioj. Ili estas aprobataj de la Administrejo por Nutraĵoj kaj Drogoj por traktado de tuberkulozo, spirmalsanoj, haŭto-infektaĵoj kaj por prizorgoj kontraŭ la urinaj infektagentoj.[5]

kinolono+fluoro2-fluoro-4-kinolono+fluorida acido

Reakcio 3[redakti | redakti fonton]

  • Preparado de 2-kloro-4-kinolono: [6]

kinolono+kloro2-kloro-4-kinolono+klorida acido

Reakcio 4[redakti | redakti fonton]

  • Preparado de 2-hidrokso-4-kinolono:

kinolono+hipoklorita acido2-hidrokso-4-kinolono+klorida acido

Reakcio 5[redakti | redakti fonton]

  • Preparado de metil-kinolono:

kinolono+bromometano2-metil-4-kinolono+bromida acido

Reakcio 6[redakti | redakti fonton]

  • Preparado de 2-fenil-4-kinolono:

kinolono+4-jodo-benzeno2-fenil-4-kinolono+jodida acido

Literaturo[redakti | redakti fonton]

Referencoj[redakti | redakti fonton]