I vitelloni
| I vitelloni | |
|---|---|
| |
| filmo | |
| Originala titolo | I vitelloni |
| Originala lingvo | itala lingvo |
| Kina aperdato | 1953 |
| Ĝenro | rakonto pri plenkreskiĝo, komedia filmo, filma dramo |
| Kameraado | Otello Martelli |
| Reĝisoro(j) | Federico Fellini |
| Produktisto(j) | Lorenzo Pegoraro |
| Scenaro | Federico Fellini • Ennio Flaiano • Tullio Pinelli |
| Filmita en | Romo • Florenco • Viterbo • Ostia |
| Loko de rakonto | Italio |
| Muziko de | Nino Rota |
| Rolantoj | Alberto Sordi • Franco Fabrizi • Franco Interlenghi • Leopoldo Trieste • Leonora Ruffo • Claude Farell • Carlo Romano • Enrico Viarisio • Paola Borboni • Lída Baarová • Vira Silenti • Achille Majeroni • Silvio Bagolini • Lilia Landi • Franca Gandolfi • Lino Toffolo • Riccardo Fellini • Jean Brochard • Gustavo De Nardo • Riccardo Cucciolla • Gigetta Morano |
| IMDb | |
I vitelloni (Itallingva prononco: [i vitelˈloːni]; signife "la diboĉuloj") estas itala komedi-drama filmo de 1953 reĝisorita de Federico Fellini laŭ scenaro de Fellini, Ennio Flaiano kaj Tullio Pinelli. La filmo lanĉis la karieron de Alberto Sordi, nome unu el la postmilitaj italaj plej gravaj kaj popularaj komikistoj, kiu stelulas kun Franco Fabrizi kaj Franco Interlenghi en historio de kvin junaj italoj en la mejloŝtonaj turnopunktoj de siaj vivoj en malgrandaj urboj.[1] Agnoskita kiel centra verko en la arta evoluo de la reĝisoro, la filmo havas diversajn membiografiajn elementojn kiuj spegulas gravajn sociajn ŝanĝojn en la Italio de la 1950-aj jaroj.[2] La filmo ricevis kaj la Arĝentan Leonon de la Kina Festivalo de Venecio en 1953, kaj nomumon por Oskar-premio por la Plej Bonkvalita Scenaro en 1958,[3] la sukceso de la filmo restaŭris la reputacion de Fellini post la komerca malsukceso de Lo sceicco bianco (1952).
Geaktoroj kaj roluloj[redakti | redakti fonton]
- Franco Interlenghi kiel Moraldo Rubini
- Alberto Sordi kiel Alberto
- Franco Fabrizi kiel Fausto Moretti
- Leopoldo Trieste kiel Leopoldo Vannucci
- Riccardo Fellini kiel Riccardo
- Leonora Ruffo kiel Sandra Rubini, fratino de Moraldo
- Jean Brochard kiel Francesco Moretti, patro de Fausto
- Claude Farell kiel Olga, fratino de Alberto
- Carlo Romano kiel Sinjoro Michele Curti
- Lída Baarová kiel Sinjorino Giulia Curti
- Enrico Viarisio kiel Sinjoro Rubini, patro de Moraldo
- Paola Borboni kiel Sinjorino Rubini, patrino de Moraldo
- Arlette Sauvage kiel mistera virino en la kinejo
- Silvio Bagolini kiel simplula kamparano
- Vira Silenti kiel Gisella
- Achille Majeroni kiel Sergio Natali
- Maja Nipora kiel Caterina, la subreto[4]
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ "I Vitelloni". Internet Movie Database. Alirita la 7an de decembro 2019.
- ↑ Kezich, 130
- ↑ "Awards for I Vitelloni". Internet Movie Database. Alirita la 7an de decembro 2019.
- ↑ "Full cast and crew for I Vitelloni". Internet Movie Database. Alirita la 7an de decembro 2019.
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Baxter, John (1997). Stanley Kubrick: A Biography. HarperCollins. ISBN 978-0-00-638445-8.
- Alpert, Hollis (1988). Fellini: A Life. New York: Paragon House. ISBN 1-55778-000-5
- Bondanella, Peter (1992). The Cinema of Federico Fellini. Princeton University Press. ISBN 0-691-00875-2
- Fava, Claudio kaj Aldo Vigano (1990). The Films of Federico Fellini. New York: Citadel. ISBN 0-8065-0928-7
- Kezich, Tullio (2006). Fellini: His Life and Work. New York: Faber and Faber. ISBN 978-0-571-21168-5