Anda hispana lingvo

Unu el la proprecoj de la anda hispana estas ke ĝi estas varianto sen ipsilonismo, pro kio ĝi distingas en la prononcado la literojn <ll> kaj <y>.

La anda hispana estas dialekto de la hispana lingvo parolata en la centraj Andoj, ekde la sudokcidento de Venezuelo, tra Kolombio, Ekvadoro, Peruo kaj Bolivio, ĝis la Argentina Nordo kaj la punao de Ĉilio. Ĝi havas influojn ĉefe de la klasika kastilia lingvo, ĉefe en la urboj, dum en la ruraj areoj kaj parto de la urboj, ekzistas influo de la keĉua, de la ajmara kaj de aliaj indiĝenaj lingvoj. Estas fonetikaj, gramatikaj kaj vortotrezoraj diferenciloj.

Bibliografio

• Canfield, Delos Lincoln (1981). La pronunciación del español de América. Chicago: The University of Chicago.
• Cerrón Palomino, Rodolfo (2003). Castellano Andino. Aspectos sociolingüísticos, pedagógicos y gramaticales. Lima: Fondo Editorial Pontificia Universidad Católica del Perú, Cooperación Técnica Alemana GTZ. ISBN 9972-42-528-2.
• Escobar, Alberto (1978). Variaciones sociolingüísticas del castellano en el Perú. Lima.
• Granda, Germán (2001). Estudios de lingüística andina. Lima: Pontificia Universidad Católica del Perú.
• Lapesa, Rafael (1986). Historia de la lengua española. Madrid.
• Mackenzie, Ian. A Linguistic Introduction to Spanish. Gran Bretaña: University of Newcastle upon Tyne, LINCOM Studies in Romance Linguistics 35. ISBN 3-89586-347-5.
• Rivarola, José (1990). La formación lingüística de Hispanoamérica. Lima: Fondo Editorial Pontificia Universidad Católica del Perú.

Eksteraj ligiloj

• Castellano Andino. Aspectos sociolingüísticos, pedagógicos y gramaticales Cerrón Palomino, Rodolfo (2003).