Fortotransdonŝafto

El Vikipedio, la libera enciklopedio
seskojna fortotransdonsxaftstumpo de traktoro. Bone videbla estas la ĉirkaŭiranta mortezo por la sekura stifto de la artika transmisia ŝafto.
tipa poziciigo de la fortotransdonŝafto inter tripunkta hidraŭliko ĉe la malantaŭo de traktoro (sube en la centra kesto)
traktoro kun antaŭa tripunktaĵo, fortotransdonŝafto en la flava kesto
artika transmisia ŝafto (flava), kunligita al la traktoro (dekstre)
artika transmisia ŝafto ĉe sterkaĵdisigilo

Fortotransdonŝafto (angle power take-off) estas precipe ĉe traktoroj, kamionoj kaj kelkaj aliaj utilveturiloj plej ofte alŝaltebla mekanika fortotransmisilo ĉe flanka ellasejo rapidumskatolo. La mekanika transmisia energio povas esti uzata direkte trans artika ŝafto aux movogas falĉbalkon, rimenrapidumaĵonhidraŭlikpumpilon. Ĉe modernaj traktoroj la fortotransdonŝafto troviĝas meze inter la tripunkthidrauxliko ĉe la malantaŭo, ĉe modeloj kun fronta alkonstruo ankaŭ ĉe la antaŭo.

Direkta movigado[redakti | redakti fonton]

Kiam alkonstruaĵo aparato estu movigata ĉe staranta veturilo la reglado estas simple per la gaspedalo aux mangasŝaltilo kiu reglas la turnofrekvenco de la motoro kaj per tio regli la ŝafta turnofrekvenco (ŝnurvinĉo, irigaciaj pumpiloj). Ofte tiaj fortotransdonŝafto ekzistas ankaŭ ĉe veturiloj por balai stratojn, disigi salon kaj forigi neĝon.

Ĉe traktoroj la fortotransdonŝafto movigas agvopunpilojn, falĉmaŝinojn, ŝarĝilo kaj multaj aliaj agrikulturaj alkonstruiloj. Ankaŭ en la arbarmastrumado oni uzas la fortotransdonŝafton ekzemple ĉe modernaj lignofendiloj.

Indirekta movigo[redakti | redakti fonton]

specoj de forttransdonŝaftoj[redakti | redakti fonton]

  • motora fortotransdonŝadto.
  • rapidumskatola fortotransdonŝafto.
  • vojfortotransdonŝafto

Literaturo[redakti | redakti fonton]

  • Kurt-Jürgen Berger, Michael Braunheim, Eckhard Brennecke: Technologie Kraftfahrzeugtechnik. 1. Auflage. Verlag Gehlen, Bad Homburg vor der Höhe 2000, ISBN 3-441-92250-6.
  • Horst Eichhorn (Herausgeber): Landtechnik. 7. Auflage. Ulmer, Stuttgart 1952, 1999, ISBN 3-8001-1086-5, S. 94 f.

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Referencoj[redakti | redakti fonton]