Jagnoba lingvo
La jagnoba lingvo (memnomo: jagnobi zivok) estas hindeŭropa lingvo de irana grupo (nord-orienta subgrupo, en kiu la sola alia vivanta vivo estas la oseta), parolata de malgranda etna grupo de jagnoboj en Taĝikistano. La jagnoba lingvo estas la sola lingva formo, kiu restis post la nun mortinta sogda lingvo, iam tre influa en la regiono.
La jagnoban nun parolas ĉ. 2 mil personoj (laŭ aliaj fontoj 13500[1]), ĉefe en alta montaro laŭ rivero Jagnob.
Jagnoboj longe ne havis sian skribsistemon, ekde 1990-aj komenciĝis eldonado en tiu lingvo, ĉefe per klopodoj de Sajfiddin Mirzozoda. Preskaŭ ĉiuj jagnoboj parolas samtempe la taĝikan kaj iom la rusan, kelkaj ankaŭ la uzbekan.
Bibliografio
- М. С. Андреев, Материалы по этнографии Ягноба (записи 1927—1928 гг.), Duŝanbe 1970
- М. С. Андреев, Е. М. Пещерева, Ягнобские тексты с приложением ягнобско-русского словаря, Moskvo — Leningrado 1957
- М. Н. Боголюбов, Ягнобский (новосогдийский) язык. Исследование и материалы. Автореферат на соискание ученой степени доктора филологических наук, Leningrado 1956
- С. И. Климчицкий, Ягнобы и их язык. — Труды Таджикистанской базы АН СССР. Т. IХ, Moskvo — Leningrado 1940
- С. И. Климчицкий, Секретный язык у ягнобцев и язгулемцев. -- Труды Таджикистанской базы АН СССР. Т. IХ, Moskvo — Leningrado 1940
- Н. Г. Маллицкий, Ягнобцы. — Известия Туркестанского отдела Русского географического общества ХVIII, Taŝkento 1973
- А. Л. Хромов, Ягнобский язык, Moskvo 1972
