Leonardo Giustinian
| Leonardo Giustinian (1388-1446) | ||
|---|---|---|
 Plutarch: Vitae illustrium virorum. Romo, presita de Ulrich Han (Udalricus Gallus), 1470.
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 1388 en Venecio, Italio | |
| Morto | 10-an de novembro 1446 en Venecio, Italio | |
Leonardo Giustinian (1388-1446) (Venecio, Italio, 1388 - Venecio, Italio, la 10-an de novembro 1446) estis itala humanisto, latinisto, helenisto, politikisto, prokuroro kaj ĉefo de Konsilio de la Dek. Li estis unu el la unuaj kaj plej distingaj reprezentantoj de la humanismo inter la Venecia patriciaro. Li havis gravan rolon en la milito inter Venecio kaj la familio Visconti.
Vivo[redakti | redakti fonton]
Li naskiĝis en unu el la plej riĉaj veneciaj familioj, familio kiu, kune kun aliaj same potencaj, tenis la efikan potencon de la Ŝtato.
Favorita de lia familia pozicio kaj lia brila naturo kiel publika viro, li komencis politikan karieron, atingante prestiĝajn postenojn: li estis membro kaj poste estro de la Konsilio de la Dek, iĝante prokuroro de San Marko, aŭ la dua plej elstara posteno en la Ŝtato. La Konsilio de la Dek estis lanĉita en 1310 kaj iĝis la leĝa kaj subprema instrumento, kiun la Respubliko uzis por lumigi kaj puni la internajn konspirojn de la plej riĉaj familioj aspirantaj al la reĝeco; ĝi restis funkcianta ĝis 1797. La subita morto de Ĝustiniano, kiu okazis en 1446, senigis lin je la nomumo kiel Doĝo de Venecio.
Apud lia pure politika pasio, Ĝustiniano sukcesis akompani fortan literaturan intereson, dum ankoraŭ evitante poluadon inter la du sferoj; li kontaktiĝis kun la plej gloraj figuroj de Humanismo, kiel Flavio Biondo kaj Filelfo.
Literaturo estis por li vera ĝuo de la spirito, speco de rifuĝejo "de la enormaj ĉiutagaj malfacilaĵoj de publikaj vendejoj", penso, kiun li mem skribis al sia amiko kaj humanisma instruisto Guarino Veronese.
La verkoj La literatura produktado de Leonardo Ĝjustiniano estis sufiĉe limigita: ĝi konsistis plejparte el kelkaj tradukoj de Plutarko (de la greka ĝis la latina), enlatinaj preĝoj (ĉiuj, krom unu, perditaj) kaj la traduko pri la vivo de Sankta Nikolao.
La verko de plej granda rafinado, tiu, kiu plej bone esprimas lian literaturan sintenon, estas la produktado en la popollingvo, dotita per ekstrema lingva rafinado.
Giustinian ankaŭ transskribis la "Canzoniere" de Francesco Petrarca.
Verkaro[redakti | redakti fonton]
- Iesvs Christvs: Baptistæ marchionis palauicini Episcopi Regie[nsis p[ro]logus i[n] Historia fle[n]dæ crvcis & funeris monini nostri Iesv Christi], 1494
- Canzonette e strambotti, 1495
- F. Philelphi ... convivio libri duo: de multarū ortu incremento disciplinarū: plane Aurei: Epistola Leonardi Justiniani Panegyrica..., 1508
- Plvtarchi Cheronei Graecorvm Romanorvmqve Illvstrivm Vitae, 1554
- Historie Cronologiche Dell'origine Degl'ordini Militari E Di Tvtte Le Religioni Cavalleresche, 1692
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
- Antonio Cassarino (1379-1444)
- Jacobus Bracceleus (1390-1466)
- Nicolaus Sagundinus (1402-1464)
- Gregorio Tifernas (1414-1462)
- Niccolò Perotti (1430-1480)
- Jodocus Gallus (1459-1517)
- Giovanni Battista Pallavicini (1480-1524)
- Hieronymus Gemusaeus (1505-1544)
- Karel de Haan (1530-1616)
- Jacobus Gallus (1550-1591)
- Martin Gallus (1550-1581)