Kuraĝo

Kuraĝo estas homa sinteno, nome la kapablo konservi memregadon kaj celkonforman agemon konfronte al danĝero, malhelpo aŭ malfacilaĵo. Antonimoj estas timo, poltroneco.

La adjektivo estas kuraĝa, similsencaj estas: brava, maltima, aŭdaca, heroa. Vidu ankaŭ: nobla.

Lingvaj ekzemploj Zamenhofaj pri la vortuzado:

kuraĝa maristo, konduto; kuraĝa mieno antaŭ propra kameno; kuraĝe batali^Z; vi povas kuraĝe skribi al li kun la certeco, ke li vin komprenos^Z; kiu kuraĝe aliras, facile akiras; post la fino de la batalo estas multe da kuraĝuloj^Z.

Kuraĝa ago estas pripensita de la intelekto kaj decidita de la volo; maltima aŭ aŭdaca ago povas esti senpripensa, eventuale malprudenta efiko de memfidemo aŭ de individua temperamento. Kuraĝo estas virto kaj laŭdinda kvalito; maltimo aŭ aŭdaco povas esti troa aŭ mallaŭdinda eco. Ankaŭ kelkaj sportoj postulas kuraĝon (ekz-e grimpado).

Proverbo

Ekzistas pluraj proverboj pri kuraĝo en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof, inter ili:

• 	„ Kiu kritikas kuraĝe, mem agas malsaĝe. ”

• 	„ Malantaŭ barilo kuraĝo estas facila. ”

• 	„ Kuraĝa homo en sia domo. ”