Kuraĝo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
e r2.7.1) (robota aldono de: ru:Мужество |
e r2.7.1) (robota aldono de: vi:Dũng sĩ |
||
| Linio 53: | Linio 53: | ||
[[tr:Cesaret]] |
[[tr:Cesaret]] |
||
[[uk:Хоробрість]] |
[[uk:Хоробрість]] |
||
[[vi:Dũng sĩ]] |
|||
[[vls:Kroaizje]] |
[[vls:Kroaizje]] |
||
[[zh:勇氣]] |
[[zh:勇氣]] |
||
Kiel registrite je 10:43, 23 feb. 2012
Kuraĝo estas homa sinteno, nome la kapablo konservi memregadon kaj celkonforman agemon konfronte al danĝero, malhelpo aŭ malfacilaĵo. Antonimoj estas timo, poltroneco.
La adjektivo estas kuraĝa, similsencaj estas: brava, maltima, aŭdaca, heroa. Vidu ankaŭ: nobla.[1]
Lingvaj ekzemploj Zamenhofaj pri la vortuzado:
- kuraĝa maristo, konduto; kuraĝa mieno antaŭ propra kameno;[2] kuraĝe bataliZ; vi povas kuraĝe skribi al li kun la certeco, ke li vin komprenosZ; kiu kuraĝe aliras, facile akiras;[2] post la fino de la batalo estas multe da kuraĝulojZ.
Kuraĝa ago estas pripensita de la intelekto kaj decidita de la volo; maltima aŭ aŭdaca ago povas esti senpripensa, eventuale malprudenta efiko de memfidemo aŭ de individua temperamento. Kuraĝo estas virto kaj laŭdinda kvalito; maltimo aŭ aŭdaco povas esti troa aŭ mallaŭdinda eco. Ankaŭ kelkaj sportoj postulas kuraĝon (ekz-e grimpado).
Proverbo
Ekzistas pluraj proverboj pri kuraĝo en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof, inter ili:[3]
„ Kiu kritikas kuraĝe, mem agas malsaĝe. ” „ Malantaŭ barilo kuraĝo estas facila. ” „ Kuraĝa homo en sia domo. ”
Referencoj
- ↑ laŭ ReVo
- ↑ 2,0 2,1 L. L. Zamenhof; C. Rogister ed.: Proverbaro esperanta, Stafeto, La Laguna, 1974. ISBN 9784640076090
- ↑ Lernu