Dido (antikvo): Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Addbot (diskuto | kontribuoj) e Roboto: Forigo de 34 interlingvaj ligiloj, kiuj nun disponas per Vikidatumoj (d:q905162) |
Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 2: | Linio 2: | ||
Laŭ grekaj kaj romiaj fontoj, '''Dido''', foje ''Didona'', aŭ ''Elizo de Tiro'' aperas kiel fondintino kaj unua reĝino de [[Kartago]], en la nuna [[Tunizio]]. Ŝia famo ŝuldiĝas ĉefe al rakonto inkludita en la ''[[Eneado]]'' de la romia poeto [[Vergilio]]. |
Laŭ grekaj kaj romiaj fontoj, '''Dido''', foje ''Didona'', aŭ ''Elizo de Tiro'' aperas kiel fondintino kaj unua reĝino de [[Kartago]], en la nuna [[Tunizio]]. Ŝia famo ŝuldiĝas ĉefe al rakonto inkludita en la ''[[Eneado]]'' de la romia poeto [[Vergilio]]. |
||
Ŝi estis filino de la reĝo de [[Tiro]], nome Belo, konata ankaŭ kilel Muto. Dido havis du gefratojn: nome [[Pigmaliono]], kiu heredis la regnon Tiro, kaj Ana. Ŝin ame konkeris kaj poste forlasis Eneo, rifuĝinto el Trojo, fondonto de la romia regno; ŝi bruliĝis en sia amdoloro sur |
Ŝi estis filino de la reĝo de [[Tiro]], nome Belo, konata ankaŭ kilel Muto. Dido havis du gefratojn: nome [[Pigmaliono]], kiu heredis la regnon Tiro, kaj Ana. Ŝin ame konkeris kaj poste forlasis Eneo, rifuĝinto el Trojo, fondonto de la romia regno; ŝi bruliĝis en sia amdoloro sur ŝtiparo, kiel Vergilio rakontas en sia ''[[Eneado]]''<ref><Komentaro al ''[[Somermeznokta sonĝo]]'' de [[William Shakespeare]], trad. [[Kalman Kalocsay]], J. Régulo, [[La Laguna]],1967. p. 88.</ref> |
||
==Notoj== |
==Notoj== |
||
Kiel registrite je 12:24, 3 aŭg. 2017
Laŭ grekaj kaj romiaj fontoj, Dido, foje Didona, aŭ Elizo de Tiro aperas kiel fondintino kaj unua reĝino de Kartago, en la nuna Tunizio. Ŝia famo ŝuldiĝas ĉefe al rakonto inkludita en la Eneado de la romia poeto Vergilio.
Ŝi estis filino de la reĝo de Tiro, nome Belo, konata ankaŭ kilel Muto. Dido havis du gefratojn: nome Pigmaliono, kiu heredis la regnon Tiro, kaj Ana. Ŝin ame konkeris kaj poste forlasis Eneo, rifuĝinto el Trojo, fondonto de la romia regno; ŝi bruliĝis en sia amdoloro sur ŝtiparo, kiel Vergilio rakontas en sia Eneado[1]
Notoj
- ↑ <Komentaro al Somermeznokta sonĝo de William Shakespeare, trad. Kalman Kalocsay, J. Régulo, La Laguna,1967. p. 88.