Parkbanejo de Vajmaro

La Parkbanejo (germane: Parkbad) en Vajmaro, Germanujo (Über dem Kegeltor 1) estis publika duŝ- kaj banuja banejo (Volksbad) kio ebligis al la neriĉa enloĝantarero de Vajmaro lavi sin kaj la vestaĵojn. Tio helpis kontraŭbalai kontaĝajn malsanojn, ekz. la oftan ĥoleron.

Historio[redakti | redakti fonton]

La nekutima brika konstruaĵo troviĝas en areo iel separita de Ilm-parko kie antaŭe estis estinta la en 1785 brulkonsumiĝinta domo Rotes Haus. Ĝi unue nomiĝis Wasch- und Badeanstalt kaj konstruitis laŭ berlinaj modeloj.^[1] Ĝi ne estas tipa por Turingio. La planon verŝajne ne faris Carl Heinrich Ferdinand Streichhan^[2] sed tute elpensitis en Berlino. E.F. Eisenach estis transpreninta en 1858 la komision pri konstruadgvidado antaŭ profundaj surlokaj studoj en Berlino.

La ejo faritis en 1859/60. Krom similaj materialoj (ekz. la - intertempe kolore - glazuritaj brikoj en formo de kasonaĵoj kun rozvitraloj) ambaŭ elsantantaj kolonoj okulfrapas. La fasado havas stilelementojn de itala renesanco. En la 1920-aj jaroj venis alikonstruiĝo kaj etendiĝo.^[3] En 1922 akiris ĝin la asekurkompanio Allgemeine Ortskrankenkasse Weimar.^[4] Tiam la tuto gajnis sian nunan aspekton.^[5] Ene faritis loĝejoj por kio la menciita kompanio estis ricevinta avantaĝajn kreditojn.^[6]

La groptegmento kun mansardo supren metitis en 1922.^[7] Sekve la hodiaŭa utiligo tute ne plu servas al la origina celo baneja. Ekde januaro 1996 ĝi estas konvaleska stacio de la malsanulejo Sophien- und Hufeland-Klinikum.^[8] La ejo figuras sur listo de monumentprotektotaĵoj.

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

50.98088055555611.334680555556

Koordinatoj: 50° 58′ 51″ N, 11° 20′ 5″ O (mapo)

http://www.literaturland-thueringen.de/artikel/gabriele-reuter-aus-aller-welt-nach-weimar/weimar-ueber-dem-kegeltor/

Notoj[redakti | redakti fonton]

↑ Pri la berlinaj banejoj ekde 1847: Paul Clauswitz: Die Städteordnung von 1808 und die Stadt Berlin, Heidelberg 1986, p. 184.
↑ Kerstin Vogel: Carl Heinrich Ferdinand Streichhan. Architekt und Oberbaudirektor in Sachsen-Weimar-Eisenach 1848–1884. (=Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Thüringen. Kleine Reiche, 36), Böhlau Verlag Köln/Weimar/Wien 2013, ISBN 978-3-412-20955-.
↑ https://e-pub.uni-weimar.de/opus4/frontdoor/deliver/index/docId/1409/file/Teil_1_Text_dig._Version_pdfa.pdf Kp p. 149, noto 10
↑ http://www.archive-in-thueringen.de/de/findbuch/view/bestand/6726?searchphrase=Parkbad
↑ Gitta Günther, Wolfram Huschke, Walter Steiner (eld.): Weimar. Lexikon zur Stadtgeschichte. Hermann Böhlaŭs Nachfolger, Weimar 1998, p. 346.
↑ http://www.archive-in-thueringen.de/de/findbuch/view/bestand/6726/systematik/43090/archivgut/970648/searchall/Ortskrankenkasse+Weimar
↑ zeitsprung.animaux.de
↑ http://www.klinikum-weimar.de/web/de/content/content.php?areaID=8&menuID=31&active_menu=99&contentID=681

[1] Pri la berlinaj banejoj ekde 1847: Paul Clauswitz: Die Städteordnung von 1808 und die Stadt Berlin, Heidelberg 1986, p. 184.

[2] Kerstin Vogel: Carl Heinrich Ferdinand Streichhan. Architekt und Oberbaudirektor in Sachsen-Weimar-Eisenach 1848–1884. (=Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Thüringen. Kleine Reiche, 36), Böhlau Verlag Köln/Weimar/Wien 2013, ISBN 978-3-412-20955-.

[3] ttps://e-pub.uni-weimar.de/opus4/frontdoor/deliver/index/docId/1409/file/Teil_1_Text_dig._Version_pdfa.pdf Kp p. 149, noto 10

[4] ttp://www.archive-in-thueringen.de/de/findbuch/view/bestand/6726?searchphrase=Parkbad

[5] Gitta Günther, Wolfram Huschke, Walter Steiner (eld.): Weimar. Lexikon zur Stadtgeschichte. Hermann Böhlaŭs Nachfolger, Weimar 1998, p. 346.

[6] ttp://www.archive-in-thueringen.de/de/findbuch/view/bestand/6726/systematik/43090/archivgut/970648/searchall/Ortskrankenkasse+Weimar

[7] zeitsprung.animaux.de

[8] ttp://www.klinikum-weimar.de/web/de/content/content.php?areaID=8&menuID=31&active_menu=99&contentID=681

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]