Itero de la Vega
| Itero de la Vega | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| municipo en Hispanio | |||
|
| |||
| Blazono | |||
| Administrado | |||
| Poŝtkodo | 34468 | ||
| En TTT | Oficiala retejo [+] | ||
| Demografio | |||
| Loĝantaro | 146 (2023) [+] | ||
| Loĝdenso | 7 loĝ./km² | ||
| Geografio | |||
| Geografia situo | 42° 17′ N, 4° 16′ U (mapo)42.286388888889-4.2586111111111Koordinatoj: 42° 17′ N, 4° 16′ U (mapo) [+] | ||
| Alto | 772 m [+] | ||
| Areo | 21 km² (2 100 ha) [+] | ||
| Horzono | UTC+01:00 [+] | ||
| |||
| |||
|
| |||
| Alia projekto | |||
 Vikimedia Komunejo Itero de la Vega [+]
| |||
Itero de la Vega [iTEro delaBEga] estas municipo en la oriento de la provinco Palencio, en la regiono Kastilio-Leono, Hispanio, apud la provinco Burgoso. Ĝi apartenas al la komarko Tierra de Campos. La loknomo Itero de la Vega estas komprenebla etimologie kiel Markilo de la Valo (Itero iam estis Fitero el latina fictum, enmetita).
Geografio[redakti | redakti fonton]
Ĝia municipa teritorio okupas totalan areon de 20,93 km² kaj laŭ la demografia informo de la municipa censo fare de la INE en 2021, ĝi havis 152 loĝantojn. Ĝi perdis multajn loĝantojn dum la 20-a jarcento pro migrado al urbaj areoj, kiel ja okazis en multaj loĝlokoj de la regiono, fakte perdis 430 loĝantojn el la jaro 1900. Ĝi distas 42 km de Palencio, provinca ĉefurbo.
La municipa teritorio limas kun tiuj de Requena de Campos, Lantadilla, Palacios de Riopisuerga (Burgos), Boadilla del Camino, Itero del Castillo (Burgos) kaj Melgar de Yuso.
Historio[redakti | redakti fonton]
La areo apartenis unue al la Regno Leono kaj poste al Kastilio. En Mezepoko okazis reloĝado inter la 9-a kaj la 10-a jarcento. Pro sia situo en la Jakoba Vojo, ĝi ricevis apogon de monarkoj, kaj ekzemple danke al tio oni konstruis ponton en tempo de Alfonso la 6-a de Leono (ĝi aperas en la municipa blazono). Ŝajne Itero ricevis foruon en la jaro 950, sed tio povus esti posta falsaĵo. En tiu epoko ekfloris la pilgrimado laŭ la Jakoba Vojo, kaj krom la menciita ponto oni konstruis hospitalon en 1174. Fine de la 12a jarcento la infantinoj Berengela kaj Blanka estis mamnutritaj kaj zorgitaj en Itero.
Itero en 1529 povis aĉeti sian suverenecon. En la 17-a jarcento la familio Piñahermosa hegemoniis.
En la 1950-aj jaroj oni kanaligis sektoron de la rivero por eviti inundojn. En 1962 oni realigis terpeckunigon kio helpis irigacion, sed ne evitis elmigradon.
Aktualo[redakti | redakti fonton]
Tradiciaj enspezofontoj estis agrikulturo (cerealoj, luzerno kaj beto) kaj brutobredado (ŝafoj kaj bovoj). Lastatempe funkciado de servoj plej ekgravis, kune kun piedirado tra naturaj lokoj. De la historia pasinteco restis diversaj vizitindaj vidindaĵoj kiel la preĝejo de Sankta Petro, la ponto Fitero, la ermitejo, la pilorio (en la foto de la tabelo) ktp.