Antonio Canova
| Antonio Canova | |
|---|---|
 skulptisto de itala novklasikisma epoko | |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 1-a de novembro 1757 en Possagno (Italio) |
| Morto | 13-a de oktobro 1822 en Venecio |
| Tombo | Tempio Canoviano (en)  
|
| Lingvoj | itala |
| Ŝtataneco | Venecia respubliko
|
| Alma mater | Accademia di Belle Arti di Venezia (en)
|
| Familio | |
| Frat(in)o | Giovanni Battista Sartori (en)
|
| Edz(in)o | – |
| Okupo | |
| Okupo | skulptisto pentristo arkitekto desegnisto
|
| Verkoj | The Three Graces Venus Victrix Psyche Revived by Cupid's Kiss Hercules and Lychas George Washington Apollo Bust of Francis I Bust of Francis I Bust of Napoleon Theseus defeating the Centaur Creugas Dance of the Children of Alcinous Death of Priam Hebe Bust of Helen Eurydice Funeral stele of Giovanni Falier Funeral stele of Giovanni Volpato Funeral stele of Willem George d'Orange Funerary stele of Alexandre de Souza Holstein Hecuba offers the peplum to Athena Pallas Herm of Sappho Wrestlers Madame Letizia Bonaparte Mercato degli Amorini Model of the monument to Titian Orpheus Paris Original model for the statue for Letizia Bonaparte Psyche revived terracotta Self-portrait Self-portrait Socrates discharges the Family Statue of Napoleon Bonaparte Terracotta sketch of Cupid and Psyche The Vestal lions of the Tomb of Clement XIII Venus Italica Venus Italica Vestale Ferdinand I of Bourbon as Athena Bust of Leopoldo Cicognara |
Antonio CANOVA [antónjo kanóva] (Possagno, 1-a de novembro 1757 – Venecio, 13-a de oktobro 1822) estis itala skulptisto, konsiderata la pleja elstarulo de Novklasikismo, kaj tial nomita "novo Fidio" (klasika greka artisto).
Li estis pleje omaĝanto je ideala beleco virina, kiel li faris per la verko "Venere uscente dal bagno" (Venuso eliranta de la bano) kaj multaj aliaj. Lia arto kaj talento multe influis la tiuepokan skulptarton.
Li komencis sian lernadon kiam li estis tre juna en Venecio, kiu distancas 80 kilometrojn de Possagno, lia eta naskiĝurbo. En Venecio li komencis skulpti, influita de Gian Lorenzo Bernini, baroka majstro.
Kiam estis 22a, transloĝiĝis al Romo, kie li povis renkonti aŭ koni la plejajn novklasikismajn artistojn. Tiel li ankaŭ eniĝis en kulturan etoson de Romo. Adamo Tadolini estis lia disĉiplo.
Verkoj
[redakti | redakti fonton]-
Ercole e Lica -
Amore e Psiche -
Le tre grazie (La tri Gracioj)
