Kastelo Hildburghausen
| Kastelo Hildburghausen | |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
| |||||
| kastelo • reĝa palaco | |||||
| Geografiaj informoj | |||||
| Lando |  Germanio
| ||||
| Geografia situo | 50° 25′ 28″ N, 10° 43′ 30″ O (mapo)50.424410.725Koordinatoj: 50° 25′ 28″ N, 10° 43′ 30″ O (mapo) | ||||
| |||||
| |||||
_Vignette.jpg)
Kastelo Hildburghausen en la urbo Hildburghausen en Turingio estis la sidloko de la registaro de la dukoj de Saksio-Hildburghausen ĝis 1826. Ĝi malkonstruitis ĝis la jaro 1950.
Konstruo[redakti | redakti fonton]
La kastelo estis konstruita sur la sudokcidenta rando de la urbocentro, en la loko de pli frua akvokastelo. Sekvante la ekzemplon de Versailles, ĝi estis konstruita kiel hufumforma, trietaĝa konstruaĵo. La baroka strukturo harmoniis de centra ĉefkonstruaĵo kun du aloj ĉirkaŭantaj korton de honoro. La kastelo estis provizita per tri ĉefaj haloj kaj pluraj aŭdiencejoj per stukmuroj kaj parte pentritaj plafonoj en rokoko-stilo. La fasado estis karakterizita per solida gipslaboro, rektangulaj fenestroj, simplaj ŝtonopordfostoj kaj gudrita, sel-forma tegmento. Sur la korta flanko, la ĉefalo estis subdividita per du portaloj kun dorikaj pilastroj, pintitaj per triangulaj frontonoj kun metaforaj skulptaĵoj. La ĝardenoflanko havis 22 fenestraksojn kaj estis subdividita malsimetrie per du fenestraroj enkadrigitaj kun pilastroj, sed sen frontonoj.
Historio[redakti | redakti fonton]
La fundamento ŝtonumas ĉar la kastelo estis metita la 27an de majo 1685 fare de duko Ernesto de Saksio-Hildburghausen, en la ĉeesto de lia kortego. La urbo provizis lin per tero por kastelo kaj parko. Elias Gedeler gvidis la konstruprojekton. Li disfaligis parton de la urbomuro, kiu estis sendifekta ĝis tiam. Post la morto de Gedeler en 1693, la projekto estis gvidita fare de Johann Schnabel ĝis sia kompletiĝo la 24an de julio 1695.
Origine pli ludema versio de la kastelo estis planita, sed la kostoj eksplodis kaj ekstraj impostoj devis esti pagigitaj por financi la konstruon. La senornama okcidenta alo estis nur du etaĝojn alta, kaj estis kompletigita en 1707. Tiu alo enhavis la stalojn, la veturilejojn, la oficojn de la Supera administradĉefo (Hofmarschall) kaj la kastela Kirkon Sankta Spirito kun la duka kripto. La preĝejo estis formale inaŭgurita la 30an de aŭgusto 1705.
La plej granda halo en la palaco estis sur la tria etaĝo estis utiligita kiel aŭditorio kaj por maskobaloj. Poste, la duka biblioteko kaj naturhistoriokolekto estis gastigitaj en tiu halo. La kastelo plurfoje suferspertis difekton de surprizatakoj. En majo 1783, fulmo detruis la bibliotekon kaj la kastelkikron kaj mortigis kvin ĉevalojn en la staloj. En 1803, partoj de la interno estis renovigitaj pro anoncita vizito fare de la Reĝparo de Prusio.
Post kiam la kortego translokiĝis en 1826, la kastelo funkciis kiel loĝejo por kelkaj oficistoj. La kastelkirko estis konvertita al tribunalejo en 1847. En 1867, la kastelo estis parte disfaligita kaj modifita por funkcii kiel kazerno por la Dua bataliono de la 6-a Turingia infanteriregimento nr 95.
La kastelo estis bruligita fare de amerika artilerio la 7an de aprilo 1945 kaj detruita preskaŭ tute. Nur la fasado kaj parto de la ŝtuparo restis starantaj. Inter 1947 kaj 1950, kio restis de la kastelo estis disfaligita.
La parko[redakti | redakti fonton]
La konstruado de la kastelparko komenciĝis en 1700. Ĝi estis kompletigita fare de duko Ernesto Frederiko la 1-a, kiu volis imiti la komplekson de Versailles. La parko estis provizita per kavernoj, fontanoj, belvederoj, skulptaĵoj, labirintoj kaj subĉiela teatro. En 1720, kanalo estis aldonita, provizita kun akvo de la proksima Werra-rivero. La duko financis la kanalon per la vendado la doto de al sia patrino, la grandurbon Culemborg al la provinco Gelderland.
La konservado de la parko estis tre multekosta. Kiam la imperiaj heredantoj transprenis ĝin en 1792, unu el iliaj unuaj agoj estis la transformo de la parko en anglan ĝardenon, en kies formo la parkon daŭre ekzistas ĝis hodiaŭ. En la centro de la parko, ni trovas monumenton por Louise, kiun dukino Charlotte konstruigis en 1811 en memoro pri sia fratino.
En 1867, la armeo komencis utiligi la parkon kiel ekzercejon. En 1890, proprieto de la parko estis transdonita reen al la urbo kaj la parko estis malfermita al publiko. Inter 1990 kaj 1993, tri pontoj estis reestigitaj, por igi la parkon pli alirebla.
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Informoj pri la kastelo Arkivigite je 2015-04-15 per la retarkivo Wayback Machine
- Fotografaĵoj historiaj de la kastelo