Konsilio de Ministroj de Italio
| Konsilio de Ministroj de Italio | ||
|---|---|---|
| ||
.jpg)
| ||
| Halo de la Konsilio de Ministroj de Italio en la Palaco Chigi | ||
| plenuma povo | ||
| Jurisdikcio | Italio | |
| Lando | Italio | |
| Partoprenanta | Ĉefministro de la Itala Respubliko • ministro de Italio vd | |
| Dum | 1948 - nuntempe | |
La itala Konsilio de Ministroj (itale CdM, Consiglio dei Ministri) estas la ĉefa plenuma organo de la itala registaro. Ĝi inkluzivas la prezidanton de la konsilio, ĉiujn registarajn ministrojn kaj la vicsekretarion de la prezidanto de la konsilio. Vicministroj (viceministri) kaj subministroj (sottosegretari) ja estas parto de la registaro, sed ne estas membroj de la Konsilio de Ministroj [1][2].
Historio[redakti | redakti fonton]
La origino de la Konsilio de Ministroj devenas de la verkado de la "Albertina Juro" fare de la Reĝlando Sardio en 1848. La leĝo, kiu poste iĝis la konstitucio de la Regno de Italio, ne antaŭvidis kolegiajn renkontiĝojn de individuaj ministroj, sed prefere la ekziston de ministroj kiel la estroj de iliaj ministerioj respondecaj por iliaj agadoj. La Konsilio de Ministroj poste formiĝis kiel konstitucia konvencio kaj la oficejo de la Prezidanto de la Konsilio ekestiĝis de la bezono kunordigi la agadojn de la individuaj ministroj.
Organizo[redakti | redakti fonton]
La oficejo de la Konsilio de Ministroj estas reguligita de la konstitucio kaj konsistas el:
- La Prezidanto de la Konsilio de Ministroj (posteno tenita fare de la Ĉefministro de Italio), kiu estas la Prezidanto de la Konsilio kaj estas nomumita fare de la Prezidanto de Italio post post-elekto interkonsiliĝoj kun la gvidantoj de la parlamentaj grupoj, la Prezidantoj de la Senato kaj la Ĉambro de Deputitoj, kaj la iamaj Prezidantoj de Italio. Ĝi estas aprobita per konfida voĉdono (nominala voĉdono) de ambaŭ ĉambroj de parlamento ne pli malfrue ol dek tagojn post la ĵuro de la registaro laŭ la konstitucio; Se unu domo ne pasas la ĉi-supran proponon, la ĉefministro estos konstitucie devigata eksiĝi por permesi al la prezidanto trovi novan plimulton en subteno de alia ĉefministro por esti nomumita aŭ voki novajn elektojn.
- La ministroj, nomumitaj de la Prezidanto de Italio, sed laŭ peto de la ĉefministro; En la konstitucio, la prezidanto havas la potencon pridubi la elekton de ministro, se ekzistas kialo por dubi ĝin. Ĝis interkonsento estos trovita, la estro de la koncerna ministerio ne estos nomumita.
Pliaj eblaj membroj[redakti | redakti fonton]
La prezidantoj de regionoj kun speciala leĝo (Sardio, Sicilio, Trentino-Supra Adiĝo/Sudtirolo, Aosta Valo, Friulo-Venecio Julia) havas la rajton partopreni en la kunvenoj de la Konsilio de Ministroj pri aferoj rilataj al ili (kontraste al ĝeneralaj aferoj komunaj al ĉiuj regionoj). La prezidantoj de ĉi tiuj regionoj havas nur konsilan voĉdonpovon, dum la prezidanto de Sicilio havas plenan voĉdonpovon kaj la rangon de ministro.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Ministri del governo: nomina e revoca, la prassi in Italia (it-IT) (2016-04-04). Alirita 2019-09-26.
- ↑ Governo Italiano – La normativa della PCM. Arkivita el la originalo je 2019-09-26. Alirita 2019-09-26.