Marija Zaĥarova
| Marija Zaĥarova | |
|---|---|
.jpg)
| |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 24-an de decembro 1975 (48-jaraĝa) en Moskvo |
| Lingvoj | rusa • norma ĉina • angla |
| Loĝloko | Pekino • Moskvo |
| Ŝtataneco | Rusio • Sovetunio |
| Alma mater | MGIMO |
| Familio | |
| Edz(in)o | Andrei Makarov |
| Infano | 1 |
| Okupo | |
| Okupo | diplomato • ĵurnalisto • politikisto • functionary • kantotekstisto • komponisto |
| TTT | |
| Retejo | http://mariya-zaharova.ru |
Maria Vladimirovna Zaĥarova (ruse : Мари́я Влади́мировна Заха́рова) estas rusa ĵurnalisto kaj diplomato, naskiĝinta la 24-an de decembro 1975 en Moskvo. Ŝi estas la direktoro pri informado kaj pri gazetaro de la rusa Ministerio pri Eksteraj Aferoj kaj, fakte, la proparolanto de ĉi tiu ministerio ekde la 10-a de aŭgusto 2015. Ekde la fino de 2017 ŝi havas la rangon de eksterordinara kaj plenrajta ambasadoro de la Rusa Federacio.
Biografio[redakti | redakti fonton]
Juneco kaj studoj[redakti | redakti fonton]
Maria Zaĥarova devenas de familio de diplomatoj. Tiel ŝi pasigis sian infanaĝon en Pekino, kie ŝia patro laboris en la rusa ambasadejo de 1981 ĝis 1991, kiam Sovetunio falis. Lia patrino laboras ĉe la Puŝkin-Muzeo de Belartoj.
En 1993 ŝi eniris la Moskvan Ŝtatan Instituton pri Internaciaj Rilatoj kaj diplomiĝis en 1998 pri ĵurnalismo kaj orientalismo. Lia studfina staĝo okazis en la rusa ambasadejo en Pekino.
Kariero[redakti | redakti fonton]
Maria Zaĥarova aliĝis al la rusa Ministerio de Eksterlandaj Aferoj post siaj studoj, kiel gazetara sekretario kaj redaktisto de la monata eldonaĵo Diplomatitcheskiy vestnik (Дипломатический вестник, La Diplomatia Recenzo).
En junio 2019, dum gazetara konferenco, ŝi omaĝis tiujn, kiuj perdis siajn vivojn sur la Okcidenta Fronto de la Dua Mondmilito kaj deklaris, ke la rusa registaro agnoskas la militinveston de la aliancanoj kaj aldonis, ke "Ĉi tiu klopodo kompreneble ne estu troigita. Kaj precipe ne kiam ĝi minimumigas la titanajn klopodojn de Sovetunio, sen kiuj ĉi tiu venko simple ne estus okazinta." Ŝi tiam precizigas : "Kiel historiistoj notas, la Normandia elŝipiĝo ne havis decidan efikon al la rezulto de la Dua Mondmilito kaj al la Granda Patriota Milito. Tiu efiko jam estis antaŭdeterminita post la venkoj de la Ruĝa Armeo, plejparte ĉe Stalingrado (23-a de aŭgusto 1942 - 2-a de februaro 1943) kaj Kursk (julio-aŭgusto 1943). Ekzistis deziro atendi la maksimuman malfortigon de la armea potenco de Germanio de ĝiaj enormaj perdoj en la oriento, por redukti la perdojn en la okcidento.».