Ŝ

Ŝ, minuskle ŝ, estas la 23-a litero de la Esperanta alfabeto kaj estas la 25-a litero de la Eurolingua alfabeto. Ĝi havas sonon senvoĉan frotan postalveolan (estas senvoĉa frikativa palatalveolaro), kiun IFA-alfabete oni skribas [ʃ]. La nomo de la litero estas "ŝo".

La litero ŝ estas uzata ankaŭ en la t.n. scienca transliterado, laŭ la normo ISO 9, por reprezenti latinlitere la cirilan literon Щ.

La ĉi-suba listo montras literojn, literduopojn kaj litertriopojn, kiuj reprezentas similan sonon en aliaj lingvoj. La sonoj ne nepre estas tute samaj, sed multaj parolantoj sentas ilin samaj kiel la esperantan [ŝ]. En lingvoj, kies skribo estas neregula el la vidpunkto de parolsonoj, ekz. la angla kaj franca, la listo montras tipan skribmanieron, sed la montritaj literoj aŭ literkombinoj ne nepre ĉiam reprezentas la sonon [ŝ], kaj tiun povas reprezenti ankaŭ aliaj literoj.

• sh angle
• sh kaj x en latinlitera pinjina skribo de la ĉina
• x eŭske
• ch france
• sch germane
• sj nederlande
• sc (antaŭ i, e) kaj sci (antaŭ a, o, u) itale
• s hungare
• s (antaŭ i) kaj sy (antaŭ a, e, o, u) en latinlitera Kunrei-transskribo de la japana
• sh en latinlitera Hepburn-transskribo de la japana
• sz pole
• ch kaj x portugale
• š en latinliteraj slavaj lingvoj (krom la pola) kaj en la latva kaj litova
• ş turke
• ș rumane (iam anstataŭigata per ş)
• ш (en la cirila alfabeto)
• שׁ (en la hebrea alfabeto)
• ش (en la araba alfabeto)

Ŝ estas invento de Zamenhof, modifo de S. Ĝi similas la literon š uzatan en kelkaj lingvoj konataj de Zamenhof, sed havas formon propran al Esperanto, kaj tiel “neŭtralan”. Laŭ la Fundamento de Esperanto oni povas skribi la duliteraĵon sh anstataŭ la litero ŝ, kiam oni ne povas, pro teknika kialo, uzi la ĝustan literon. La nomo de la signo aldonita al s por transformi ĝin al ŝ estas, en ordinara Esperanto, ĉapelo, sed ĝi povas esti nomata ankaŭ cirkumflekso.