Superfandiĝo

El Vikipedio, la libera enciklopedio

La surperfandiĝo [1] estas fenomeno per kiu substanco restas akcidente likva je temperaturo malsupra al ĝia fandopunkto, do devus esti solida.

Oni povas determini la minimuman radion por ke kristalo estu stabila, laŭ la surfaca tensio σ, de la latenta varmo de fandado L kaj de la volumena maso ρ :

Estas ankaŭ la minimuma radio kiu devas havi kernon de kondensiĝo. La surfaca tensio σ malkreskante laù la temperaturo, la minimuma radio malkreskas ankaŭ . La solidiĝo estas do « pli facila » kiam la temperaturo malaltiĝo.

Tiu fenomeno iĝas en fiziko ekonomion de energio. Efektive, kvankam la temperaturo estas pli malalta ol la kritika temperaturo, la fakto iĝi de la likva stato al la solida stato postulas energian koston. Tamen, pro la temperaturo kaj manko de perturbo (povante esti induktita de la ĉeesto de malpuraĵoj), la sistemo ne kolapsas sin.

Surperfandiĝo de akvo[redakti | redakti fonton]

La akvo povas esti sub formo superfandita en intervalo de temperaturo de 0 al −42,55 °C. Studo de 2011 gvidita de kemiistoj demonstris teorie ke la minimuma temperaturo per kiu superfandiĝita akvo povas solidiĝi estas −48 . La superfandiĝita akvo frostigos tuj post kontakto kun solida surfaco aŭ unuopa tipo de aerosolo.

Meteologio[redakti | redakti fonton]

Kiam pluvo aŭ pluveto eniras en aeran tavolon pli malvarman ol la frostiĝopunkto, ties gutetoj povas fariĝi superfandiĝintaj; kiam ili atingas la grundon, ĝia akvo transformiĝas abrupte en glacio kaj tio kaŭzas glatison.

Fontoj[redakti | redakti fonton]

  1. vorto laù PIV 2020