Edward C. Hegeler
| Edward C. Hegeler | ||
|---|---|---|
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 13-an de septembro 1835 en Bremeno | |
| Morto | 4-an de junio 1910 (74-jaraĝa) en LaSalle | |
| Lingvoj | germana vd | |
| Ŝtataneco | Germanio vd | |
Subskribo 
| ||
| Familio | ||
| Infanoj | Mary Hegeler Carus vd | |
| Parencoj | Julius Weisbach vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | inĝeniero • metalurgo vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Edward C. HEGELER (naskiĝinta en la 13-a de septembro 1835 en Bremen, mortinta en la 4-a de junio 1910 en La Salle) estis usona zinko-produktanto kaj eldonisto de germana origino.
Vivo[redakti | redakti fonton]
Li estis la filo de Herman Dietrich kaj Anna Catharine (von Tungeln) Hegeler. Lia patro, originale de Oldenburgo, vojaĝis en Usonon kaj deziris ke unu el siaj filoj ekloĝu tie. Li selektis por tio sian plej junan filon Eduardo donis al li edukon kun tiu celo en vido. Eduardo estis edukita en la Salzmann-lernejo (Schnepfenthal) kaj tiam frekventis la politeknikejon en Hanovro (1851-53), poste la Lernejon de Minoj ĉe Freiberg (1853-1856). Tie li renkontis F. W. Matthiessen, kunstudanto, kiu iĝis pli posta sia partnero en la zinkkomerco. Vojaĝinte kune tra la eŭropa kontinento kaj en Anglion, ili enŝipiĝis por Ameriko kaj alteriĝis en Boston en marto 1857.
Inspektante la landon por taŭga loko ekloĝi, ili aŭdis pri Friedensville, Pensilvanio, kie zinkfabriko estis konstruita, sed ĝi staris neaktiva ĉar la posedantoj ne povis produkti la metalon. Matthiessen kaj Hegeler, tiam 21 kaj 22 jarojn aĝaj, intervenis, kaj per la sama fornego sukcesis produkti zinko respektive zinkalojo kio en tiu tempo estis pionira laboro en Ameriko, ĉar ĝis nun tiu metalo estis importita de Eŭropo. Pro la financa severeco de 1856, kiu ankoraŭ daŭris en 1857, la posedantoj de Friedensville rifuzis meti pli da mono en la entreprenon, dum nek Hegeler nek Matthiessen volis riski propran kapitalon. Ili ankaŭ ne havis neniun fidon je la minoj, kiuj fakte finiĝis ok jarojn poste. Esti esplorinte kondiĉojn en Pittsburgh kaj Johnstown, Pennsylvania (Johnstown, Pensilvanio), kaj ankaŭ en sudorienta Misurio, Hegeler kaj Matthiessen finfine ekloĝis en La Salle, Illinois, ĉar ĝiaj karbolokoj estis plej proksimaj al la ercprovizo en Mineral Point, Wisconsin. Ĉi tie ili malfermis Matthiessen kaj Hegeler Zinc Works sur malgranda skalo. La malmultaj dungitoj de la originaj verkoj kreskis en relative mallonga tempo, al supren de mil viroj, kaj la modesta elfanda uzino evoluiĝis en unu el la plej moderne ekipitaj muldejoj en Mezokcidento. Lia sukceso en vivo rezultiĝis el kombinaĵo de du kvalitoj en lia karaktero: unue, la detalemo kun kiu li esploris de ĉiuj flankoj la plej precizegajn detalojn de kazo kiam li devis decidi; kaj due, la nesuperebla persisto ĝis li realigo de la rezultoj.
Eldonista agado[redakti | redakti fonton]
En februaro 1887, Hegeler fondis la eldonejon Open Court Publishing Company intencitan por helpi la diskutadon de religiaj kaj psikologiaj problemoj sur la principo ke la scienca mondo-koncepto devus esti aplikita al religio. Hegeler kredis je scienco, sed li volis konservi la religieman spiriton kaj en tiu signifo li volis establi religion de sciencoj. Li rekonis, ekzemple, ke la homo kun sia tuta komplika metapsika agado estis mekanismo, sed al li tiu vero ne estis malestima al viro, sed signoj de la granda signifo de maŝinoj. La mekanismo de pensado estas lingvo, kaj tiel la parolanta besto iĝas la racia estaĵo. Li asertis ke tra enketo kaj scienca kritiko, religio devas esti purigita, kaj la rezulto estus pli proksima alproksimiĝo al vero sur la pado de progreso. Hegeler malaprobis dualismon kiel nesciencan kaj neteneblan vidon kaj akceptis monismon sur la bazo de formalaj sciencoj, kaj por la diskuto de la pli malkonataj kaj pli pezaj problemoj de scienco kaj religio li fondis kvaronjaran gazeton The Monist en oktobro 1890. Hegeler estis membro de la sekvantaj organizaĵoj: American Institute of Mining Engineers, the Press Club, Art Institute of Chicago
Familio[redakti | redakti fonton]
Li vizitis Germanion en 1860 kie, la 5an de aprilo, li geedziĝis kun Camilla Weisbach (+1908), la filinon de lia admirita instruisto, profesoro Weisbach el Freiberg. En julio de la sama jaro ili ekloĝis en La Salle, Illinois, kie ili loĝis ĝis la fino de siaj vivoj. Ili havis dek infanojn.