Atendu min (poemo)
| Жди меня | |
|---|---|
| literatura verko | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | Konstantin Simonov |
| Lingvoj | |
| Lingvo | rusa lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 14-a de januaro 1942 |
| Ĝenro | poezio |
Atendu min (ruse Жди меня) estas poemo de la sovetia poeto kaj verkisto Konstantin Simonov, verkita en julio — aŭgusto 1941 kaj dediĉita al lia amatino, aktorino Valentina Serova.
La kompleta versio[redakti | redakti fonton]
|
Originala teksto: | Laŭvorta traduko: |
|---|---|
|
Unua strofo |
|
Historio[redakti | redakti fonton]
Poemo[redakti | redakti fonton]
En 1969 Konstantin Simonov tiel klarigis la historion de la poemo en letero al unu el legantoj: «La poemo "Atendu min" ne havas iun specialan historion. Simple mi forveturis al la milito kaj virino, kiun mi amis, estis en ariergardo. Kaj mi verkis al ŝi leteron en versoj»[1].
La 22-an de junio 1941 la Nazia Germanio atakis Sovetunion. Komenciĝis amasa mobilizado, sed Simonov mem tuj iris al rekrutejo. Antaŭe li finis monatan kurson de militkorespondantoj ĉe la Milita Akademio de Frunze. Oni sendis lin al redakcio de ĵurnalo «Batala Standardo» (ruse Боевое знамя) kaj li direktiĝis al fronto, sed jam ne trovis ĝin, evidente malaperintan en ĥaosa retiriĝo de la unuaj semajnoj de la milito[1].
La 12-an de julio li kune kun du aliaj militkorespondantoj venis al la 388-a regimento de la 172-a pafista divizio subestre de Semjon Kutepov, kiu batalis ĉe Moskvo. Li verkis raporton pri tiuj batalantoj kaj revenis kun ĝi al Moskvo por publikigi ĝin en ĵurnalo Izvestija. Nur post la milito li eksciis, ke la tuta regimento pereis kaj ĝia komandestro Kutepov estas konsiderata malaperinta senspure[1].
Li ne havis loĝejon en la ĉefurbo, do lin gastigis en sia daĉo en vilaĝo Peredelkino verkisto Leo Kassil. Konstantin Simonov estis alskribita al redakcio de militĵurnalo Krasnaja Zvezda (ruse Красная Звезда) kaj li atendis dum oni preparis armean ĵipon por veturado al fronto. En tiuj tagoj li verkis la poemon kaj sendis ĝin al Valentina Serova, vidvino kiun li amis. Vespere li voĉlegis la poemon al Leo Kassil, sed tiu diris: «...la poemo estas bona, sed similas al sorĉparolo... Ne publikigu nun... nun ankoraŭ estas frue ĝin publikigi...»[1]. La redaktoro de «Krasnaja Zvezda» David Ortenberg samopiniis: «Tiu poemo estas ne por militĵurnalo. Ne necesas vundi soldatan animon»[1].
La 13-an de oktobro 1941 Simonov tamen voĉlegis la poemon en urbo Murmansko ĉe la Norda fronto al sia amiko, fotokorespondanto Grigorij Zelme kaj faris por li kopion. Poste li legis ĝin al multaj homoj ĉe fronto kaj multaj el ili kopiis ĝin, origine verkitan por unusola virino kies foton li ĉiam portis kun si, eĉ kaŝe se tion malpermesis la reguloj[1].
La 9-an de decembro en rekta radioelsendo el Moskvo oni legis kvar poemojn. Simonov malfruiĝis, ĉar renkontis laŭvoje amikojn, do kiam li venis la unuaj tri poemoj jam estis legitaj. Li prenis la pepron ĉe voĉlegisto kaj diris ke legos ĝin memstare. Tiel en la 171a tago de la milito okazis la unua publika legado de la poemo[1].
Ekde fino de la somero 1941 Konstantin Simonov denove vagadis laŭ frontoj kiel militkorespondanto de ĵurnalo «Krasnaja Zvezda» kaj dum vizitoj al Moskvo loĝas en la redakcio. Foje redaktoro de la ĉefa partia ĵurnalo Pravda insiste petas ĉe li iun poemon kaj li donas "Atendu min", kvankam klarigas ke apenaŭ ĝi taŭgas por tiu ĵurnalo. La 14-an de januaro 1942 ĝi aperis en «Pravda» je la tria paĝo[1].
Somere de 1942 en Taŝkento estis eldonita poemaro de Simonov «Lirika taglibro» en poŝa formato. La poemo aperis en ĝi sub titolo «Kun vi kaj sen vi» (ruse С тобой и без тебя kaj dediĉaj vortoj: «Dediĉita al V.S.». En 1943 en Almato laŭ scenaro de Konstantin Simonov kaj Aleksandr Stolper estis farita filmo «Atendu min» en kiu la ĉefan rolon ludis Valentina Serova.
La poemo iĝis ege populara, speciale inter la soldatoj kaj iliaj amatinoj.
Rilato[redakti | redakti fonton]
Valentina Polovikova (fraŭlina familinomo) edziniĝis la 11-an de majo 1938 al la fama piloto, heroo de la Hispana Enlanda Milito Anatolij Serov. La 11-an de majo 1939 dum elprovado de aviadilo li pereis kune kun la fama sovetia pilotino Polina Osipenko. En septembro naskiĝis ilia filo nomita Anatolij, honore al la patro.
Konstantin Simonov jam dufoje edziĝis, sed en 1940 divorcis post renkonti Valentina Serova. Li admonis ŝin edziniĝi al si, sed ŝi longatempe rifuzis. Ili geedziĝis en 1943 kaj kune vagadis laŭ fronto kun koncertoj. En 1950 naskiĝis ilia filino Maŝa. Sed fine de la 1940-aj jaroj Valentina Serova komencis drinki tro multe, tio grave damaĝis ilian rilaton kaj en 1957 ili divorcis. Simonov forigis dediĉojn al ŝi el postaj reeldonoj de siaj libroj krome unusola deiĉo al «V.S.» kiun malmultaj komprenis. En 1975 oni trovis ŝin morta en disrabita apartamento. Li sendis al ŝia funebro bukedon el 58 skarlataj rozoj.
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Жди меня ruse
- Чуєш… Ти чекай мене! ukraine
- Wait for me angle
- Warte auf mich germane
- את חכי לי hebree
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Шеваров, Дмитрий (2011-12-01). “Жди меня: Стихотворению Константина Симонова — 70 лет”, Rosijskaja gazeta (ru) (271 (5647)). Alirita 2019-02-20..