G♭-maĵoro
G♭-maĵoro aŭ G-bemola maĵoro estas tonalo de la modalo maĵoro, baziĝanta sur la toniko g♭. La tonalon G♭-maĵoro oni indikas en la notacio per ses bemoloj (b♭, e♭, a♭, d♭, g♭, c♭). Ankaŭ la respektivan gamon kaj la bazan akordon de ĉi tiu tonalo (la toniko g♭-b♭-d♭), oni nomas C♭-maĵoro.
Verkojn en G♭-maĵoro troviĝas relative malofte en la literaturo. Ofte la komponistoj uzas anstataŭe F♯-maĵoron, la enharmonie ŝanĝita formo de G♭-maĵoro.
Verkoj[redakti | redakti fonton]
Klasiko:
- Franz Schubert: Impromptu op. 90.3
- Frédéric Chopin: etudoj op. 10.5 & op. 25.9, polonezo o.op. (1829)
- Antonín Dvořák: humoresko - op. 101.7
- Anton Bruckner: arĉkvinteto (adaĝo)
- Gabriel Fauré: barkarolo n-o 3 op. 42
Ĵazo:
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
- C♭-maĵoro, G♭-maĵoro, D♭-maĵoro, A♭-maĵoro, E♭-maĵoro, B♭-maĵoro, F-maĵoro, C-maĵoro, G-maĵoro, D-maĵoro, A-maĵoro, E-maĵoro, B-maĵoro, F♯-maĵoro, C♯-maĵoro
- a♭-minoro, e♭-minoro, b♭-minoro, f-minoro, c-minoro, g-minoro, d-minoro, a-minoro, e-minoro, b-minoro, f♯-minoro, c♯-minoro, g♯-minoro, d♯-minoro, a♯-minoro