Internacia Institucio pri la Ruhr-regiono
| Internacia Institucio pri la Ruhr-regiono | ||
|---|---|---|
| regiona organizaĵo traktato 
| ||
| Komenco | 28-a de aprilo 1949 vd | |
| Fino | 27-a de majo 1952 vd | |
| Poste | Eŭropa Komunumo pri Karbo kaj Ŝtalo vd | |
| Sidejo | Duseldorfo | |
La Internacia Institucio pri la Ruhr-regiono, foje ankaŭ nomata Internacia Aŭtoritato por Ruro (IAR), estis internacia organizaĵo establita en 1949 de la okcidentaj aliancitaj ŝtatoj por kontroli la karbo- kaj ŝtalindustrion de la Ruhr-regiono en okcidenta Germanio.
Ĝi estis interkonsentita ĉe renkontiĝoj en Londono la 20-an de aprilo kaj 2-an de junio 1949 flanke de Usono, Britio, Francio kaj la Benelukso-landoj. La Londona interkonsento estis subskribita la 28-an de aprilo de tiu jaro. Ĝi estis aboliciita fare de la Pactraktato de Parizo en 1951, kiu transdonis ĝiajn agadojn al la Eŭropa Komunumo pri Karbo kaj Ŝtalo (ECSC). La IAR finis ĝian laboron la 27-an de majo 1952.
Fono
[redakti | redakti fonton]La fruaj francaj planoj celis reteni Germanion malforta kaj fortigi la francan ekonomion je la kosto de tiu de Germanio (vidas la Monnet-planon). Franca ekstera politiko alstrebis malmuntadon de germana peza industrio, submeti la karbo-riĉan Ruhr-regionon kaj Rejnlandon sub franca kontrolo aŭ ĉe minimumo internaciigi ilin, kaj ankaŭ ligi la karbo-riĉan Sarlandon kun la feroriĉa franca provinco de Loreno (kiu estis transdonita de Germanio al Francio denove en 1944). Kiam usonaj diplomatoj memorigis la francojn pri tio, ke tio havus gigantan efikon sur la germana ekonomio, la respondo de Francio estis indiki ke la germanoj nur devus "fari la necesajn alĝustigojn" por trakti la neeviteblan valut-deficiton.
En 1947 Francio forigis Sarlandon de Germanio kaj turnis ĝin en protektoraton sub franca ekonomia kontrolo. La areo revenis al germana administracio je 1-a de januaro 1957, sed Francio retenis la rajton pri ĝiaj karbominejoj ĝis 1981. Francaj planoj por la kompleta depreno de la Ruhr-regiono de Germanio renkontiĝis pli grandan reziston. En septembro 1946 la usona registaro esprimiĝis en la Stutgarta parolado Restatement of Policy (Revortigo de Politiko) pri Germanio. Ĝi diris ke Usono akceptos la francajn asertojn pri Sarlando, sed kondiĉe de tio: "Usono ne apogos ajnan atencon al teritorio kiu estas nediskuteble germana, aŭ ajnan dividadon de Germanio kiu ne estas vere dezirita fare de homoj koncernitaj. Ĝis nun, kiel Usono estas konscia, homoj de la Ruhr-regiono kaj de Rejnlando deziras resti unuigitaj kun la resto de Germanio. Kaj Usono ne kontraŭbatalos ilian deziron."
Superrigardo
[redakti | redakti fonton]La Ruhr-Interkonsento estis trudita al la (okcidentaj) germanoj kiel kondiĉo por permesado de ili fondi Federacian Respublikon Germanio. Per kontrolado de la produktado kaj distribuado de karbo kaj ŝtalo (t.e. kiom multe da karbo kaj ŝtalo la germanoj mem ricevus), la Internacia Institucio pri la Ruhr-regiono fakte kontrolis la tutan okcidentgermanan ekonomion, multe je malŝato de la germanoj. Ili estis tamen permesitaj sendi iliajn delegaciojn al la Institucio post la Petersberg-interkonsento.
Pri tio estiĝis disputo en novembro 1949 inter la kristandemokrata ĉefministro Konrad Adenauer kaj la socialdemokrata opozici-estro Kurt Schumacher; la lasta riproĉis al la ĉefministro esti ĉefministro de la aliancanoj. Sed la kristandemokrato vidis en la Institucio pri la Ruhr-regiono nur mallongtempan aranĝon, anstataŭigota iam per samrajtigita eŭropa kunlaboro.
Kun la okcidentgermana interkonsento igi la Eŭropan Komunumon pri Karbo kaj Ŝtalo ĉesigi la restriktojn truditajn fare de la Institucio pri la Ruhr-regiono, tiel ankaŭ certiganta francan sekurecon per eternigado de franca aliro al la Ruhr-karbo, la rolo de la Institucio pri la Ruhr-regiono estis transprenita fare de la EKKS.
Konsilio
[redakti | redakti fonton]La Institucio pri la Ruhr-regiono estis regata de konsilio kunmetita de la subskribintaj registaroj el la London interkonsento. La reprezentantoj de la aliancanoj ĉiu havis tri voĉojn, kaj la Benelukso-landoj havis poe unu voĉon. La interkonsento ankaŭ ebligis la aliĝon de Okupata Germanio tuj kiam ĝi formis registaron agnoskitan fare de la aliancanoj, kaj tiu rolo estis plenumita de Federacia Respubliko Germanio. Ekonomiaj kostoj estis dividitaj inter la membroj sur la bazo de voĉdonadorajtoj.
- Belgio, 1 voĉdono
- Francio, 3 voĉoj
- Luksemburgio, 1 voĉdono
- Nederlando, 1 voĉdono
- Britio, 3 voĉoj
- Usono, 3 voĉoj
- Federacia Respubliko Germanio, 3 voĉoj