Iranstila danco

Iranstila danco
filmo
Kina aperdato	2015
Ĝenro	mockumentary
Reĝisoro(j)	Farshad Aria
IMDb
	v • d • r

Iranstila danco (perse: رقص به سبک ایرانی, 'Raghs esti Sabke Irani') el la jaro 2015 estas sendependa nederlanda-irana filmo en falsdokumenta stilo, pri neleĝa rifuĝinto en Amsterdamo (Nederlando), verkita kaj produktita de Nafiss Nia kaj reĝisorita de Farshad Aria.

Intrigo

La filmo malfermiĝas per mallonga intervjua sceno, aŭdanta rifuĝintojn el malsamaj landoj kiuj ne ricevis permeson por resti en Nederlando. Roya, juna knabino el Irano estas la nura inter ili kiu atendas ankoraŭ por la decido de la enmigrada servo. Post kiam ŝia rifuĝinta aserto estas neniigita de la nederlanda enmigrada servo, Roya eniras kontraŭleĝan vivon sur la stratoj de Amsterdamo. Provanta kapti la spertojn de kontraŭleĝa rifuĝinto, la skipo de ĉi tiu dokumentofilmo sekvas Roya je iu distanco.

Rolantaro

Sarah Montazeri - [Roya]

Sahand Sahebdivani - [rakontanto]

Edon Rizvanolli - [Strata dancanto]

Skipo

Reĝisoro: Farshad Aria

Scenaristo / Produktisto: Nafiss Nia

Produktora manaĝero: Noëmi Vilchez

Kunhelpa direktoro: Saskia Kamphuis

DOP: Stefano Bertacchini

Filmisto: Stefano Bertacchini / Zeb Ngobese

Kunhelpa filmisto : Diederik Hijmans

Eldonisto : Mohammad Shirvani / Farshad Aria

Sono: Gerben Kokmeijer

Re-registranta miksisto: Jaim Sahuleka

Kolorigado : Marco De Stefanis

Muziko: Farid Sheek / Pejman Zahedian

Produktado

Post la unuaj montradoj kaj bazite sur la reagoj de la spektantaro la direktoro skribas:

"Unu el la plej oftaj demandoj kiujn homoj havis post rigardado de la filmo estis ĉu certaj partoj en la filmo estis fikcia rakonto aŭ dokumenta filmo. Sed mi ne havis alian elekton ol diri ke ĝi estas demando al kiu mi ne povas respondi, ĝuste ĉar ĝi estas io kio la spektantaro estas supozata ke ĝi pricerbumu mem. La dubo ĉirkaŭ la naturo de la filmo estas fakte integra parto de la spektosperto kiun ni provis krei en la filmo. Ĉu vero aŭ fikcio? Ĝi estas reflekto de la esencaj demandoj kiujn rifuĝintoj devas regule alfronti, pro la fakto ke iu ajn malfacile kredas iliajn rakontojn. Rifuĝinto estas ofte devigata diri la rakonton de lia aŭ ŝia pasinteco, ne nur al la aŭtoritatoj sed ankaŭ al ordinaraj homoj, eĉ jaroj post kiam ili akiris loĝejan permesilon kaj setlis. Sed ĉiufoje ke ili rakontas pri la pasinteco, ili vidas dubon en la vizaĝo de la aŭskultanto: ĉu tiu ĉi estas la vero aŭ fikcio? Lasante la decidon respondi al ĉi tiu demando al la spektantantoj mem, ni fakte provas alfronti ilin kun iliaj antaŭjuĝoj."^[1]