Saltu al enhavo

Sant’Erasmo

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Sant'Erasmo
insulo
La vilaĝo Sant'Erasmo Chiesa
La vilaĝo Sant'Erasmo Chiesa
La vilaĝo Sant'Erasmo Chiesa
insulo [+]

Ŝtato Italio
RegionoVeneto
MunicipoVenecio

Koordinatoj45° 27′ N, 12° 24′ O (mapo)45.45388888888912.403888888889
Akvokolektejo3,26 km² (326 ha) [+]
Areo3,26 km² (326 ha) [+]

Loĝantaro627 (10-a majo 2020)[1]
Denseco192,3 loĝ./km²

HorzonoMET (UTC+1)
- somera tempoMET (UTC+2)

Sant'Erasmo (Laguno de Venecio)
Sant'Erasmo (Laguno de Venecio)
DEC
Situo de Sant’Erasmo en Italio
Map
Sant'Erasmo
Vikimedia Komunejo:  Sant'Erasmo (island) [+]
vdr

La insulo Sant'Erasmo (nomita laŭ Erasmo de Antioĥio) estas la dua plej granda insulo (post Venecio) en la Venecia Laguno kaj estas uzata ĉefe por la provizado de legomoj de la urbo Venecio . Estas famaj la freŝaj artiŝokoj "castraure di Sant’Erasmo" kaj la verdaj, tre maldikaj asparagoj "spareselle".

La ĉefa vilaĝo Sant'Erasmo Chiesa situas meze de la insulo je la flanko de la laguno. La insulon oni povas atingi de Venecio per publika transporto.

Vastaj renovigaj laboroj estis faritaj sur la insulo ekde 2002, precipe sur la marbordaj fortikaĵoj. Ankaŭ multaj loĝejoj en la ĉefa vilaĝo estis renovigitaj por ĉesigi la elmigradon de la junuloj. Sant'Erasmo nuntempe havas proksimume 630 loĝantojn (2020), multaj el kiuj ĉiutage iras al Murano (vitrofabrikoj) aŭ Venecio (turismo). El la censo de 2011 rezultis sur la 3.26   km² granda insulo 771 konstantaj loĝantoj, 253 en la ĉefa vilaĝo kun la sama nomo (ankaŭ nomata Sant'Erasmo Chiesa) kaj la aliaj en disaj loĝkonstruaĵoj, kiuj ne estas asignitaj al setlejo. [2] La vegetalaj kampoj estas ĉefe irigaciataj per mallarĝaj kanaloj - le barene - kiuj estas plenigitaj per la saleca akvo de la laguno per sistemo de seruroj.

De la vaporetto-haltejo, Sant'Erasmo Capannone, oni povas atingi en kvaron-hora promenado la "Torre Massimiliano", malnova pafileg-turo el brikoj el la periodo dum kiu Venecio estis regata de Aŭstrio-Hungario. Post jaroj de kadukiĝo, estis trovata grupo de investantoj, kiuj amplekse restarigis la turon kaj transformis ĝin en kulturan kaj ekspozician centron.

Ĉe la norda pinto de la insulo (Punta Vela) estas restaĵoj de iamaj fortikaĵoj kiuj malrapide kadukiĝas. Iuj el la disaj domoj estas provizore loĝataj de artistoj.