Nicolae Ceaușescu: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
JAnDbot (diskuto | kontribuoj) e roboto modifo de: id:Nicolae Ceauşescu |
Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 11: | Linio 11: | ||
'''Nicolae CEAUŞESCU''' ([[1918]] – [[1989]]). |
'''Nicolae CEAUŞESCU''' ([[1918]] – [[1989]]). |
||
La plej supera reprezentanto de [[Rumanio]] ekde |
La plej supera reprezentanto de [[Rumanio]] ekde la mezoo de la 60-aj ĝis la fino de la 80-aj jaroj de la [[20-a jarcento]], dogma [[komunismo|komunisto]], kiu ja ŝirmis sian landon kontraŭ troa dependeco je [[Sovetunio]], sed li mem regis ĝin kun ekstrema bruteco. En la jaro [[1989]] li estis ekzekutita de revolucia tribunalo. |
||
Nicolae Ceauşescu naskiĝis la [[26-a de januaro|26-an de januaro]] |
Nicolae Ceauşescu naskiĝis la [[26-a de januaro|26-an de januaro]] [[1918]] en la rumana vilaĝo [[Scorniceşti]]. En la 30-aj jaroj li fariĝis konvinkita komunisto kaj estis pro siaj aktivecoj ripete malliberigita. En la jaro [[1939]] li edziĝis al [[Elena Petrescu]], kiu konsentis kun liaj politikaj opinioj. Post la jaro [[1940]] li troviĝis en arestejo komune kun la komunista ĉefulo [[Gheorghe Gheorghiu-Dej]] kaj li fariĝis lia lernanto. |
||
En la jaro [[1944]], mallongtempe antaŭ tio, antaŭ ol [[Ruĝa Armeo]] eniris [[Rumanio|Rumanion]], Ceauşescu fuĝis el la karcero. En la jaroj [[1944]] – [[1945]] li estis sekretario de Asocio de Komunisma Junularo kaj en la jaro [[1945]] li fariĝis kandidato de centra komitato de la komunisma partio. Post la jaro [[1947]], kiam en la lando estis enpraktikigita komunisma reĝimo, li estis en funkcio de ministro de [[agrikulturo]] ([[1948]] – [[1950]]) kaj vicministro de nacia defendo ([[1950]] – [[1954]]) kun rango de [[generalmajoro]]. Post tio, kiam lia instruisto Gheorghiu-Dej fariĝis la unua sekretario de la partio (en la jaro [[1955]]), li antaŭenpaŝis je dua ŝtupo en la partia hierarkio kiel ano de politburoo kaj ĉefo de la sekretariejo. Post morto de Gheorghiu-Dej en la jaro [[1965]] li enfruntiĝis en la partio anstataŭ li kaj du jaroj post tio li estis elektita kiel kapo de la ŝtato. |
En la jaro [[1944]], mallongtempe antaŭ tio, antaŭ ol [[Ruĝa Armeo]] eniris [[Rumanio|Rumanion]], Ceauşescu fuĝis el la karcero. En la jaroj [[1944]] – [[1945]] li estis sekretario de Asocio de Komunisma Junularo kaj en la jaro [[1945]] li fariĝis kandidato de centra komitato de la komunisma partio. Post la jaro [[1947]], kiam en la lando estis enpraktikigita komunisma reĝimo, li estis en funkcio de ministro de [[agrikulturo]] ([[1948]] – [[1950]]) kaj vicministro de nacia defendo ([[1950]] – [[1954]]) kun rango de [[generalmajoro]]. Post tio, kiam lia instruisto Gheorghiu-Dej fariĝis la unua sekretario de la partio (en la jaro [[1955]]), li antaŭenpaŝis je dua ŝtupo en la partia hierarkio kiel ano de la politburoo kaj ĉefo de la sekretariejo. Post morto de Gheorghiu-Dej en la jaro [[1965]] li enfruntiĝis en la partio anstataŭ li kaj du jaroj post tio li estis elektita kiel kapo de la ŝtato. |
||
Kiel prezidanto de ŝtata konsilantaro – ekde la jaro [[1974]] prezidento – de [[Rumana Socialisma Respubliko]] li tenis rigidan komunisman |
Kiel prezidanto de ŝtata konsilantaro – ekde la jaro [[1974]] prezidento – de [[Rumana Socialisma Respubliko]] li tenis rigidan komunisman kurson. Malgraŭe li retenis grandan sendependecon de [[Sovetunio]]. En la jaro [[1968]] li fakte retiriĝis el [[Varsovia Kontrakto]], post tio, kiam li rifuzis invadon de [[Ĉeĥoslovakio]], kaj en la jaro [[1979]] li dure kondamnis la sovetan invadon de [[Afganistano]]. |
||
Sed la sendependa eksterlanda politiko ne signifis, ke Ceauşescu ekzemple nur malproksime koketis en interlanda politika tereno kun ideo |
Sed la sendependa eksterlanda politiko ne signifis, ke Ceauşescu ekzemple nur malproksime koketis en interlanda politika tereno kun la ideo de [[demokratio]]. Lia reĝimo apartenis al la plej duraj inter la eŭropaj komunismaj reĝimoj. Li apogis sin precipe je timigata sekreta polico, kiu kontrolis informrimedojn kaj en nasko ĝi persekutis plej malgrandan indikon de opoziciaj klopodoj. En la 70-aj jaroj Ceauşescu komencis programon de troa industriigo (en tio li estis simila al [[Iosif Stalin|Stalin]] en la 30-a jaroj), pro kiu la lando pagis per grandega ŝuldiĝo. Por repagi la bonhavaĵojn, Ceauşescu komencis grandanime eksporti agrikulturan produktaron, malgraŭ tio ke lia propra nacio suferis pro manko de nutraĵoj, movigsubstancoj kaj aliaj produktoj. Dum [[Rumanio]] falis en malriĉecon kaj malhavon, la diktatoro kaj lia edzino kulturis la propran kulton de personeco. Ceauşescu senhonte preferigis siajn parencojn kaj li certigis al la propra edzino kaj ankaŭ al ceteraj familianoj influhavajn kaj profitdonajn postenojn. |
||
La reĝimo krimis unu maljustaĵojn post la alia (ekster alia estis komencita kampanjo por likvido de miloj da vilaĝoj, kies agrikultura loĝantaro estis translokigata en stalinajn loĝdomarojn) kaj en la lando fortiĝis spite al la bruta reprezalio rezisto. La [[17-a de decembro|17-an de decembro]] de [[1989]] la sekreta polico komencis laŭ ordono de Ceauşescu pafadon en demonstrantojn en urbo [[Timişoara]]. La demonstrantoj ĉifoje ne igis sin timigi kaj la protestoj disvastiĝis eĉ en [[Bukareŝto|Bukareŝton]], ĉefurbon de [[Rumanio]]. La [[22-a de decembro|22-an de decembro]] eksplodis amasaj dizertadoj de armeaj taĉmentoj, kiuj aliĝadis en la flankon de opozicio. Ceauşescu kun edzino Elena provis fuĝi el la ĉefurbo en [[helikoptero]], sed ili estis kaptitaj kaj post rapida juĝo antaŭ armea tribunalo ili estis pafmortigitaj. Tiel okazis la [[25-a de decembro|25-an de decembro]] de [[1989]]. |
La reĝimo krimis unu maljustaĵojn post la alia (ekster alia estis komencita kampanjo por likvido de miloj da vilaĝoj, kies agrikultura loĝantaro estis translokigata en stalinajn loĝdomarojn) kaj en la lando fortiĝis spite al la bruta reprezalio rezisto. La [[17-a de decembro|17-an de decembro]] de [[1989]] la sekreta polico komencis laŭ ordono de Ceauşescu pafadon en demonstrantojn en urbo [[Timişoara]]. La demonstrantoj ĉifoje ne igis sin timigi kaj la protestoj disvastiĝis eĉ en [[Bukareŝto|Bukareŝton]], ĉefurbon de [[Rumanio]]. La [[22-a de decembro|22-an de decembro]] eksplodis amasaj dizertadoj de armeaj taĉmentoj, kiuj aliĝadis en la flankon de opozicio. Ceauşescu kun edzino Elena provis fuĝi el la ĉefurbo en [[helikoptero]], sed ili estis kaptitaj kaj post rapida juĝo antaŭ armea tribunalo ili estis pafmortigitaj. Tiel okazis la [[25-a de decembro|25-an de decembro]] de [[1989]]. |
||
Kiel registrite je 11:37, 7 apr. 2008
Ŝablono:Info Homoj Nicolae CEAUŞESCU (1918 – 1989).
La plej supera reprezentanto de Rumanio ekde la mezoo de la 60-aj ĝis la fino de la 80-aj jaroj de la 20-a jarcento, dogma komunisto, kiu ja ŝirmis sian landon kontraŭ troa dependeco je Sovetunio, sed li mem regis ĝin kun ekstrema bruteco. En la jaro 1989 li estis ekzekutita de revolucia tribunalo.
Nicolae Ceauşescu naskiĝis la 26-an de januaro 1918 en la rumana vilaĝo Scorniceşti. En la 30-aj jaroj li fariĝis konvinkita komunisto kaj estis pro siaj aktivecoj ripete malliberigita. En la jaro 1939 li edziĝis al Elena Petrescu, kiu konsentis kun liaj politikaj opinioj. Post la jaro 1940 li troviĝis en arestejo komune kun la komunista ĉefulo Gheorghe Gheorghiu-Dej kaj li fariĝis lia lernanto.
En la jaro 1944, mallongtempe antaŭ tio, antaŭ ol Ruĝa Armeo eniris Rumanion, Ceauşescu fuĝis el la karcero. En la jaroj 1944 – 1945 li estis sekretario de Asocio de Komunisma Junularo kaj en la jaro 1945 li fariĝis kandidato de centra komitato de la komunisma partio. Post la jaro 1947, kiam en la lando estis enpraktikigita komunisma reĝimo, li estis en funkcio de ministro de agrikulturo (1948 – 1950) kaj vicministro de nacia defendo (1950 – 1954) kun rango de generalmajoro. Post tio, kiam lia instruisto Gheorghiu-Dej fariĝis la unua sekretario de la partio (en la jaro 1955), li antaŭenpaŝis je dua ŝtupo en la partia hierarkio kiel ano de la politburoo kaj ĉefo de la sekretariejo. Post morto de Gheorghiu-Dej en la jaro 1965 li enfruntiĝis en la partio anstataŭ li kaj du jaroj post tio li estis elektita kiel kapo de la ŝtato.
Kiel prezidanto de ŝtata konsilantaro – ekde la jaro 1974 prezidento – de Rumana Socialisma Respubliko li tenis rigidan komunisman kurson. Malgraŭe li retenis grandan sendependecon de Sovetunio. En la jaro 1968 li fakte retiriĝis el Varsovia Kontrakto, post tio, kiam li rifuzis invadon de Ĉeĥoslovakio, kaj en la jaro 1979 li dure kondamnis la sovetan invadon de Afganistano.
Sed la sendependa eksterlanda politiko ne signifis, ke Ceauşescu ekzemple nur malproksime koketis en interlanda politika tereno kun la ideo de demokratio. Lia reĝimo apartenis al la plej duraj inter la eŭropaj komunismaj reĝimoj. Li apogis sin precipe je timigata sekreta polico, kiu kontrolis informrimedojn kaj en nasko ĝi persekutis plej malgrandan indikon de opoziciaj klopodoj. En la 70-aj jaroj Ceauşescu komencis programon de troa industriigo (en tio li estis simila al Stalin en la 30-a jaroj), pro kiu la lando pagis per grandega ŝuldiĝo. Por repagi la bonhavaĵojn, Ceauşescu komencis grandanime eksporti agrikulturan produktaron, malgraŭ tio ke lia propra nacio suferis pro manko de nutraĵoj, movigsubstancoj kaj aliaj produktoj. Dum Rumanio falis en malriĉecon kaj malhavon, la diktatoro kaj lia edzino kulturis la propran kulton de personeco. Ceauşescu senhonte preferigis siajn parencojn kaj li certigis al la propra edzino kaj ankaŭ al ceteraj familianoj influhavajn kaj profitdonajn postenojn.
La reĝimo krimis unu maljustaĵojn post la alia (ekster alia estis komencita kampanjo por likvido de miloj da vilaĝoj, kies agrikultura loĝantaro estis translokigata en stalinajn loĝdomarojn) kaj en la lando fortiĝis spite al la bruta reprezalio rezisto. La 17-an de decembro de 1989 la sekreta polico komencis laŭ ordono de Ceauşescu pafadon en demonstrantojn en urbo Timişoara. La demonstrantoj ĉifoje ne igis sin timigi kaj la protestoj disvastiĝis eĉ en Bukareŝton, ĉefurbon de Rumanio. La 22-an de decembro eksplodis amasaj dizertadoj de armeaj taĉmentoj, kiuj aliĝadis en la flankon de opozicio. Ceauşescu kun edzino Elena provis fuĝi el la ĉefurbo en helikoptero, sed ili estis kaptitaj kaj post rapida juĝo antaŭ armea tribunalo ili estis pafmortigitaj. Tiel okazis la 25-an de decembro de 1989.
