Poliklorizita bifenilo

Poliklorizita bifenilo (PKB aŭ PCB) estas grupo de venenaj substancoj, kiu uzatis ĝis la 1980-aj jaroj ĉefe en transformatoroj, elektraj kondensatoroj, en hidraŭlikaj ekipaĵoj, kiel moligaĵo en lakoj, densaĵoj kaj plastoj. PKB-j apartenas al la 12 plej konata organika venenaĵo, kiuj estas malpermesitaj laŭ la Stokholma Konvencio, la 22-an de majo en 2001.

PKBj estas flavetaj, preskaŭ senodoraj likvaĵoj kaj apartenas al grupo de BAG-kemiaĵoj.

Ili havas bifenilan bazan struktruron (du benzolaj ringoj interligitaj per simpla ligo) ĉe kiu pluraj hidrogenatomoj estas anstataŭitaj per kloratomo. Ekzistas 209 izomeroj sed el tiuj komerca produkto estas nur 20-60.

Poliklorizita bifenilo estas termike kaj kemie stabila, malfacile ekflamebla, elektre ne kondukanta kaj superhidrofoba. La biologia malkonstruo okazas ĉe altklorizita PKB-j inter anaerobaj cirkonstancoj, en kiu la kloratomo uaztas kiel elektron-akceptanto. Malpli klorizitaj PKBj estas aerobe malkonstruataj. Ili apenaŭ malkonstruiĝas biologie. Post amasa veneiĝo kun PKB-kontaminitaj organismoj en 1968 en Japanio, PKBj estis malpermesitaj unuafoje en publikaj sistemoj en 1978 kaj en 1989 ĝenerale. Post fino de transira tempo en 1999, oni devas sciigi pri PKB-efikoj kaj ĝin trakti kiel danĝeran rubon.

efikoj je la sano

Krom la kronikaj toksikaj efikoj (klorakneo, harelfalo kaj hiperpigmentiziĝo), hormonaj perturboj, PKBj estas suspektitaj pri kanceriga efiko.

Ĝi povas akumuliĝi kaj estas toveblaj tra la nutroĉeno eĉ en fiŝoj en Antarkto kaj patrina lakto.

PCB-gvidlinio

limvaloroj por PCB: 300 kaj 3000 ng/m³ eja aero).

• super 3000 ng/m³, tuj ĉesigi la tiean funkciadon.
• super 300 ng/m³, traaerumi, likvidi la damaĝan fonton
• sub 300 ng/m³ sendanĝera.