Édouard Lockroy
Édouard Lockroy | |
---|---|
Persona informo | |
Naskiĝo | 18-an de julio 1838 en Parizo |
Morto | 22-an de novembro 1913 (75-jaraĝa) en Parizo |
Tombo | Tombejo Père-Lachaise |
Lingvoj | franca |
Ŝtataneco | Francio |
Subskribo | |
Familio | |
Patro | Lockroy |
Edz(in)o | Alice Lehaene |
Okupo | |
Okupo | politikisto • ĵurnalisto • ministro |
Édouard LOCKROY (18a de julio 1838 – 22a de novembro 1913) estis franca politikisto.
Li ekstudis arton, sed en 1860 enlistigis kiel volontulo kun Garibaldi. La venontajn tri jarojn li pasigis en Sirio kiel sekretario de Ernest Renan, kaj reveninte al Parizo li iĝis aktivula ĵurnalisto kontraŭ la Dua Franca Imperio en la gazetoj Le Figaro, Diable à quatre, kaj finfine en Le Rappel, kun kiu lia nomo estis tre konektita. Li komandis batalionon dum la Sieĝo de Parizo, kaj en Februaro 1871 li estis elektita deputito de la Nacia Asembleo kie li estis en la ekstrema maldekstro kaj protestis kontraŭ la aliro al paco.[1]
Kiam li estis ministro pri komerco kaj industrio, li faris la unuajn aranĝojn por la Ekspozicio de 1889, kaj per ingenia letero li defendis la starigon de la Eiffel Turo kontraŭ la artistaro de Parizo.[2]
Verkoj[redakti | redakti fonton]
Lockroy estis arda kaj sukcesa defendanto de forta ŝiparmea politiko, por kio li publikigis ekzemple:
- La Marine de Guerre (1890)
- Six mois rue Royale (1897)
- La Défense navale (1900)
- Du Weser à la Vistula (1901)
- Les Marines française et allemande (1904)
- Le Programme naval (1906)
Notoj[redakti | redakti fonton]
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Chisholm, Hugh, eld. (1911). "Lockroy, Édouard". Encyclopædia Britannica. 16 (11a eld.). Cambridge University Press. pp. 854–855.