Sinfremdiĝo
Sinfremdiĝo, aŭ Mem-alieniĝo, estas koncepto elpensita fare de Karl Marx kaj poste evoluigita de Melvin Seeman, kiu priskribas kvin psikologiajn kondiĉojn kiuj karakterizas la fenomenon.[1] Marx notis, ke mem-fremdiĝo estas "la fremdiĝo de la individuo for de sia esenco, la perdo de la objektiva kapablo de persono, kaj la perdo de la percepto de realeco kiel mem-malkovro, esprimo de sia naturo, objektivigo kaj realigo." [2] Mem-alieniĝo okazas kiam la individuo sentiĝas fremda de aliaj kaj de socio kiel tutaĵo. La individuo povas sentiĝi fremda de sia laboro, ĉar li ne sentas, ke lia laboro havas signifon, kaj tial perdas la senton de memo en la laborejo. Mem-alieniĝo kontribuas al elĉerpiĝo ĉe la laboro kaj multe da streso.[3]
Sociologiaj konceptoj[redakti | redakti fonton]
Karlo Markso[redakti | redakti fonton]
En la teorio de fremdiĝo de Marx, li deklaras, ke mem-fremdiĝo estas la sento esti fremdigita de homoj kaj aĵoj ĉirkaŭ oni.[2] La teorio de Karl Marx fokusiĝis pri la aspekto de mem-alieniĝo en homa laboro. Laŭ li, memfremdiĝo estas la fremdiĝo de la individuo de si mem kaj de siaj sentoj, la perdo de sia celo, la objektivigo de si kaj la pensado, ke li ne estas sufiĉe bona por realigi siajn celojn en la mondo. Eĉ se la individuo neas memfremdiĝon, tio povas konfirmi tion; kiam la neo mem estas parto de la fenomeno. Marx deklaras, ke la sento de mem-fremdiĝo estas signifa faktoro en fremdiĝo.
Melvin Seeman[redakti | redakti fonton]
Melvin Seeman difinis la signifon de fremdiĝo en sia libro Pri la signifo de fremdiĝo (1959). Seeman provizas plurajn ĉefajn trajtojn de fremdiĝo: senpoveco, manko de signifo, manko de normaleco, mem-izolado kaj fremdiĝo.[4] Memfremdiĝo rilate al socio okazas kiam socio ne permesas plenan sinesprimon. Kondiĉo akompanata de malsekureco en la kapablo plenumi sociajn atendojn en diversaj aspektoj de la memo. Laŭ li, fremdiĝo estas akompanata de perdo de fiero kaj de kontento pro laboro.
Robert K. Merton[redakti | redakti fonton]
Robert K. Merton ne rekte difinas memfremdiĝon en sia teorio de devio, sed ĝi traktas la ligon inter kulturaj celoj, kiel homaj ideoj kaj aspiroj, kaj la instituciaj rimedoj, kiuj esprimas la agojn kiujn homoj faras por atingi tiujn aspirojn.[5] Merton indikas situacion kie la rimedoj estas adoptitaj fare de la individuo sed ne la celoj. En ĉi tiu stato la vivo fariĝas ceremonia kaj mankas ĝenerala celo. Homoj laboras ĉar ili scias, ke ili devas, ne ĉar ili havas celon aŭ kialon, ke ili faras la laboron.
Arlie Russell Hochschild[redakti | redakti fonton]
Arlie Russell Hochschild difinis emociajn aksojn kondukantajn al sento de memfremdiĝo. Ĉi tio okazas kiam en la laboro oni atendas konduti en certa maniero, kiu ne kongruas kun oniaj sentoj kaj donas la plej bonan klientan servon, eĉ se oni ne sentas, kiel oni agas. Ĉi tio povas esti montrita per rideto ĉiama kaj feliĉa konduto dum oni provizas klientan servon. Ekzemple, onia estro povas diri al oni "lasu viajn problemojn hejme", tio signifas, ke oni devus agi kvazaŭ nenio malbonas eĉ se oni sentas sin terura. Hochschild uzas la ekzemplon de Delta gestevardoj kaj kiel ili estas devontigitaj konservi artefarite pozitivan humoron dum sia labortago. Ĉi tio, malgraŭ ilia elĉerpiĝo kaj kio okazas en iliaj realaj vivoj, tio kio kaŭzas malligon de emocioj kaj senton de memfremdiĝo.
En la laborejo[redakti | redakti fonton]
Memfremdiĝo en la mondo de laboro estas esprimita en la sento, ke la laboro estas farita nur por salajro, aŭ por plaĉi al aliaj.[4] Mem-fremdiĝo kaj sensignifeco povas provoki diversajn formojn de mensa aflikto kaj povas esti akompanita per simptomoj de elĉerpiĝo, aŭ streso kiuj difektas funkciajn kapablojn.[3] Laŭ la alieniĝteorio de Marx, laboristo povas sentiĝi fremda de laboro, de produktado, kaj de aliaj laboristoj.[2] Tio signifas perdon de intereso en laboro, kiu povas redukti produktivecon kaj kaŭzi fremdiĝon de aliaj laboristoj. La individuo ne sentas, ke li estas parto de la laborejo, kaj tial izolas sin kaj de sia laboro kaj aliaj.
Adoleskaĝo[redakti | redakti fonton]
Memfremdiĝo okazas ĉe multaj adoleskantoj, kiuj suferas pro malalta memestimo. Ili povas sentiĝi enuigitaj de vivo kaj sentas, ke ili ne havas celon.[6] Sen celo, ĉi tiuj adoleskantoj povas senti kvazaŭ neniu ĉirkaŭ ili komprenas ilin, kaj ili povas iĝi fremdaj de si mem. Ĉi tiu situacio povas konduki al malpliigo de lernejaj akademiaj atingoj, kiuj okazas sen celo, deziro fari hejmtaskojn aŭ amikecojn.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Merwin, Richard. (1970) Alienation from society, self estrangement, and personality characteristics from the MMP1 in normals and schizophrenics. University of Massachusetts Amherst..
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Marx, Karl. (1844) Economic and Philosophic Manuscripts of 1844.
- ↑ 3,0 3,1 “The relationship between feelings of alienation and burnout in social work”, Families in Society 75 (4).
- ↑ 4,0 4,1 “{{{Titolo}}}”. doi:10.2307/2088565.
- ↑ (1938) “Social Structure and Anomie”, American Sociology Review 3 (5), p. 672–682.
- ↑ “School Alienation: Gender, Socio-economic Status and Anger in High School Adolescents”, Kuram Ve Uygulamada Egitim Bilimleri 6 (3).