Camino de perfección (pasión mística)
| Camino de perfección (pasión mística) | |
|---|---|
| literatura verko | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | Pío Baroja |
| Lingvoj | |
| Lingvo | hispana lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 1902 |
Perfektiga vojo (mistika pasio) estas romano verkita en la hispana en 1902 de la hispana verkisto Pío Baroja. Ĝi konsistas el 60 titolitaj ĉapitroj kaj situas en unu el la aŭtoraj serioj aŭ trilogioj nomitaj La vida fantástica (La fantasta vivo), kiu ankaŭ inkludis: Aventuras, inventos y mixtificaciones de Silvestre Paradox kaj Paradox rey. Ĝi estas unu el la romanoj grupigitaj sub la etikedo de romanoj de 1902 kiu renovigis la hispanan literaturon de la komenco de la dudeka jarcento.
La romano estas specimeno de la hispana socio de la komenco de la 20a jarcento, ĝi portretas sociologiajn elementojn, kiel la malriĉeco, kaj la ĝenerala situacio de la tiea kaj tiama socio tiel ekonomia kiel kultura, la barbareco kaj la malkontento de la popolo. La ĉeesto de la filozofio de Schopenhauer kaj Nietzsche estas evidenta, precipe en estetikaj kaj mistikaj aŭ religiaj aludoj.
Intrigo[redakti | redakti fonton]
La ĉefrolulo, Fernando Ossorio, estas konfuzita junulo kun turmentita animo, pro forta ekzistadismo, ĉar liaj spertoj ĉiam estis ligitaj al morto. La rolulojn kiujn li renkontas estas ĝenerale ideoj, aŭ reprezentas la socian aŭ profesian kategorion pri kiu Baroja havas ion por diri. Fernando entreprenas vojaĝon kun celo, sufiĉe puriga, de Madrido al Levante, nome la orienta parto de Hispanio, dum kiu li provas venki siajn mensajn malekvilibrojn kaj sian maldiligenton, orientigi sin al volo kaj ago kaj reakiri perditan kontakton kun la naturo. Kvankam li ne emas esti atinginta ĝin, estas fine kie li rimarkas, ke ĉio, kio okazis, lia tuta vojaĝo, helpis lin kompreni, ke li estas decidita atingi tion, kion li volas kaj ke li havas la forton por fini sian vojaĝon. Daŭrigante ĉi tiun kontraŭreligian sintenon, en Madrido, estante kun Laura (ŝia onklino), ŝi proponas kisi kaj karesi lin ene de la preĝejo de Sankta Andreo, Laura faras skandalon kaj atentigas la ĉeeston de Kristo. Fernando nokte havas halucinon kaj komencas vidi Kriston, kiu rigardis lin: “Li ne estis vivanta Kristo el karno, nek bildo de Kristo; li estis mumio Kristo (…), kiu ŝajnis esti resurektita el la mortintoj, kun pruntita karno, ostoj kaj haroj".