Erwin Gatz

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Erwin Gatz
Persona informo
Naskiĝo 4-an de majo 1933 (1933-05-04)
en Aachen
Morto 8-an de majo 2011 (2011-05-08) (78-jaraĝa)
en Mastriĥto
Lingvoj germana
Ŝtataneco Germanio
Okupo
Okupo historiisto de kristanismo • teologo • universitata instruisto • katolika sacerdoto
v • d • r
tombo de Gatz en Romo

Erwin GATZ (naskiĝinta la 4-an de majo 1933 en Akeno, mortinta la 8-an de majo 2011 en Mastriĥto) estis germana eklezihistoriisto kaj romkatolika pastro. Inter 1975 kaj 2010 li rektoris ĉe Tombejo de Germanoj kaj Flandroj en Romo.

Vivo[redakti | redakti fonton]

Gatz studis inter 1953 kaj 1961 teologion kaj historion ĉe la universitatoj de Bonn, Munkeno kaj Akeno. La 12-an de marto 1960 en Akeno li ordiniĝis sacerdotecen.[1] Post teologia doktoriĝo en 1961 ĉe Hubert Jedin li animozorgantis dekon da jaroj en Grefrath kaj Düren. En 1970 li habilitiĝis pri postmezepoka kaj nuntempa ĉe Eduard Hegel de la Bonna universitato. Inter 1971 kaj 1975 Gatz aktivis kiel akademia konsilisto ĉe la bonna eklezihistoria universitatinstituto; inter 1973 kaj 1975 li profesoris Bonne samfake.

Vokiĝo de 1975 irigis lin Romon kie li estru la vatikanurban komplekson de la Tombejo de la Germanaj kaj Flandroj (Campo Santo Teutonico) kaj estu afergvidanto de la roma filio de Görres-societo. Samtempe Gatz estis rektoro de la samloka Preĝejo Mario de Pieco kaj de la Arkifratio de la Dolorplena Dipatrino. Posteulo lia rilate al Campo Santo fariĝis en decembro 2010 Hans-Peter Fischer el Frajburgo,[2], rilate al la instituto de Görres-societo Stefan Heid.

En 1981 Gatz, estante profesoro en Bonn ekde 1980, komencis gastprofesorecon ĉe Pontifika Gregoria Universitato. Post la emeritiĝo li loĝis en sia naskiĝurbo. Li mortis post korkolapso dum ekskurso en la nederlanda Mergellando.[3] Oni entombigis lin Rome. Gatz krome estis ano de la Kavalira Ordeno de la Sankta Tombo en Jerusalemo.

Graveco kaj honoroj[redakti | redakti fonton]

Gatz famiĝis verkinte multajn sciencajn esplorrojn, aparte pri arthistorio, karitataj organizaĵoj, sociala engaĝiĝo de la Eklezio en al 19-a kaj 20-a jarcentoj. Fundamentaj referencverkoj iĝis la kvin volumoj de Bischofslexikon (pri episkopoj) kaj la du de Bistumslexikon (pri diocezoj).

En 1977 nomumis lin Paŭlo la 6-a papa honorprelato. Benedikto la 16-a nomumis lin en 2008 eĉ apostola protonotario.[4]

Verkoj (elekto)[redakti | redakti fonton]

Aŭtorece[redakti | redakti fonton]

  • Aus meinem Leben. Schnell & Steiner Verlag, Regensburg 2010, ISBN 978-3-7954-2373-5
  • Atlas zur Kirche in Geschichte und Gegenwart. Heiliges Römisches Reich – Deutschsprachige Länder. Schnell & Steiner, Regensburg 2009, ISBN 978-3-7954-2181-6.
  • Die katholische Kirche in Deutschland im 20. Jahrhundert. Herder, Freiburg/B. 2009, ISBN 978-3-451-30129-2.
  • Roma Christiana. Vatikan, Rom, römisches Umland. Ein kunst- und kulturgeschichtlicher Führer über den Vatikan und die Stadt Rom. Tria eldono. Schnell & Steiner, Regensburg 2008, ISBN 978-3-7954-2054-3.
  • Kirche und Krankenpflege im 19. Jahrhundert. Katholische Bewegung und karitativer Aufbruch in den preußischen Provinzen Rheinland und Westfalen. Schöningh, Paderborn 1971, ISBN 3-506-73100-9 (=habilitiĝo, Bonn 1970).
  • Rheinische Volksmission im 19. Jahrhundert. Dargestellt am Beispiel des Erzbistums Köln. Ein Beitrag zur Geschichte der Seelsorge im Zeitalter der katholischen Bewegung (= Studien zur Kölner Kirchengeschichte, Bd. 7). Schwann, Düsseldorf 1963 (zugl. Dissertation, Universität Bonn 1961).

Eldonistece[redakti | redakti fonton]

  • Die Bischöfe der deutschsprachigen Länder. Ein biographisches Lexikon. Duncker & Humblot, Berlin 1983/2002
  1. 1785/1803 bis 1945. 1983, ISBN 3-428-05447-4.
  2. 1945 bis 2001. 2002, ISBN 3-428-10684-9.
  • Geschichte des kirchlichen Lebens in den deutschsprachigen Ländern seit dem Ende des 18. Jahrhunderts. Herder, Freiburg/B. 1991/2008
  1. Die Bistümer und ihre Pfarreien. 1991, ISBN 3-451-22166-7.
  2. Kirche und Muttersprache. Auslandsseelsorge, nichtdeutschsprachige Volksgruppen. 1992, ISBN 3-451-22882-3.
  3. Katholiken in der Minderheit. Diaspora, ökumenische Bewegung, Mission. 1993, ISBN 3-451-23227-8.
  4. Der Diözesanklerus. 1995, ISBN 3-451-23444-0.
  5. Caritas und Soziale Dienste. 1997, ISBN 3-451-26217-7.
  6. Die Kirchenfinanzen. 2000, ISBN 3-451-26217-7.
  7. Klöster und Ordensgemeinschaften. 2006, ISBN 3-451-23669-9.
  8. Laien in der Kirche. 2008, ISBN 978-3-451-23676-1.
  • Kirche und Katholizismus seit 1945. Schöningh, Paderborn 1998/2010
  1. Mittel-, West- und Nordeuropa. 1998, ISBN 3-506-74460-7.
  2. Ostmittel-, Ost- und Südosteuropa. 1999, Falsa ISBN 3-506-74461-3.
  3. Italien und Spanien. 2005, ISBN 3-506-74462-3.
  4. Die britischen Inseln und Nordamerika. 2002, ISBN 3-506-74463-1.
  5. Die Länder Asiens. 2003, ISBN 3-506-74464-X.
  6. Lateinamerika und Karibik. 2009, ISBN 978-3-506-74466-1.
  7. Naher Osten und Nordafrika. 2010, ISBN 978-3-506-74465-4.
  • Die Bischöfe des Heiligen Römischen Reiches. Ein biographisches Lexikon. Duncker & Humblot, Berlin 1990–2001
  1. 1198 bis 1448. 2001, ISBN 3-428-10303-3 (enhavo[rompita ligilo]).
  2. 1448 bis 1648. 1996, ISBN 3-428-08422-5.
  3. 1648 bis 1803. 1990, ISBN 3-428-06763-0.
  • Die Bistümer des Heiligen Römischen Reiches. Von ihren Anfängen bis zur Säkularisation. Herder, Freiburg/B. 2004, ISBN 3-451-28075-2.
  • Die Bistümer der deutschsprachigen Länder. Von der Säkularisation bis zur Gegenwart. Ein historisches Lexikon. Herder, Freiburg/B. 2005, ISBN 3-451-28620-3.

Literaturo[redakti | redakti fonton]

  • Clemens Brodkorb: Erwin Gatz (1933–2011). Leben und Werk im Überblick. Ĉe: Clemens Brodkorb, Dominik Burkar (eld.): Neue Aspekte einer Geschichte des kirchlichen Lebens. Zum 10. Todestag von Erwin Gatz, Schnell und Steiner, Regensburg 2021, p. 19–50.
  • Dominik Burkard: "Erwin Gatz (1933–2011). Der Mensch, der Wissenschaftler". Ĉe: Geschichtsverein für das Bistum Aachen e.V. (eld.): Historiker aus dem Bistum Aachen. Sieben Lebensbilder, Neustadt an der Aisch 2022, p. 119–131.

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ pri Gatz ĉe Görres-Gesellschaft[rompita ligilo].
  2. ↑ "Rektorenwechsel am Campo Santo Teutonico." Ĉe: kath.net, 9.12.2010
  3. ↑ "Erwin Gatz gestorben." Ĉe: Radio Vatikana, 9.5.2011.
  4. ↑ "Erwin Gatz wird Apostolischer Protonotar."
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Erwin_Gatz&oldid=8128682"