Gilovo (kvartalo)

	Gilovo; (Гилёво)
	kvartalo
mikrodistrikto
	Oficiala nomo: Гилёво
Lando	Rusio
Ŝtato	Tjumena provinco
Regiono	Urala federacia regiono
Distrikto	Tjumeno
Rivero	Kluĉi, lago Krivoje
Situo	Gilovo
- koordinatoj	57° 07′ 18″ N 65° 38′ 18″ O / 57.12167 °N, 65.63833 °O (mapo)
Loĝantaro	(1989)
Horzono	UTC+5
Poŝtkodo	627118
Aŭtokodo	72
Telefonkodo	+7 3452
	Gilovo (kvartalo) (Rusio)
	Situo kadre de Rusio
	Gilovo (kvartalo) (Tjumena provinco)
	Situo kadre de Tjumena provinco
	v • d • r

Koordinatoj: 57° 07′ 18″ N 65° 38′ 18″ O / 57.12167 °N, 65.63833 °O (mapo)

Gilovo (ruse Гилёво, foje ankaŭ Гилёва) estas mikrodistrikto (kvartalo) de Tjumeno, eksa vilaĝo en Tjumena distrikto (Tjumena provinco, Rusio), parto de Bukina kampara konsilio (ruse Букинский сельсовет).

Geografio

Norde Gilovo limas al Gilova bosko, sud-okcidente al kvartalo Raboĉij Posjolok (Laborista loĝloketo), oriente al mikrodistrikto Zajkovo.

Ĝi situas iom for de la Irkutska (Siberia) landvojo, ĉe rivero Vojnovko (Kluĉi) kaj lago Krivoje.

Ĉirkaŭ **Gilovo**
Gilova bosko	lago Krivoje	Zajkovo

Raboĉij Posjolok

Loĝantaro

En 2002 plejparto de la loĝantoj estis rusoj (88%)^[1].

**Loĝantaro de Patruŝevo**
2002^[1]	-	-	-	-	-	-	-	-
250	-	-	-	-	-	-	-	-

Historio

Komence de la 1860-aj jaroj tie estis 38 kortoj, en kiuj loĝis 108 viroj kaj 119 inoj. Vilaĝanoj kultivis 160 desjatinojn (174,8 hektarojn) da grenaj kampoj, havis 250 ĉevalojn, 130 bovinojn, 200 ŝafojn, 40 kaprojn kaj 150 porkojn^[2]. Lokanoj okupiĝis pri agrokulturo, fiŝkaptado, faris sledojn, kaleŝojn, ĉarojn, lignajn telerojn, bastomatojn kaj ŝuojn^[3].

En 1913 la vilaĝo apartenis al la paroĥo de la Elija-preĝejo (Tjumeno)^[4].

Vidu ankaŭ

Referencoj

↑ ^1,0 ^1,1 Данные Всероссийской переписи населения 2002 года: таблица № 02c. Численность населения и преобладающая национальность по каждому сельскому населённому пункту (ruse). Rosstat. Arkivita el la originalo je 2024-08-08. Alirita 2024-09-05 .
↑ Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 66.
↑ Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 60.
↑ Чупин, В. А.. (2003) Две церкви в Тюмени // Фальшивый Лукич: Избранное (1993–2002) (ruse), p. 511. ISBN = 5930201536.

[Данные_Всероссийской_переписи_населения_2002_года:_таблица_№_02c-1] 1,0 ^1,1 Данные Всероссийской переписи населения 2002 года: таблица № 02c. Численность населения и преобладающая национальность по каждому сельскому населённому пункту (ruse). Rosstat. Arkivita el la originalo je 2024-08-08. Alirita 2024-09-05 .

[2] Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 66.

[3] Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 60.

[4] Чупин, В. А.. (2003) Две церкви в Тюмени // Фальшивый Лукич: Избранное (1993–2002) (ruse), p. 511. ISBN = 5930201536.

[1]

[2]

[3]

[4]