Petkajero
Petkajero kaj en franca "cahier de doléances"[1] estas registro en kiu la asembleoj zorgitaj por elekti la deputitojn por la Ĝeneralaj Statoj notis petojn kaj plendojn. Tiu uzado datis el la 14-a jarcento. La plej notindaj petkajeroj estis tiuj de 1789.
La fakuloj Francois Jarrige kaj Thomas Le Roux montris, ke la petkajeroj de 1789 estis ofte tre kontraŭaj al industrio, ĉar ĝi estas rimedopredanto kaj estas danĝero por la publika sano. En Loreno, en la petkajero de Daspich kaj Ebange, la loĝantoj plendas pro la forta poluado de la rivero Fenche.
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Charles Étienne, Cahiers de doléances des bailliages des généralités de Metz et de Nancy pour les États généraux de 1789, 1re série, Département de Meurthe-et-Moselle, tome premier, Cahiers du bailliage de Vic, Nancy, Berger-Levrault et Cie, 1907.
- Denis Jeanson, Cahiers de doléances de la Région centre, Tours
- Publication intégrale des cahiers de Doléances des départements du Cher, d'Eure-et-Loir, de l'Indre, d'Indre-et-Loire, de Loir-et-Cher et du Loiret.
- Marc Bouloiseau (préf. Georges Lefebvre), Cahiers de doléances du Tiers état du Bailliage de Rouen pour les États généraux de 1789, Rouen, Comité régional d'histoire de la révolution française, 1989.
- Philippe Grateau, Les Cahiers de doléances : une relecture culturelle, Presses universitaires de Rennes, Rennes, 2001, 384 p. (ISBN 2-86847-576-0) (texte remanié d'une thèse d'Histoire).
- Pierre Serna, Que demande le peuple ? Les cahiers de doléances de 1789, Textuel, 2019.
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ De la verbo doloir, de la latina dolere: suferi, plendi, el kio ankaŭ plendokajero.