Pianokonĉerto n-ro 2 (Chopin)
| Concerto, en fa mineur, pour piano et orchestre | |
|---|---|
| |
| muzika verko aŭ komponaĵo | |
| Aŭtoroj | |
| Lingvoj | |
| Eldonado | |
La Pianokonĉerto kaj Orkestro n-ro 2, en B-minoro, Op. 21 estis verkita de Frederic Chopin en 1829, en la aĝo de 20 jaroj, eĉ antaŭ ol li diplomiĝis. Fakte ĝi estis la unua el la du pianokonĉertoj verkitaj de Chopin, sed ĝi estis publikigita dua kaj tial estas konata kiel Konĉerto n-ro 2. La konĉerto estis prezentita unue la 17-an de marto 1830 en Varsovio, kun Chopin kiel sola pianisto.
La verko enhavas tri ĉapitrojn, en la strukturo tipa de solokonĉerto tiutempe:
- Maestoso (solene, majesta)
- Larghetto (sufiĉe malrapida)
- Allegro vivace (rapida kaj vigla)
La unua moviento de la konĉerto estas konstruita kiel tradicia malferma movimento en sonato. En la provluddivido la unua numero estas senigita favore al la dua numero. La dua ĉapitro malfermas dek du taktojn da arĉinstrumentoj anoncantaj la eniron de la sola piano, kiu montras la unuan temon. La lasta epizodo estas vigla rondelo (en iu punkto de la finalo estas instrukcio por ke violonoj ludu novan voĉon (sur la malantaŭa arko).
Simile al Pianokonĉerto n-ro 1, ankaŭ en tiu ĉi konĉerto la rolo de la orkestro estas sekundara al la rolo de la piano, kiu postulas troan virtuozecon.
Antaŭaj efikoj
[redakti | redakti fonton]La brilo, kiu karakterizas ĉi tiun konĉerton (same kiel n-ro 1) asocias ĝin al la konĉerta formato de Hummel, Field kaj Weber, sed ĝi ankaŭ havas revenon al frua modelo de Mozart. Kiel la konata aserto de Schumann:
"Se geniulo kiel Mozart aperus hodiaŭ, li verkus konĉerton de Chopin kaj ne tiujn de Mozart". - Cornell Mihalalovskij kaj Jim Samson, "Frederic Chopin" 6 en New Grove Dictionary of Music and Musicians
Alivorte, la konĉerto peras inter la klasika kaj la post-klasika, inter Mozart kaj la brilo, kiu karakterizis la postan stilon. Ĉi tio evidentiĝas en la strukturo de la konĉerto en F-minoro. Rilate la rilaton inter la rolo de solo kaj akompanado, ĝi estas pli proksima al Hummel ol al Mozart, kaj la samo validas pri la dueco de la lirikaj kaj formalaj elementoj ene de ĉiu el la tonaj sferoj, kiuj jam estas iom malproksimaj de la delikata ekvilibro kreita de Mozart inter la diversaj elementoj de sia verkado. Tamen jam en la malfermo de la unua ĉapitro la influo de Mozart estas evidenta, kaj rekte kaj per Hummel. Ĉi tiu influo evidentiĝas ankaŭ en la malrapida ĉapitro, kiu ankaŭ estas enkarniĝo de Mozart ne malpli ol la kontinueco de Field.