Pietro da Verono
| Petro Martiro (1205-1252) | ||
|---|---|---|
 Martireco de Sankta Petro de Verono
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 29-an de junio 1205 en Verono, Italio | |
| Morto | 6-an de aprilo 1252 en Seveso], Italio | |
| Tombo | Portinari Chapel vd | |
| Religio | katolika eklezio vd | |
| Lingvoj | itala vd | |
| Alma mater | Universitato de Bolonjo | |
| Profesio | ||
| Okupo | presbitero • inkvizitoro vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Pietro da Verono (1205-1252) (sekulara nomo: Pietro Rosini ) (Verono, Italio, la 29-an de junio 1205 - Seveso, Italio, la 6-an de aprilo 1252) estis itala predikisto, inkvizitoro kaj dominikana monaĥo. Li estis kanonizita de la papo Inocento la 4-a en la 24-a de marto 1253 per la buleo "Magnis et crebis"
Biografio[redakti | redakti fonton]
Kvankam liaj gepatroj kaj ĉiuj liaj parencoj estis maniĥeanoj, nia Pierino, protektita de la dia graco, restis liberigita de tiu ĉi aparta religio, ĉar en la aĝo de sep jaroj li estis sendita de lia patro al katolika lernejo, kie kune kun la unuaj elementoj li lernis la apostolan doktrinon.
Lia onklo, vidinte la grandan amon de la knabo al la katolika religio, tiom multe faris por forigi lin el tiu lernejo.
Per reciproka interkonsento kun lia patro li estis sendita al la Universitato de Bolonjo, medio de senbrida malmoraleco tiutempe.
Kiom da floroj velkis meze de tiom da putro! Sed la bonodora lilio de Petro, lia sincera animo, estis konservita senmakula de la Dia Ĝardenisto.
Malsanigita per tiom da doloroj, li decidis forlasi ĉion kaj ĉiujn kaj fermiĝis en la paco de la dominika klostro, sub la gvido de sia sankta Fondinto.
Lia ĉefa studo estis imiti la plej fervorajn kaj klopodi imiti ilin.
Ankoraŭ novulo, li falis en tre gravan malsanon, kiu endanĝerigis lian altvaloran ekzistadon; per la graco de Dio li venkis ĉi tiun krizon kaj, kvankam li restis tre malfortigita, li aplikis sin al siaj studoj tiel ke, dum ankoraŭ kleriko, li ricevis la katedron de la Sankta Skribo kaj teologio de sia monaĥejo. De tiam, kun granda saĝo kaj fervoro, li defendis katolikan doktrinon kaj refutis herezulojn.
Konsekrita pastro, li estis senlaca ministro de la vorto de Dio en la Norda kaj Centra Italio; estis miloj da konvertiĝoj kiujn li faris per sia vorto kaj sennombraj animoj kiujn li direktis al sankteco.
Por sigeli sian apostoladon, li petis la Sinjoron pri martireco, sed Jesuo unue volis submeti lin al alia provo, por pli bone prepari lin al tiu ĉi heroa ago.
Li estis akuzita pri kelkaj fratoj, ke li enkondukis homojn de la kontraŭa sekso en sian ĉelon kaj pasigis longan tempon kun ili.
Petro, sen aserti nek nei, humile konfesis, ke li estas granda pekulo.
La Superulo, kredante lin kulpa, malpermesis al li prediki kaj sendis lin kiel pentantan al la monaĥejo de Jesi. Sed la senkulpeco ĉiam triumfas kaj Petro, rekonita kiel senkulpa, estis de tiam admirata kaj venerata de la akuzantoj mem. Li ankaŭ estis rekompencita de la Sinjoro, kiu semis novan gracon en siajn predikojn. Sed la herezuloj, vidinte la grandegan bonon, kiun li faris, pensis forpreni lian vivon.
Konante la vojon, kiun li prenus por veni al Como, ili embuskis sin, kaj dum li preterpasis, ili atakis lin per sabrobatoj kaj mortigis lin la 6-an de aprilo 1252. Antaŭ ol morti li balbutis la Kredaron denove, dum la fingro de lia dekstra mano, trempita en sia propra sango, skribis en la sablo: "Credo" ("Mi kredas")[1]
Unu el liaj fratoj, Domenico, kiu estis kun li, estis ponardita provante eskapi kaj mortis post kelkaj tagoj da agonio. Unu el la atakantoj, Carino Pietro da Balsamo, la fakta murdinto de Petro, bedaŭris sian agon kaj poste mortis kun reputacio pri sankteco ĉe la dominika monaĥejo en Forlì, havante la Feliĉegan Giacomo Salomoni (1231-1314) kiel sia spirita patro. Karino ankaŭ hodiaŭ havas la titolon de beato, kaj lia korpo estis konservita ĝis 1964 en la katedralo de Forlì kaj poste transigita al la Paroka Preĝejo de San Martino en Balsamo.
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
- Gregorio la 9-a (1170-1241)
- Domenico di Guzmán (1170-1221)
- Inocento la 4-a (1195-1254)
- Giacomo Salomoni (1231-1314)
- Giovanni d'Andrea (1270-1348)
- Galvaneus Flamma (1283–1344)
- Carino Pietro da Balsamo (1293)
- Giovanni di Balduccio (1300-1349)
- Niccolò Tedeschi (1386-1445)
- Antonio Pierozzi (1389-1459)
- Oliviero Carafa (1430-1511)
- Giorgio Valla (1447-1500)
- Pietro Martire d'Anghiera (1457-1526)
- Bernardino Corio (1459-1505)
- Antonio Giustiniani (1466-1524)[2]
- Paŭlo la 3-a (1468-1549)
- Pietro Bembo (1470-1547)
- Lorenzo Bragadin (1474-1538)[3]
- Giovanni Pietro Carafa (1476-1559)
- Konrad Pellikan (1478-1556)
- Gasparo Contarini (1483-1542)
- Tommaso Badia (1483-1547)[4]
- Huldrych Zwingli (1484-1531)
- Bernardino Ochino (1487-1564)
- Thomas Cranmer (1489-1556)
- Marteno Bucero (1491-1551)
- Vittoria Colonna (1492-1547)
- Francisko la 1-a [(1494-1547)
- Marcantonio Flaminio(1498-1550)
- Pietro Martire Vermigli (1499-1562)
- Richard Smyth (1499-1563)
- Nicholas Ridley (1500-1555)