Ĉoro: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
| Linio 10: | Linio 10: | ||
Tradicie ĉoroensemblo konsistas el unu aŭ du [[gitaro]]j, ''[[kavakinjo]]'', ''[[pandejro]]'', variaj [[perkutinstrumentoj]] kaj ajnaj soloinstrumentoj - ofte [[fluto]], [[klarneto]] aŭ [[mandolino]] (port.: ''bandolim''). La basfunkcion origine transprenis [[ofikleido]] kaj ekde la 1930-aj jaroj sepkorda gitaro (''violão de sete cordas''). Intertempe ekestis komponaĵoj por ĉiuj ajn instrumentoj kaj ensembloj, ekde piano ĝis [[bandego]]. Ekzistas ankaŭ ĉoroj kun kantado, ekzemple ''Tico-Tico no fubá'' (La pasero en la faruno). |
Tradicie ĉoroensemblo konsistas el unu aŭ du [[gitaro]]j, ''[[kavakinjo]]'', ''[[pandejro]]'', variaj [[perkutinstrumentoj]] kaj ajnaj soloinstrumentoj - ofte [[fluto]], [[klarneto]] aŭ [[mandolino]] (port.: ''bandolim''). La basfunkcion origine transprenis [[ofikleido]] kaj ekde la 1930-aj jaroj sepkorda gitaro (''violão de sete cordas''). Intertempe ekestis komponaĵoj por ĉiuj ajn instrumentoj kaj ensembloj, ekde piano ĝis [[bandego]]. Ekzistas ankaŭ ĉoroj kun kantado, ekzemple ''Tico-Tico no fubá'' (La pasero en la faruno). |
||
== Komponaĵoj de ĉoro == |
== Komponaĵoj de ĉoro == |
||
Improvizado pri la temo de komponaĵo ludas gravan rolon en ĉoro. La plej multajn komponaĵojn karakterizas relative alta [[tempo (muziko)|tempo]], melodia kaj ritma strukturoj baziĝantaj sur 16-onoj kaj [[sambo (muziko)|sambeca]] frazigo, je kio oni ludas ĉi tiujn 16-onojn ne rektaj. La tre rapide ludataj melodiaj linioj el trairaj 16-onoj postulas de la muzikistoj tre altan virtuozecon, kaj tion ne nur je solo- aŭ melodio-instrumentoj: ankaŭ la akompano sin lige apogas sur la melodion, kunplenumas la akcentadon, subtenas kaj portas per tio la melodiopason. |
|||
Ofte ĉoroj havas la klasikan formon A B A C A. Ekzistas do ĉefa temo, al kiu sekvas dua melodio, poste reeksonas la unua temo, post tiu alvenas tria, kaj finfine la unua melodio denove ripetiĝas. Tiuj tri partoj povas treege diferenciĝi laŭ ritmaro kaj stilo. |
|||
== Ligo eksteren == |
== Ligo eksteren == |
||
Kiel registrite je 07:14, 13 mar. 2015
Ĉoro (portugale: choro, prononcu IFA:['ʃoɾu]) estas brazila muzikstilo, kiu verŝajne en la 1870-aj jaroj ekestis en Rio-de-Ĵanejro kiel kunfandaĵo de populara eŭropa muziko (polko, valso) kaj la muziko de afrikaj sklavoj.
Deveno de la nomo
Pri kla origino de la nomo choro ekzistas tri teorioj:
- Choro estas la portugala vorto por larmado (chorar = larmi). La ofte melankoliaj melodioj de ĉoro klarigus, kiel la muziko ricevis ĉi tian nomon.
- Xolo povus esti la praulo de la vorto choro; xolo estis afrika danco.
- Choro povus esti reduktaĵo de la vorto charamela por ŝalmo; en la frua fazo ja ofte fakte blovmuzikistaroj ludis ĉorojn.
Instrumentado
Tradicie ĉoroensemblo konsistas el unu aŭ du gitaroj, kavakinjo, pandejro, variaj perkutinstrumentoj kaj ajnaj soloinstrumentoj - ofte fluto, klarneto aŭ mandolino (port.: bandolim). La basfunkcion origine transprenis ofikleido kaj ekde la 1930-aj jaroj sepkorda gitaro (violão de sete cordas). Intertempe ekestis komponaĵoj por ĉiuj ajn instrumentoj kaj ensembloj, ekde piano ĝis bandego. Ekzistas ankaŭ ĉoroj kun kantado, ekzemple Tico-Tico no fubá (La pasero en la faruno).
Komponaĵoj de ĉoro
Improvizado pri la temo de komponaĵo ludas gravan rolon en ĉoro. La plej multajn komponaĵojn karakterizas relative alta tempo, melodia kaj ritma strukturoj baziĝantaj sur 16-onoj kaj sambeca frazigo, je kio oni ludas ĉi tiujn 16-onojn ne rektaj. La tre rapide ludataj melodiaj linioj el trairaj 16-onoj postulas de la muzikistoj tre altan virtuozecon, kaj tion ne nur je solo- aŭ melodio-instrumentoj: ankaŭ la akompano sin lige apogas sur la melodion, kunplenumas la akcentadon, subtenas kaj portas per tio la melodiopason.
Ofte ĉoroj havas la klasikan formon A B A C A. Ekzistas do ĉefa temo, al kiu sekvas dua melodio, poste reeksonas la unua temo, post tiu alvenas tria, kaj finfine la unua melodio denove ripetiĝas. Tiuj tri partoj povas treege diferenciĝi laŭ ritmaro kaj stilo.